Tourwinnaars, én Vlaamse klassiekerkoningen. De hele toenmalige Europese wielertop stond aan het vertrek. Lokale kranten kwamen superlatieven tekort. Het was dan ook een primeur. De ronde van het Amsterdamse Vondelpark anno 1923. Dat uiteindelijk Omer Huysse, een Vlaamse kasseienknuppel én winnaar van Touretappes, won is geschiedenis.
Van deze historische koers is niet veel meer over. Behalve dan dat ene programmablaadje, in bezit van Stuyfssportverhalen.
Het laatste, evenals een programmablad van de Olympische wielerwedstrijden tijdens de Spelen van 1928, gekregen van, een vroegere sportmakker én vaste bezoeker van deze blog. Een genereus geschenk dat feitelijk thuis hoort in het Stadsarchief van Amsterdam: met de zekerheid dat het voor de eeuwigheid én in perfecte omstandigheden wordt bewaard.
Samen met een zogenaamde ‘trainingskaart’ uitgegeven in 1961, voor het Olympisch Stadion verkregen van de vroegere wielerprof Henny Marinus én vier clubbladen van Olympia jaargang 1927 werd dat overgedragen aan archivaris Ron Blom, zie foto, van het Stadsarchief.
En mochten bezoekers van deze blog ook dergelijke historische sportparafernalia in bezit hebben, wees daar dan héél zuinig op. Hou dat in familiebezit of, als dat niet mogelijk is, schenk het aan een streek- dan wel een gemeentearchief.
En geef dergelijke objecten vooral nóóit, aan een zogenaamd wielermuseumpje. Ondanks de goede bedoelingen van dergelijke initiatiefnemers, zijn wielermuseums gedoemd te mislukken want financieel niet te exploiteren. In het laatste decennia zijn ze stuk voor stuk failliet gegaan. De geschonken historische objecten belandden vervolgens op Marktplaats of verdwenen in andere duistere kanalen.
Voor eeuwig bewaard
maart 13, 2018 — Stuyfssportverhalen
Een biefstuk op een gepalpeerde zak
februari 6, 2015 — Stuyfssportverhalen
Het trainingskamp in de Andes zit erop. Tjokvol zuurstof maar financieel platzak is Maas van Beek, samen met documentairemaker Luis Velasco Schmiedl, gearriveerd op de supersnelle wielerbaan van Mexico-City. Waar over een maand de Monnik een aanval gaat doen op het werelduurrecord. De laatste voorbereiding verloopt alles behalve gladjes.
Lijden, het liefst met een helse dood als finale. Voor de katholiek kerk een schriftelijke garantie voor een heiligverklaring. Helemaal in het Roomse Mexico. En mocht zo’n gemiddelde Mexicaan een toekomstige martelaar in het snotje krijgen, dan gaan de grenzen van de barmhartigheid wagenwijd open. Indachtig dat je dan zelf ook meelift naar het paradijs. Voor Maas van Beek kwam dat eventjes mooi uit. Na een reis van meer dan dertig uur, vanuit Bolivia, kwam hij financieel platzak aan in Mexico. Hoewel ‘platzak’… In zijn onderbroek is het oorlog. Maas’ zak is namelijk ontstoken. De man heeft een paar ballen waar je mee kunt kaatsten. Maar ook een ontsteking tot aan het bot. Van dat soort werk dus. Probeer daar maar eens een aanval mee te doen op het almachtige werelduurrecord. Dat gaat niet.
Al steekt Van Beek honderden kaarsen op bij de Maagd van Guadalupe, dé beschermheilige van Mexico, dan nóg kan hij het schudden. En wat wonderen betreft heeft die Maagd een ijzeren reputatie op te houden. Had zij niet menig Mexicaanse kreupelaar rennend de kerk doen uitgaan?
