De werkelijkheid is erger dan de fantasie. Want wie ooit de achterhoede van een marathon voorbij zag trekken, keek in de ogen van de waanzin, die was getuige van een calvarietocht op Nike´s. Waarom een zinnig mens, meer dan veertig kilometer rent? Ieder geval niet voor de leut. De marathon als een magneet voor de obsessieve gedrevene, de asceten en masochisten onder ons.
Of dat een eeuw geleden ook zo was..? Natuurlijk! Ook Jules Cools een Vlaamse marathonatleet kon de roep van de lange afstand niet weerstaan. Een moedig besluit. Want tijdens de roaring twenties, werden hardlopers beschouwd als zeer verdachte idioten. En buiten dat, in tegenstelling tot de wielerkoers, kleeft aan hardlopen weinig heroïek. Een hardloper heeft iets betreurenswaardig.
Jules Cools afkomstig uit een streek waar wielrenners werden beschouwd als volkshelden, had dat moeten beseffen. Zijn keus voor de marathon, is daarom onbegrijpelijk. Als je dan toch wilt afzien dan als coureur, met de bijkomende vedettestatus. Aan Cools was ongetwijfeld een goede monnik verloren gegaan, zo één van de zelfkastijding. Waarschijnlijk was voor Jules het celibaat een obstakel. Als een soort boetedoening rende hij dagelijks tussen de vlasakkers. Wat aardig lukte. De man behoorde tot de subtop van zijn tijd.
Ook voor de marathon van Parijs, editie 1928. Een race waarin de brave Jules, afrekende met honderdvijftig andere lopers. Solo ijlde de Vlaming over de Parijse boulevards, op weg naar de zege.
Voor de winnaar als beloning onder meer een berg publiciteit, verpakt als foto’s op de covers van de Vlaamse en Franse sportbladen en kranten. Publiciteit die Jules ten gelde kon maken. En natuurlijk die ene foto, waarop Jules als winnaar zijn plekje inneemt in de heldengalerij van z’n familie. Een plaat die die hij later tot vervelens toe aan z’n kleinkinderen kon laten zien. En dat ging niet door.
Met dank aan die ene publiciteitsgeile bobo, die Jules’ finest hour verknalde. Of Jules na afloop op de vuist ging is niet bekend.
Bron: Le Miroir des Sports, jaargang 1928.
Fernand Gonder, God hebben zijn ziel, ooit polstokhoogspringer uit roeping. Met behulp van een dikke bamboestok hupte Fernand in 1904, naar een hoogte van drie meter en 70 centimeter, een wereldrecord. 
Dan was er ook nog ene Pjotr Mouchkoff, liefhebber van een gezonde wandeltocht. Pjotr, een voormalig kapitein van het Tsaristische leger, ontdekte zijn wandeltalent in november 1917. Toen hij op de vlucht sloeg voor de Bolsjewieken. Pjotrs ren, vanuit Moskou, mocht er zijn, want eindigde uiteindelijk in Parijs. Waar hij onmiddellijk zijn voornaam veranderde in Pierre. Je weet maar nooit, tot waar de klauwen van de revolutie reiken, moet die wandelrukker gedacht hebben.
Pjotr, als een paard die zijn stal ruikt, passeert de gemeentegrens van Straatsburg. Daar kreeg de man waarschijnlijk een wegtrekker van de schrik. In een splitseconde kwam een dejavu op van het Moskouse revolutionaire, proletariaat, op jacht naar Tsaargezinden: wat niet zo was. Van een immense menigte krijgt de voormalige kapitein een heldenontvangst. Waarbij Pjotr de laatste kilometers, wordt begeleidt door het opdringende grauw: met in de ogen de gloed van sensatiezucht. Pjotr Mouchkoff, winnaar van Parijs-Straatsburg in een tijd 74 uur en 8 minuten.
Woeste, ademstollende natuur. Totále leegte. De Lofoten, Noorwegen. Het land van Wodan, Donar en Thor. Waar achter ieder rotsblok Eric de Noorman, Leif de Rode, Svein Langtand en meer van die Vikingjongens zomaar kunnen opduiken. De Lofoten, ook hét ultieme decor voor een helse hardloopwedstrijd over honderdzesenzestig kilometer. Bestemd voor de gedrevenen. De desolaten. De avonturiers. Mannen en vrouwen met een merkwaardige roeping. Atleten die, in het zweet des aanschijns van de anonimiteit, de fysieke grenzen inspecteren. Eenentwintig liefhebbers meldden zich begin juni op het eiland Moskenesøya.
De ultraloop van de Lofoten, waar precies middernacht ene Oddvar Berntsen het startschot gaf. Dat Oddvar deze klus moest opknappen was niet zó moeilijk. Oddvar, ruim tachtig jaar, is de enige bewoner van het eiland. Dat zal Ronnie Duinkerken, 43 jaar, op dat moment een rotzorg zijn. Duinkerken, een gewezen marathonloper, heeft andere zorgen. De man kan de komende uren totaal zesduizend meter hoogteverschil slechten. Als opwarmertje de eerste twee zware beklimmingen direct na de start.
Honderdveertig kilometer én drieëndertig uur verder. Dwars door een sneeuwveld martelt Duinkerken verder. De benen staan in de hens. Rennen gaat niet meer. Hij moet nog een berg op. Hij is bang voor de kou. Zijn lijf schreeuwt om te stoppen. De geest is sterker. Cola, chips én bananen, ingeslagen bij een verzorgingspost, doen wonderen. Hier kan geen sportdrank tegen op.
Met zijn drieënvijftig kilootjes op de weegschaal lijkt hij geschapen voor de cross. Dartelend, dwarrelend, vlinderachtig, trippelt hij over zuigende modder, sompige klei en glibberige bospaadjes. Meer dan honderd koersen heeft hij gewonnen. Hardloper Rachid Mohammadi, wereldberoemd in Amsterdam-Oost.
