Schrijfmachines ratelden als mitrailleurs. Sportredacties kwamen superlatieven tekort, en koppenmakers dachten in chocoladeletters. Iedere, zich zelf respecterende Amerikaanse krant, opende de voorpagina, met nieuws over het gevecht tussen Jess Willard en uitdager Jack Dempsey. Fight of the Century werd de partij genoemd. Sensatienieuws. Tijdens de twintigste eeuw volgde nog tientallen van dat soort fights. Evengoed ging de confrontatie tussen Jess Willard en Jack Dempsey de geschiedenis in als één groot bloedbad. Voor de kansen van Dempsey, een kop kleiner dan Willard, gaf niemand een cent. Jess Willard, een voormalig cowboy en de heersend wereldkampioen, had een angstaanjagende, en verwoestende reputatie als bokser.
In 1913 stond de cowboy in de ring tegen Jack Bull Young. Tijdens de negende ronde raakte Willard de Bull zó hard, dat een stuk kaak afbrak en diens hersenen terecht kwam. Jack Bull Young stierf ter plekke. Willard werd na afloop gearresteerd en beschuldigd van moord. Dat de rechter hem later vrijsprak was ter kennisgeving.
In 1915 greep Willard de wereldtitel door Jack Johnson, de eerste zwarte wereldkampioen, te verslaan. De arme Jack, die niet alleen in de boksring vocht, maar ook tegen rassenonderdrukking: (zie ook: ‘Jack in brons’, elders op deze blog).
Vier jaar lang was Willard, 38 jaar, de ongeslagen wereldkampioen. Tot de voor hem fatale vierde juli 1919, bijna een eeuw geleden. Plaats van handeling, Toledo, Ohio. Uitdager, de jonge Jack Dempsey. Tegen de pers had cowboy Willard gebluft dat, wat hem betrof, het de gemakkelijkste gevecht uit zijn carrière ging worden.
Na een halve minuut in de eerste ronde, moet Willard zijn uitspraak hebben vervloekt. In die dertigste seconden kreeg hij een linkse op de kaak, die meteen brak. Een opmaat voor een vreselijk pak slaag. De man ging nog zeven keer neer, brak daarbij een aantal ribben, een jukbeen, zijn neus, en had voor de rest van zijn leven last van gehoorschade. Willard, nog twee ronden volgehouden, hing na dat gevecht definitief zijn bokshandschoenen aan de spijker.Jess Willard, ijzersterk, blies in 1968, op zevenentachtigjarige leeftijd zijn laatste adem uit. Waarmee hij uiteindelijk weer verloor van Jack Dempsey, die de achtentachtig aantikte.
Bron: ondermeer de wonderlijke database van John Brouwer de Koning, Boxrecord, en de Kansas City Times.
Ernest Hemmingway, Norman Mailer, én Truman Capote, grootmeesters van de non-fictie, winnaars van Pulitzer Prijzen, én de Nobelprijs voor literatuur. Maar ook groot liefhebbers van het boksen. 
Stuyfssportverhalen, afgelopen weken een roadtrip makend door Nieuw-Mexico en Texas ging daarbij op zoek naar sporen van zijn helden. Het geboortehuis van Buddy Holly, de saloon van judge Roy Bean, én het graf van Billy the Kid werden ondermeer bezocht. Maar ook het standbeeld van de legendarische bokser Jack Johnson in Galveston. Een verslag.
Of de gemeentewerkers misschien wisten waar deze stond. ‘Jack’? wordt achterdochtig terug geantwoord. ‘Jack Johnson, the boxer?’, klinkt het massaal. Gereedschappen worden ter plekke neergelegd. Een grijns verschijnt. ‘Sure’, klonk het collectief. Om er op te volgen dat Jack nog steeds hun grote held is. Dat een bleekscheet uit Europa naar hun Jack vraagt, blijkt in het nog steeds gesegregeerde Texas, bijzonder te zijn. ‘Ik breng je wel, volg me maar’, roept een fluoriserend jasje.
Zijn hart ligt bij het klassieke boksen. Laat daar geen misverstand over zijn. Daar voor trainde hij tien jaar lang, dagelijks het vuur uit zijn lijf. Dat Henny Mandemaker, dé kampioenenmaker uit Den Bosch, zijn trainer was, was een extra stimulans. Maar liefde moet wél van twee kanten komen. Als je twintig partijen, met redelijk succes in de ring hebt gestaan, wil je ook wat terug krijgen. Zoals een redelijke beloning. Wat dat laatste betreft lagen bij Zacky Derouich, 29 jaar, de muizen dood in de broodtrommel. Door té weinig partijen hield hij geen cent aan het boksen over. En als je geen sponsor hebt, dan houdt het op.
Voor een uitverkocht, kolkend stadion versloeg Derouich de thuisfavoriet. ´Respect´, dát is het woord dat hem ten deel viel. Als een held werd hij in China behandeld. Zijn naam zong rond. En op straat werd de Bosschenaar herkend. En al die Chinezen wilden met Zacky op de foto.