Maar dit gaat over Maas van Beek. Die daarom maar een consult bracht bij de lokale dokter. En laat dat nou even een bloedmooie vrouw zijn. Altijd meegenomen. Je kunt dan wel wereldrecords achter de derny op zak hebben, om maar even de juiste terminologie te gebruiken, het oog wil ook wat. Zeg nou zelf. Enfin, de dokter palpeerde ‘de zak’ en bracht Maas van Beek vervolgens met de auto naar de apotheek. Waar Maas een injectie én antibiotica kreeg. Consult en medicijnen, gratis en voor niks. En vooral niet vergeten te vertellen van die door de dokter uitgeschreven therapie waarbij elektrische schokken door Maas’ ballen worden geschoten. Allemaal om de bloedsomloop te bevorderen. Je krijgt daar bijna zin van…
Maar we dwalen af. Want Maas van Beek kwam naar Mexico om een aanval te doen op het werelduurrecord. Ondanks de noodtoestand in zijn koersbroek, werd er op de wonderbaan getraind.
Moest Van Beek bij die krentenkakkers van de Apeldoornse wielerbaan vijfenzestig euro per uur te betalen om te mogen trainen: de wielerbaan van Mexico is gratis. Van Beek, iedere dag achter een motor trainend, heeft maar meteen de baan voor een maand besteld. De fijne details heeft Maas tot het laatst bewaard. Maas van Beek, de monnik van de Veluwe, gaat morgen, in gezelschap van cameraman Luis Velasco Schmiedl, naar de markt, en daar koopt hij geen koe maar een biefstuk. Zo’n grote, sappige en malse. Voor het oog van de camera, stopt hij deze in zijn koersbroek. Altijd leuk. Of dat een fatale uitwerking heeft op een open wond, dat laten we graag over aan de Maagd van Guadalupe.
Foto 3: Ook in Mexico draait Van Beek’s pr-machine op volle toeren.
Wordt vervolgd.
Guus de Jong overleden
januari 29, 2015 — Stuyfssportverhalen
Ruim vijftig jaar was hij de allerbeste sportfotograaf van Nederland. Waarschijnlijk was dát de rede dat hij zijn imposante archief bewaakte als een pitbull. En degene die zonder zijn toestemming een door hem gemaakte foto plaatste kon zijn borst nat maken. Die werd dan zonder mededogen voor de rechter gesleept met in het vooruitzicht een forse aan hem te betalen boete. Voor bloggers, uitgevers van boekjes en sportbladen was hij een nachtmerrie. Sportfotograaf Guus de Jong, had wat dat betreft een geduchte naam op te houden. En als je dan, zoals Stuyfssportverhalen op een dag een e-mail van De Jong in je postvak vindt verkild het bloed in de aderen van schrik. Stuyfssportverhalen, altijd voorzichtig met het beeldrecht hoefde niet bang te zijn. De Jong maakte een compliment over deze blog die hij regelmatig met plezier bezocht. Als erkenning stuurde De Jong, ongevraagd een hele serie wielerfoto’s die gratis geplaatst mocht worden.
En mocht er ondanks dat een foto nodig zijn dan was het een kwestie van een e-mail richting De Jong die binnen een uur de gezochte ‘plaat’, gratis aanleverde. Guus De Jong 80 jaar, is afgelopen zondag overleden.
De Jong, internationale sportfotograaf, maakte bijgeleverde foto’s begin jaren tachtig in Las Vegas. Het was de onverwachte ontmoeting tussen Muhamed Ali en Archie Moore, een voormalige drievoudig wereldkampioen. In 1962 vocht Archie in een dramatisch gevecht zijn laatste partij tegen Ali.
Open Nederlands kampioenschap wielerquiz
januari 15, 2015 — Stuyfssportverhalen
Wat was de naam van de hond van Louis Ocana? Wie was naast Jan Raas en Gerrie Knetemann de derde bebrilde renner in de Raleighploeg van Peter Post? Wie won de etappe op de dag dat Johnny Hoogerland in het prikkeldraad belandde?
