De pioniers van het fietsen, want jong, wild en avontuurlijk. Jongens lid van de Adrenaline Sekte. Op de wielerbanen zochten ze de grenzen van het bestaan op. Het moest snel, sneller, allersnelst. In 1898 viel de tandem nog in de categorie ‘snel’. Zeker op de wielerbaan van München. Waar Taddy Robl met Gustaf Freudenberg een combinatie vormden op de tweezitter. Voor Robl, links op de foto ging de tandem nog niet snel genoeg. Nadat twee jaar later de eerste gangmaakmotor op de wielerbanen zijn opwachting maakte, maakte Taddy de overstap. Met succes. De man werd twee keer wereldkampioen bij de profstayers. Robl tot rond 1909, één van de sterkste stayers ter wereld, en verdiende daarmee letterlijk goudgeld. Wat hij ook weer even snel er door heen jaagde.
Wat dát betreft was Freudenberg zijn tegenpool. Die had zo zijn bedenkingen tegen het gejakker achter die motor. Waar ongetwijfeld het aantal dodelijke stayersongelukken bij gedragen hadden. Terwijl maatje Robl van het ene succes naar het ander ijlde, ontwikkelde Gustaf zich tot redelijk sprinter, wat wel zo veilig was. Veilig? Dat het lot van Robl uiteindelijk bezegeld was, daar was geen ontkomen aan. Maar dat van Freudenberg…
Dan is het 29 april 1906, als op de wielerbaan van Maagdenburg een groot sprinttoernooi gehouden wordt. Tijdens één van de manches, in volle sprint met kop onder het stuur, klapt der Gustaf tegen een aan de balustrade geparkeerde gangmaakmotor. Met slagaderlijke bloeding in zijn linkerbeen werd Gustaf, 30 jaar, naar het krankenhaus vervoerd. Waar hij enkele uren later de geest gaf. Het woord wrang, is een gotspe, want dát uitgerekend Gustaf, bang voor alles wat met stayeren te maken had, sterft door een verkeerd geparkeerde gangmaakmotor.
Voor maatje Robl, aanwezig bij de begrafenis van z’n vroegere maat Freudenberg, was het stayeren nog niet link genoeg. De man knutselde in 1910 van linnen, houten latten en bijeengehouden door pianosnaren een vliegtuigje in elkaar. Waar hij op 18 juni, hoog vliegend boven Stettin, opeens zijn motor hoorde stoppen. Taddy werd 33 jaar.
Gustaf Freudenberg en Taddy Robl, echo’s uit een vér verleden. Behalve bijgevoegde zeldzame fotootje, zijn die jongens zijn allang vergeten.
Tegenpolen
maart 26, 2020 — StuyfssportverhalenDe Miniemen
maart 22, 2020 — Stuyfssportverhalen
Voor Italiaanse jongens was het leven vijftig jaar geleden overzichtelijk. Of je werd lid van de lokale maffia óf ‘het geestelijke ambt’ riep je. Was dat laatste het geval, dan was er sprake van een roeping. Het priesterschap lonkte. Om je plaatsje in de hemel zéker te stellen meldde zo’n jongen zich bij de Order der Miniemen. Dat laatste alleen bedoeld voor de gelovige hardliner.
De monniken der Miniemen, topsporters in het geloof, levend volgens een zeer strenge gelofte van armoede. Mannen die van het ascetische bestaan een wetenschap hadden gemaakt, schurkend tegen het masochisme aan. Wee die monnik die zich zelf betrapte op een lullig foutje. Met een zekere genoegdoening mocht zo’n monnik zich zelf, mét de korte zweep, fijn geselen.
De Miniemen, eten geen vlees, eieren, noch zuivelproducten. Wat die eieren betreft, logisch. Een monnik met een ‘zware zak’, dát wil je niet in je klooster. Zo’n abt moet daar toch niet aan denken.
Of ze ondanks al die ontberingen wel eens lol hadden? Zekers. Maar dan wél in het teken van naastenliefde. Lachen om het lachen was er niet bij, zoals Umberto Eco dat beschreef in zijn ‘De Naam van de Roos’.
Lol hadden ze in het klooster als de Giro d’ Italia langs trok. Tussen de vesters en middaggebed in mocht de jongste fratello de lijdende koersende medemens, verfrissen met de waterslang. Zoals tijdens de Giro van 1966. Waar een roodgloeiende zon, ruggen van coureurs schroeide. Bij zo’n monnik zat natuurlijk een vorm van herkenning, want pijn is fijn, pijn loutert de ziel, pijn zorgt later voor de beloning, anders wordt je geen Miniem, laat stáán profrenner.
