Geen mens ligt daar wakker van. En zó interessant is het nou ook wéér niet. Maar onder de kreet ‘opdat we nooit vergeten’, toch maar een lullig stukje aan wijden. Vandaag is het precies honderdvijfentwintig jaar geleden dat ene Charley Mitchell, een pak op zijn lazerij kreeg. En niet zomáár een aframmeling.
Charley, zwaargewicht bokser, afkomstig uit Birmingham Engeland, met een redelijke staat van dienst. Vocht nog wedstrijden met de blote knokkels. Waarvan de winnaar veertig pond voor kreeg. Een fooi natuurlijk. In 1883 nam Charley, honderd officiële partijen achter zijn naam, eindelijk zijn plekje in de boksgeschiedenis in, door wereldkampioen John Sullivan in de eerste ronde neer te halen. De revanche die in Frankrijk plaats vond, ging over negenendertig ronden, en duurde uiteindelijk twee uur. Na afloop waren zowel John als Charley, met opgezwollen koppen, onherkenbaar. Hoewel de partij als onbeslist werd verklaard, kreeg Charley van zijn supporters, een van goud en zilver gemaakte kampioensgordel. Maar genoeg het bed van Charley opgeschud.
Het is vandaag precies honderdvijfentwintig jaar geleden..: weten jullie nog? Dat Charley een gooi ging doen naar de wereldtitel. Met een daaraan verbonden zak poen, gevuld met 20.000 dollar. Een kapitaal toen. Wat zeg ik nou? Nog stééds, zal ik bedoelen. Daarvoor moest Charley wel, vanuit Engeland, de oversteek maken naar Amerika, want Jacksonville, Florida. Waar duizenden liefhebbers, én in de ring, James Corbett hem opwachtte. Om kort te gaan, in de derde ronde zag Charley Michell het licht uitgaan. Jim Corbett, 20.000 dollar rijker.
Hoewel Charley allang vergeten is, zong zijn naam vier jaar geleden nog rond. Om precies te zijn in Chicago, waar op een sportveiling Charley’s gordel onder ‘de hamer ging’.
Verzamelaars, een vréselijke mensensoort. Zijn in staat om hun zusters of anders hun dochters, aan het plaatselijke bordeel te verkopen, om maar dat ene gewilde object in hun verzameling te krijgen. Ook in Chicago waar Charley’s gordel voor dertigduizend dollar werd afgehamerd. Ergens in een graf in Engeland, draaide het gebleekte gebeente van Charley Mitchell, zich om…
Charley Mitchel, 57 jaar geworden, bokser uit de prehistorie, en eind jaren vijftig opgenomen in de Boxing Hall of Fame.
Bron: John Brouwer de Koning en diens merkwaardige database, en de Daily Mail jaargang 2015.
Of hij nog wel eens dacht aan de 20e december 1950? Of beter gezegd, aan Sonny Boy West, die hij, in het St. Nicolas Theater in New York, tijdens de zevende ronde, neersloeg? Waarschijnlijk wel. Want Sonny Boy, amper eenentwintig, stierf een dag later aan een zwaar hersenletsel. Dat Sonny Boy een zwangere vrouw én een zoontje van één jaar achter liet, gaf een extra dramatische dimensie. Tsja, het risico van het profboksen. Waarschijnlijk hield Percy Basset met dát gegeven zijn geweten mee rustig. Het was Percy, die Sonny Boy naar een betere wereld sloeg. Percy, net twintig jaar, door het boksen ontsnapt aan het getto van Philadelphia. Het zelfde getto wat voor Percy een harde leerschool was. Als zeventienjarige beleefde de Philadelphian zijn profdebuut, en was vervolgens de eerste vijfentwintig partijen ongeslagen. Zo’n bokser dus. 
Maar jongens uit de achterbuurten van Philadelphia laten zich niet zomaar naar de slachtbank leiden. Daar kwam Seraphin, een naam uit een stripboek van Kuifje , tijdens de negende ronde, pijnlijk achter. Voor hij dát besefte lag Serphin, gesterkt, in de touwen, want door Percy neergehaald met een ‘hoek’. Percy Basset, bloed ruikend, maakte in de tiende en laatste ronde het karwei vakkundig af. Seraphins trainer, ongetwijfeld denkend aan Sonny Boy West, gooide de handdoek in de ring.
Hij had een ruige vechtstijl. Zoveel is zeker. Want als je dertien keer gediskwalificeerd wordt tijdens een gevecht, is dat een record. Weliswaar een bedenkelijke maar tóch. De man was berucht om zijn smerige trucs. Een elleboog in een oog, of een knietje in het kruis van de tegenstander, de man draaide zijn hand daar niet voor om: dat laatste vaak letterlijk. Of anders beet hij wel in de nek van zijn tegenstander, wat moet kunnen.
Ernest Hemmingway, Norman Mailer, én Truman Capote, grootmeesters van de non-fictie, winnaars van Pulitzer Prijzen, én de Nobelprijs voor literatuur. Maar ook groot liefhebbers van het boksen. 
Vorige week tikte Van Slogteren de acht kruisjes aan. Voor Fred, auteur van meer dan dertien wielerboeken, een leeftijd om het rustiger aan te doen. Waarmee definitief een punt werd gezet achter zijn prachtige blog. Enfin, de ochtenden worden nooit meer zoals het was.
Stuyfssportverhalen, afgelopen weken een roadtrip makend door Nieuw-Mexico en Texas ging daarbij op zoek naar sporen van zijn helden. Het geboortehuis van Buddy Holly, de saloon van judge Roy Bean, én het graf van Billy the Kid werden ondermeer bezocht. Maar ook het standbeeld van de legendarische bokser Jack Johnson in Galveston. Een verslag.
Of de gemeentewerkers misschien wisten waar deze stond. ‘Jack’? wordt achterdochtig terug geantwoord. ‘Jack Johnson, the boxer?’, klinkt het massaal. Gereedschappen worden ter plekke neergelegd. Een grijns verschijnt. ‘Sure’, klonk het collectief. Om er op te volgen dat Jack nog steeds hun grote held is. Dat een bleekscheet uit Europa naar hun Jack vraagt, blijkt in het nog steeds gesegregeerde Texas, bijzonder te zijn. ‘Ik breng je wel, volg me maar’, roept een fluoriserend jasje.
Twee zwarte jongens. Aangespoeld in het vrijgevochten Parijs van 1908. Afkomstig uit Amerika, waar de rook van de Burgeroorlog amper was opgetrokken. Een duo,getormenteerd door racisme. Vrij in naam én wet. Maar ze moesten nou ook weer niet hun kop té ver boven het blanke maaiveld uitsteken.