Wie het antwoord op deze vragen weet, is de ideale kandidaat om te komen strijden om de titel ‘Nederlands Kampioen Wielerquiz 2015’! Kandidaten kunnen rekenen op een avond vol verrassende wielervragen, onverwachte feiten en heerlijke, opzwepende muziek van tC. Behalve de eretitel Nationaal Kampioen Wielerquiz, zijn er gedurende de avond veel grote, kleine en ludieke prijzen in de wacht te slepen. Deelnemen kan in teams van vier personen.
11 April, zaal open 19.00, aanvang 19.30 uur. Locatie: Tivoli Vredenburg, Vredenburgkade 11, Utrecht.
Presentatie: Maarten Boers en Nynke de Jong. Kaarten à 12.50 euro zijn te verkrijgen via http://www.tivolivredenburg.nl
Foto: Als opwarmertje: wie is deze renner die op 17 juli 1951 als enige Wim van Est, tijdens de afdaling van de col d’ Aubisque, het ravijn zag induiken?
De digitale inktpot gaat weer open
september 16, 2014 — Stuyfssportverhalen
Val di Concei. Hoog weg gestopt in de Dolomieten. Een door God en andere mountainbikers verlaten stuk ongerepte natuur. Waarbij je soms het idee had ergens in de Rocky Mountains te zijn. Val di Concei, en de aanpalende valleien, ruig mountainbikegebied. De trails, ongeplaveid, door bossen, langs bergweiden, en snel stromende riviertjes, staan daar garant voor. Stuyfssportverhalen, twee weken lang met zijn fietsje in de streek, verkende iedere morgen het gebied. Dat de middagen met pasta en Oostenrijks bier werd door gebracht is ter zijde. Biken in Italië betekende wel dat de blog stil stond. Veertien dagen geen columns. Excuus daarvoor. Maar we zijn weer terug. Vanaf vandaag gaat de digitale inktpot weer open.
Vermoord tijdens Zesdaagse Amsterdam
mei 29, 2014 — Stuyfssportverhalen
Totaal onverwacht reed hij bijna het werelduurrecord uit de boeken. Voor de onbekende Joop de Wolf een jonge prof uit de hoofdstad zijn doorbraak. De eerste grote contracten werden ondertekend. Een grootse carrière lag in het verschiet. Twee maanden later was hij dood. Zijn overlijden, precies tachtig jaar geleden, was altijd omgeven met een waas van geheimzinnigheid. Stuyfssportverhalen reconstrueert zijn laatste dagen.
Een lullig wielerbaantje in Duivendrecht. Op een dinsdagavond ergens in september 1934. Zonder enige specifieke voorbereiding, noch op ultralicht materiaal, maar op een ordinaire baanfiets werd daar een bijna geslaagde aanval op het werelduurrecord gedaan. Dat op een haar na sneuvelde. De sensatie was compleet. Sportjournalisten lieten rook uit typemachines komen. Zetters maakte de al opgemaakte sportpagina’s open. In één klap was de naam ‘Joop de Wolf’ gevestigd. Voor De Wolf, een jonge prof van drieëntwintig jaar, kwamen de eerste grote contracten binnen. Niet alleen voor de Zesdaagse van Amsterdam. Belangrijker, want lucratiever was zijn internationale doorbraak. Met tranen in de ogen tekende Joop de Wolf een contract voor een rits omniumkoersen in Parijs: dé plaats voor iedere zich serieus nemende baanrenner. Als opwarmertje eerst de Zesdaagse van Amsterdam. Gehouden in het toenmalige Rai-gebouw aan de Ferdinand Bolstraat. Waar De Wolf aan de zijde van stadsgenoot Van der Heijden op de laatste dag zichzelf terugvond op de vijfde plaats.