Lijdt maar jongen, denkt zo’n monnik, voor jou de Rondemiss, maar voor mij het heerlijke, eeuwige leven. Je mag dan wel een Miniem zijn maar ook een Italiaan. Ongetwijfeld werd in het klooster tijdens het avondgebed gesmeekt dat vooral een landgenoot de Giro mocht winnen. De Heer heeft het met zijn jongens der Miniemen het beste voor.
De Lombardijn Gianni Motta, werd de eindwinnaar van de Giro d’ Italia 1966.
Stuyfssportverhalen, een blog met meer dan zevenhonderd sportverhalen, én gratis te bezoeken. Mocht U mijn blog waarderen deel dan svp, de ‘links’ van de verhalen die ik regelmatig op Facebook plaats. Hoewel er over bezoekersaantallen niets te klagen valt, kan er altijd meer bij. Bij voorbaat hartelijk dank en veel plezier op Stuyfssportverhalen.
Virus
maart 10, 2020 — Stuyfssportverhalen
Het poliovirus trapte nog wild om zich heen. Suikerklontjes besprenkeld met vaccinatie viel niet aan te slepen. Dat laatste, geweigerd op de Veluwe én Bijbelgordel. De Heer heeft namelijk met alles een bedoeling. Ziektes zijn de straf voor beleden zondes, zo werd van de kansel geroepen. Een opinie waar de rest van het land lak aan had.
Dan was er ook nog het tuberculosevirus waar hele volksstammen in sanatoria van bij lagen te komen. Om maar te zwijgen over het difterievirus. Begin jaren vijftig, waar de ratio het overwon van massahysterie. Grote bijeenkomsten vonden gewoon plaats. Sportwedstrijden werden massaal bezocht. En de Koers? Die ging gewoon door. Liep je als toeschouwer daarbij een virus op, dan had je doodgewoon pech. Of anders was het wel de beoogde straf van Hem. De Heer wikt, de Heer beschikt. Dat Parijs-Nice anno 1951 van start ging, dat stond niet ter discussie. Voor Roger Decock maar goed ook. Decock, een Vlaamse stoemper van vijfentwintig jaar, maakte tijdens de tweede etappe met finish in Saint Etienne, dé beslissende slag (zie foto, met Decock helemaal links). Decock pakte daarmee de leiderstrui. Om het hele koersverloop hier te beschijven is saai. Laten we het er maar op houden dat Roger de overwinningsbloemen van Parijs-Nice mee nam naar Izegem, West-Vlaanderen, z’n woonplaats.
Roger Decock, die in 1952 absolute wielergeschiedenis schreef, door de Ronde van Vlaanderen te winnen, was twaalf jaar profrenner en verdiende zijn franken voornamelijk in de Vlaamse koersen. En laten we vooral niet badinerend doen over het instituut, ‘Vlaamse Kermiskoers’, waar alleen de ijzersterke overeind in bleven: Roger Decock won er eenenvijftig van, waarvan akte.
Dat Roger Decock met een ijzersterk gestel is gezegend blijkt wel. Die ouwe, taaie Vlaamse kasseienstoemper is met zijn vijfennegentig jaar nog steeds onder ons.
Bron: Miroir Sprint, jaargang 1951.
Fles melk
maart 8, 2020 — Stuyfssportverhalen
1960, hét rock ’n roll-tijdperk van de koers. Waar alleen de geestelijk sterke van het peloton overeind bleven. Dat waren de jongens met harde, magere koppen, met een wantrouwende blik, diep verzonken in oogkassen. Altijd op hun hoede om niet besodemieterd te worden door zo’n ploegleider. Wat al een hele prestatie op zich was. Toenmalige ploegleiders, ongure sujetten ontsnapt aan de aandacht van justitie, dominee en pastoor.
Koersen in de sixties, de Hoge School van het leven. Eenmaal college gelopen, dan was je voor de rest van het leven gepokt en gemazeld. Of anders had je een verslavingsprobleem, met dank aan louche soigneurs. Volgens sommigen was het de romantische tijd van de koers. Wat twijfelachtig is.