Dan is het dag zes. De laatste, slopende uren breken aan. Ook voor De Wolf. Letterlijk. De Wolf zal na de ‘six’ van Amsterdam nooit meer op een koersfiets stappen. In de ochtend voelde hij zich al niet goed. Vreselijke, niet uit te houden pijn in de rug. Voor Wolfs soigneur, Pierre Viel, een reden zijn poulain even goed te masseren. Viel, een verzorger met een bedenkelijke reputatie, een berucht gifmenger, wiens rol in het drama ‘De Wolf’ voor altijd onbekend zal blijven. Gezien zijn kennis van de ‘gifkast’ moet dat zeker De Wolf een zetje richting graf gegeven hebben.
Nadat Viel zijn rug goed onder handen had genomen, was de pijn voor De Wolf niet meer te harden. Wielrenners en pijn. Een beetje renner verbijt dat. Lacht dat weg. Ook Joop. Die doodziek van start ging. Na de eerste jachten had de aanwezige arts, die al een longontsteking had vastgesteld, de jonge Amsterdammer uit koers moeten halen. De signalen waren overduidelijk. Totaal uitgeput en verdwaasd strompelde De Wolf, tussen de jachten door, enkele malen achtereen de cabine van de Franse renners in en liet zich op hun bed vallen. Dat het de verkeerde cabine was zag De Wolf niet eens.
Dan breekt ‘uur 144’ aan, nog één uur te gaan, als de uitgeputte De Wolf een flinke smakkerd maakt. In een waas, met hoge koorts zoals hij twee dagen later in Sportweek vertelde, reed hij zijn ereronde. Zelf kon hij zich daar niets van herinneren. Na afloop werd de doodzieke jonge renner in een taxi gehesen en naar het ziekenhuis gereden. Waar volgens een berichtje in Sportweek zijn toestand ‘hoogst ernstig’ was.
Een paar dagen later kwam in de toestand van Joop de Wolf een kleine verbetering. De journalist van Sportweek mocht even langs komen. Daar tegen mijmerde De Wolf over de grote financiële schade die hij had geleden. De contracten voor Antwerpen en Parijs kon hij verscheuren. ‘Och, och, wat een zonde’, verzuchtte hij. Na aanvankelijk opgeknapt te zijn begaf zijn uitgeputte lijf het drie dagen later. Joop de Wolf, net volwassen, het slachtoffer van een incompetente baanarts, een louche soigneur maar vooral zijn eigen eerzucht, sterft op drieëntwintig jarige leeftijd. Voor zijn grafsteen werd een inzameling gehouden. Op diverse plaatsten in de stad kon geld gestort worden.
Foto 1: Joop de Wolf, Foto 2: Pierre Viel, Foto 3: Begrafenis De Wolf op Vredenhof in Amsterdam.
Bron: Sportweek jaargang 1934.
De geest fris, én de pen scherp geslepen
mei 19, 2014 — Stuyfssportverhalen
Stuyfssportverhalen, vijf jaar online met inmiddels zo’n vijfhonderd verhalen en columns. Terwijl de onderwerpen, regelmatig met een stoffer en kwastje in de diverse archieven werden opgediept, ging ondertussen de jacht op de oeroude sportjaargangen door. Met jachtgebied, de boekenmarkten en veilingen. Of Marktplaats. De boekenkasten in de werkkamer kreunen inmiddels onder het gewicht. Kortom er valt nog genoeg te publiceren. En tóch…toch werd het tijd om een pauze in te lassen. De geest moest even ontspannen. De schrijfbatterij opgeladen. Stuyfssportverhalen even genoeg van de bloederige stayersverhalen, vertrok daarom voor bijna vier weken naar ‘the deep dark south’ van de Verenigde Staten. Wat een avontuurlijke roadtrip werd over de landwegen, en bossen van de Carolina’s, door de heuvels van de Virginia’s , en de katoenakkers van Tennessee.
Vandaag mét een frisse geest terug gekomen. De pen is inmiddels geslepen. En de foto’s van de ‘gevallen’ stayers netjes op volgorde gerangschikt. Stuyfssportverhalen heeft er weer zin in.