In de loopgraven van het peloton zingen de anekdotes over de toenmalige soigneurs, nog steeds rond. Hilarische, horrorachtige verhalen. Zoals over die ene Amsterdamse verzorger, die een oekaze had uitgevorderd dat een renner, bij hem in ‘de verzorging’, maar een half liter vocht per dag mocht drinken. Tientallen coureurs kregen prompt last van nierstenen.
Dat ze met de amfetaminepreparaten wel raad wisten, behoorde tot de mores van het peloton. Minder was, dat deze kwakzalvers een enkele keer té ver gingen.
Zo’n gedrogeerde renner, aan iets vreselijks ontsnapt, kreeg dan na de koers een fles melk te drinken. Ontgifte werd dat genoemd. Hoe simpel wil je het hebben?
Ongetwijfeld voelde Gastone Nencini zich senang in dat wereldje. Nencini, begenadigd klimmer uit Toscane, won eind jaren vijftig de Giro d’ Italia. Gastone, één van beste dalers uit de geschiedenis, werd door de tifosi beschouwd als dé opvolger van Coppi, Bartali en Magni. Hoger en benauwder kun je de lat voor een Italiaanse renner niet leggen. In 1960 benaderde Nencini de verwachtingen. Na de tiende etappe van de Tour mocht de Toscaan de gele trui aantrekken. Om die tot Parijs te houden.
Inmiddels wielergeschiedenis. Memorabeler waren de huldigingen na zo’n etappe. Waarin Nencini het vrijgevochten beeld van de toenmalige koers bevestigen, door voor de dagelijkse huldiging van de gele truidrager, even een sigaret weg te paffen. Ongetwijfeld had de verzorger geen melk voor handen…
Het eeuwige leven
februari 4, 2020 — Stuyfssportverhalen
Leef wild en sterf jong, het liefst in het harnas. Je naam zingt rond en de status van cultheld lonkt. Fausto Coppi , James Dean, en Marco Pantani gingen voor. Stan Ockers overkwam dat ook. Stan, wielrenner tijdens de fifties. De tijd van tubes om de schouder, steenpuisten op het zitvlak, soigneurs met koffers vol dope en louche ploegleiders. Wat volgens sommige de romantische tijd van de koers was. Over Ockers, afkomstig uit Antwerpen hadden sportschrijvers in de loop der jaren schrijfmachines en vulpennen op versleten. Toch even een kleine samenvatting over Stanneke, zoals zijn bijnam was.
Ockers, geen toevallige voorbijganger in het peloton, won onder meer de Waalse Pijl, Luik-Basenaken-Luik en werd in 1955 wereldkampioen op de weg. Dat Stan ook nog twee keer tweede werd tijdens de Tour van 1950 en 1952, en ook twee keer de groene trui won in 1955 en een jaar later, is aardig voor de statistici onder ons.
Op 29 september klopte Stan op de poort van de Cultstatus door tijdens een dernykoers, gehouden in het Sportpaleis van Antwerpen ten val te komen. Twee dagen later stierf Stan, zesendertig jaar.
Ockers, volksheld uit Antwerpen, kreeg een vorstelijke begrafenis, door meer dan twintigduizend trouwe bewonderaars, bijgewoond. Volkshelden als Stan moeten blijvend geëerd worden. Iets dat ze in Antwerpen goed hadden begrepen. In de Antwerpse wijk Borgerhout werd een straat naar Stan vernoemd.
Culthelden hebben het eeuwige leven. Vandaag 3 februari, de honderdste geboortedag van Stan Ockers.
Karel kletste uit z’n nek
januari 29, 2020 — Stuyfssportverhalen
Om in één seizoen de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix én Bordeaux-Paris te winnen dan ben je met recht een groot kampioen. Volgens Karel van Wijnendaele dus niet. Van Wijnendaele, – nestor van de Vlaamse wielerjournalistiek en stichter van de Ronde van Vlaanderen, – deed Romain Gijssels, de betreffende renner, hem eerder denken aan een ‘winkeljuffrouw dan aan een dwangarbeider van de weg’. Je moet maar durven. Iets waar Van Wijnendaele duidelijk niet mee zat. In zijn boek, ‘Het Rijke Vlaamsche Wielerleven’ werd Gijssels door Karel flink afgefakkeld.