Krijgt Mien van Bree eindelijk erkenning?
februari 27, 2014 — Stuyfssportverhalen 
De overeenkomst? Ze zagen alle twee het levenslicht in Loosduinen. Ook kenden ze elkaar persoonlijk. En daar houd het mee op. Piet Moeskops en Mien van Bree. Wielrenners tijdens het interbellum. Dat Moeskops, vijfvoudig wereldkampioen op de sprint, zijn plaatsje in de sportgeschiedenis heeft ingenomen, is genoegzaam bekend. Voor Piets verdienste zijn talloze straten vernoemd. Mien van Bree is letterlijk vergeten. Oneerlijk, want als geen ander verdient Van Bree ook zo’n eerbetoon. In een tijd van vrouwenonderdrukking, jaren dertig, was zij de eerste pionier op het gebied van dameswielrennen. In het Nederland van dominees en kruideniers was het onbetamelijk dat meisjes op een racefiets stapten, laat staan dat ze gingen koersen. Mien van Bree had daar maling aan. De Loosduinse trok naar Vlaanderen waar het dameskoersen mateloos populair was. Tussen 1935 en het begin van de Tweede Wereldoorlog won Van Bree tientallen grote koersen, waaronder een officieuze wereldtitel. Na de oorlog was het met koersen gedaan. Mien van Bree nam de zorg van haar chronisch zieke vader op zich.
Stuyfssportverhalen ontdekte in 2011 het bestaan van Van Bree, en spoorde vervolgens haar neef op. Over Van Bree, in 1983 eenzaam en verbitterd overleden, publiceerde deze blog twee verhalen. Journaliste Mariska Tjoelker pikte dat op en heeft zich verder in Van Bree verdiept.
Mien van Bree dus, een bijna vergeten sportpionier, die nooit de erkenning kreeg die zij verdiende. Een onrecht dat recht getrokken kan worden. In Loosduinen bevindt zich een al lang bestaand, naamloos fietspad waarvoor de Zuid-Hollandse gemeente inmiddels een passende naam zoekt. Het was de lokale CDA die daarvoor een poll uitschreef en geplaatst in De Loosduinse Krant. Een voorzet voor open doel natuurlijk. Die héél Loosduinen en omstreken kan inkoppen door te kiezen voor Mien van Bree.
24 April 2015 is het een eeuw geleden dat Mien geboren werd. Een betere aanleiding is er bijna niet.
Ook niet Loosduiners kunnen stemmen op: http://www.cdadenhaag.nl/nieuws/loosduins-fietspad-verdient-een-mooie-naam
Foto 1: Mien van Bree, Foto 2: 1936, Mien van Bree, rechts tweede in het officieuze wereldkampioenschap
Aanval op wereldrecord jaar uitgesteld
juli 3, 2013 — Stuyfssportverhalen
Maas van Beek schreef sensationele wielergeschiedenis door het hoog genoteerde werelduurrecord achter de derny te verbreken. Van Beek is bijna zestig jaar. Maar ook voor hem tikt de biologische tijdklok genadeloos door. Waar leeftijdgenoten dromen van een onbezorgd leventje als pensionado wil hij nog één keer zijn eigen record aanvallen. Het zal Van Beeks laatste kunstje worden. De fiets wordt daarna aan de haak gehangen. Maar de recordpoging, gepland op een hooglandbaan ergens in Amerika, gaat niet door. Het laatste op dringend advies van sportartsen én adviseur Rini Wagtmans. Een heel verstandige beslissing. Van Beek, afgelopen maart ernstig gevallen met complicaties als een geperforeerde darm, leverbeschadiging was redelijk hersteld, toen hij getroffen werd door de ziekte van Pfeiffer. Maas van Beek, een gedreven en fanatieke sportman, wil volgend jaar nog één keer bewijzen dat hij, en niemand anders, ’s werelds snelste man achter de derny is.
Recente reacties
Ron Smit op 2026 Jan Quax op 2026 Stuyfssportverhalen op Bertus Raats overleden Ger Slop op Bertus Raats overleden Hans van Bon op Het vergeten graf van Piet Dic…