Gijssels, een jonge Vlaamse stoemper afkomstig uit Denderwindeke, flikte dat heroïsche kunstje in 1932. Zelden nagedaan. Drie van de zwaarste koersen winnen in een paar weken tijd, is tevens de opmaat voor een gesloopt lijf. Helemaal voor een coureur van maar amper vijfentwintig jaar. ‘Vlaanderen’ en Parijs-Roubaix had misschien nog gekend. Maar een monster als een Bordeaux-Parijs, een prehistorische, draak van een koers over bijna zeshonderd kilometer, is voor een jonge renner een gereguleerde zelfmoord.
Bordeaux-Parijs, tijdens het interbellum een tweestrijd tussen Frankrijk en België. De weken voor deze koers, maakten de sportredacties overuren. Waarbij de rotatiepersen recordoplages draaiden. Het nationalistische bed flink werd opgeschud. Wat alles met de Vlaamse taalstrijd te maken had. Voor de winnaar van B-P, de nodige vette contracten, én de ‘eeuwige roem’: dat nogal rekkelijk was.
Editie 1932, waar de gangmaakmotor voor het eerst zijn opwachting maakte. De eerste tweehonderd kilometer regulier koersen, om dan vierhonderd kilometer achter zo’n motor rossen. Urenlang naar het achterwiel van die motor loeren. Die geen seconden uit het oog verloren werd. Eén moment onachtzaamheid…
Bordeaux-Parijs, 1932, wat stond voor achttien helse uren koers, met winnaar Roman Gijssels, die de zeshonderd kilometer aflegde met een gemiddelde van vierendertig kilometer.
Een jaar later trok Romain op herhaling. Met een derde plaats in Parijs. En dat was het. De wielercarrière van Gijssels zat er op. Er werd niets meer gewonnen. Hedendaagse inspanningsfysiologen knikken begrijpend. In 1935, net achtentwintig jaar, stopte Gijssels met koersen.
Bron: Het Rijke Vlaamsche Wielerleven, Le Miroir des Sports jaargang 1932.
Discussie beslecht
januari 12, 2020 — Stuyfssportverhalen
Ga naar het kerkhof en je ziet meteen het verschil. Waarmee hopelijk het jaarlijkse geneuzel, ‘ wie de beste was’, is beslecht. Want je kunt de klok er op gelijk zetten. Is het twee januari, de sterfdag van Fausto Coppi, dan barst de discussie op de sociale media los, of Fausto Coppi, dan wel zijn tijdgenoot Bartali, tot de beste renners ooit behoorden.
Het levensverhaal van Coppi is inmiddels totaal uitgemolken. Ook dat van Bartali. En wie de beste van de twee was? Ach, dat zal wel. Laten we het er maar op houden dat het twee kampioenen waren. Voor wie beter het fenomeen, ‘cultheld Coppi’ wil begrijpen, die dient af te reizen naar Castellania, zijn geboorteplaats. Over de verlaten weggetjes van de wondermooie Apennijnen, ooit het trainingsgebied van Coppi, richting Castellania, waar je een kanon af kon schieten zo stil.
Eén grote belevenis. Een aanrader, ook voor niet Coppi-adepten. Castellania, een openluchtmuseum, waar vanaf iedere blinde muur, of schuurdeur de vroegere kampioen op bilboardformaat in actie is. Met als theatraal hoogtepunt, het pompeuze mausoleum, midden in het dorp, waar Fausto mét zijn verongelukte broer Serge, op de jongste dag liggen te wachten. Een monsterlijk groot grafmonument. Een regelrechte heiligverklaring, gevangen in marmer. Hoe Rooms wil je het hebben? En dat voor een atheïst die regelmatig zijn middelvinger opstak tegen de paus en diens schijnheilige clerus.
Wat dat betreft kan de tegenstelling tussen Coppi en Bartali niet groter zijn. Want reis af naar Ponta a Ema in Toscane, het geboortedorp en laatste rustplaats van Gino Bartali. Dat Bartali ondanks zijn affectie met de Roomse kerk, een eenvoudige, bijna calvinistische man was, is te zien op de lokale begraafplaats. Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Dat is wat het graf van de oude Gino uitstraalt.
Waar Coppi in een soort Hollywoodsetting is begraven, daar rust Bartali in een eenvoudig graf. Gino Bartali werd drie hoog in de muur geschoven. Met op de afsluitsteen alleen zijn naam, geboorte- en sterfdatum. En nét als je denkt dat Bartali’s tifosi hun kampioen zijn vergeten, doemt daar opeens het Museo del Cyclisme Gino Bartali op. Bartali’s museum, als een moderne kathedraal tussen de eenvoudige Toscaanse huisjes van Ponta a Ema, gevuld met fietsen, shirts en andere parafernalia, gelinkt aan Bartali.
Strak in de leer
december 21, 2019 — Stuyfssportverhalen
De dramatische val Wim van Est in het ravijn van de Aubisque. Leuke wielergeschiedenis. Maar ook een totaal afgegraasd onderwerp, dat jaarlijks bij iedere voorbeschouwing van de Tour, wel een keer langs komt. Meer dan zes decennia kon het verhaal rijpen, waarbij ongetwijfeld flink bij gefantaseerd werd. Heiligschennis om dat op de juiste feiten te controleren. Misschien daarom is de kukel van Van Est, hoog geëindigd op de parade van smakelijke sportanekdotes. Althans in dit land.
Dat twee jaar later, tijdens de Ronde van Frankrijk 1953, ene Guy Buchaille, een jonge Franse regionale prof, op exact dezelfde plek ook in dat genoemde ravijn lazerde, weet niemand. Ook niet dat Guy, met aan elkaar geknoopte tubes omhoog werd gehesen. Jammer voor Guy, maar goed voor de heldenstatus van Van Est. Want Buchaille’s val was daarmee ontsnapt aan de aandacht van striptekenaar Yves Duval.
De laatste, afkomstig uit de rijke school van Belgische striptekenaars. In 1973 verscheen het stripalbum, ‘Heldenepos van de Ronde van Frankrijk’. Waar in veertig pagina’s de geschiedenis van de ronde van Frankrijk langs komt. De renners en het materiaal zijn met veel gevoel voor details door Duval getekend. Waarmee de mare, dat strips, vooral de Belgische uitgaves, pure kunst is, wordt bevestigd. Ondanks dat Duval zich goed in de materie had verdiept maakte hij toch zijn foutjes.
Dat Fausto Coppi zijn hele carrière op een licht blauwe Bianchifiets koerste, en niet op ’n rood exemplaar is hem vergeven. Erger is dat andere kleine foutje. Ongetwijfeld opgevallen bij wielerkenners die strak in de leer zijn. De tekening van Van Est, open mond, neerstortend naar de bodem van het ravijn, en gevangen met het potlood van Dumas, die voor het dramatische effect zorgde met een vette, in rood gekleurde schreeuw. Kunst op enkele vierkante centimeters. Alleen jammer dat Duval bij Van Est iets vergeten was. Diens polshorloge! Want hoe zat het ook alweer? Was de reclamekreet, waarmee Nederland in de fifties werd overspoeld niet, ‘Van Ests hart stond stil, maar zijn Pontiac-horloge deed het nog’?
Tekening: Yves Duval, S. Ardan, Marc Hardy.
Koerskinderen
november 8, 2019 — Stuyfssportverhalen
Parijs-Roubaix, editie 1950, waar alleen de Vlaamse, Italiaanse én de Franse pers acte de préséance gaven. Vooral Miroir Sprint, thuisbasis Parijs, pakte groots uit. Veertien grote actiefoto’s, vier achtergrond- en koersverslagen, geschreven door evenzoveel journalisten. Opgemaakt over vijf pagina’s: voor wielerliefhebbers het betere werk.
Vers gedrukt in grote oplages, op maandagmorgen te verkrijgen in de lokale kiosken en tabakszaken. Wél een kleine domper voor de redactie én uitgever van het blad. Parijs-Roubaix kende geen Franse winnaar. Noch één van die vele kansrijke, Vlaamse kasseienstoempers. Dat uitgesproken een Italiaan er met de publicitaire buit van door ging, gaf op de redactie het nodige tandengeknars.
Winnaar Fausto Coppi, op de cover van de Miroir, daar kwam men niet onderuit. Coppi, hét archaïsche rennerstype uit de fifties, stijlvol zittend op z’n Bianchifiets, afgemonteerd met Pirellitubes, máár zonder versnellingsapparaat. Fausto, door verzorger Biagio Cavanna, ongetwijfeld op ‘scherp gezet’, solo zwevend over de kasseien van de Hel. Met aan zijn wiel, als een zak aardappelen op z’n fiets,
Maurice Diot, ongetwijfeld ook een greep uit de amfetaminepot gedaan, waarbij geen moreel oordeel over geveld moet worden. Wat dát betreft waren Coppi en Diot, koerskinderen van hun tijd.
Diot, een Parijzenaar, de enige renner die Coppi enigszins bij kon houden. Om kilometers vóór Roubaix, door Il Campionnissimo, als een lastige strontvlieg afgeschud te worden. Voor Miroir Sprint maakte dat niet veel uit. De commerciële meubels werden gered door Diot naar een heldenstatus te schrijven, opgeleukt met een tweekoloms actiefoto.
Diot, werd vervolgens in een zespuntslettertje, weg gestopt in het uitslagenlijstje, waar hij op drie minuten achter Fausto Coppi, als tweede terug was te vinden.
Over Coppi weten we alles. Diot niet. Dat de man zes keer de op de deelnemerslijst van de Ronde van Frankrijk stond, met één etappeoverwinning is ter kennisgeving. Dion, geen fietsende weggooier, werd twee keer tweede in Bordeaux-Parijs. In 1951 won de Parijzenaar, de monsterlijke klassieker Parijs-Brest-Parijs, over twaalfhonderd kilometer, wat niet genoeg geprezen kan worden.
Maurice Dion werd slechts negenenveertig jaar.
Op oude, opgelapte fiets, naar de wereldtop
september 29, 2019 — Stuyfssportverhalen
Is het mogelijk dat je op een acht jaar oude, tweedehands fiets, waarvan het frame twee keer gebroken was, tijdens het wereldkampioenschap bij de top kan eindigen? Ja, want Enzo Leijnse flikte dat! Waarmee de mythe doorbroken werd dat zoiets alleen mogelijk is op peperduur materiaal.
Twee dagen voor het nationaal nieuwelingenkampioenschap tijdrijden, brak Enzo Leijnse de achtervork van zijn fiets. Zijn vader, Hans Leijnse, fysiotherapeut van beroep, én jeugdtrainer vond het niet nodig om een nieuwe te kopen. Terwijl zijn zoon wél dé grote favoriet voor de titel was. Hans Leijnse, dagelijks beroepsmatig gewrichten intapet, maakte van de nood een deugd. Met een stukje metaal en epoxihars tapete hij de achtervork van zoons fiets. Enzo Leijnse eindigde op twee seconden van de winnaar.
Hans Leijnse, zelf fanatiek wielrenner en al jarenlang jeugdtrainer, heeft daarover zo zijn eigen filosofie. Hij vindt fietsen een echte volkssport, wat door het geld, steeds meer gaat veranderen. Als trainer ziet hij regelmatig pupillen, op het allerduurste materiaal: ouders met een reservefiets aan de hand. De laatsten maken elkaar helemaal gek. Volgens hem moet plezier bij de kinderen voorop staan, wat ook mogelijk is met een goedkope fiets. Zo had hij ook zijn zoon opgevoed. Enzo Leijnse behoort inmiddels bij de junioren wereldtop. Vorig jaar, tijdens een zware internationale etappekoers in Zwitserland, begon het talent ‘Enzo’ te ontluiken. Enzo, 1.90 meter lang en zeventig kilo, niet echt het gewicht van een klimmer, won deze klimkoers.
Het geknutsel van vader Hans pakte ook wel eens verkeerd uit. Een dag voor het Europees kampioenschap, in augustus gehouden op de winderige polderwegen rondom Alkmaar, had senior een nieuwe ketting op Enzo’s fiets gezet. Niet wetende dat het voorblad compleet versleten was. Tijdens de spurt om de medailles sloeg de ketting over. Zoon Leijnse werd vierde.
Enzo Leijnse mocht wel zijn land vertegenwoordigen in Engeland, waar afgelopen week het WK werd gehouden. Om op een acht jaar oude, tweedehands, opgelapte fiets, aan de start van deze mondiale race te staan, vereist een moraal van staal, maar vooral geloof in jezelf. Enzo Leijnse, een paar dagen eerder tweede geworden bij de tijdrit, beschikt daar over. Met twee renners voorop ging hij tijdens de laatste ronde in de aanval. Om voor de derde plaats nipt geklopt te worden door de Amerikaan Sheffield.
Enzo Leijnse, supertalent, hoeft wat materiaal zich geen zorgen meer te maken. Volgend jaar komt de jonge Amstelvener uit voor het opleidingsteam van profformatie Sunweb. Wat betekent dan vader Hans zijn zoon moet loslaten.
Recente reacties
Ron Smit op 2026 Jan Quax op 2026 Stuyfssportverhalen op Bertus Raats overleden Ger Slop op Bertus Raats overleden Hans van Bon op Het vergeten graf van Piet Dic…
