Papa wordt oud en de doelen moeten bijgezet worden. Nog niet eens zó lang geleden raasde hij achter een derny naar een nieuw werelduurrecord, wat een schok gaf in het conservatieve wielerwereldje.
Maar ook voor Maas van Beek tikt de biologische klok genadeloos door. En hij wil nog zo graag. Of was het zich zelf overschatten? De afgelopen vier jaar trok Van Beek richting Bolivia, Zuid-Amerika om in het Andesgebergte te trainen. Doel: de nodige rode bloedlichaampjes kweken. Malheur en ander ongemak staken een spaak in het wiel, om maar even in het juiste jargon te blijven. Ook een aanval op zijn eigen wereldrecord op de wielerbaan van Moskou eindigde in mineur.
Ach wat maakt het allemaal uit. Aan zijn Zuid-Amerikaanse avonturen hield hij wél prachtige verhalen aan over. Wat wielerrecords betreft, daar heeft de man een soort latent erotische relatie mee. Maas van Beek, pragmaticus met een tikkeltje opportunisme, zette gewoon zijn doelen bij. Het werelduurrecord voor veteranen kwam in beeld.
Waarvoor niét in het geheim voor werd getraind. Iedereen mocht zijn schema’s weten. Alles werd door Van Beek op facebook geplaatst. Trainingsresultaten via Strava, vlogen als kippeneieren op luilakmorgen dagelijks voorbij. Aandoenlijk was de rest van zijn voorbereiding.
Dit keer geen Andesgebergte, maar ieder nacht slapen onder de keukentafel, wat even uitleg behoeft. Geld voor een zogenaamde hogedruktent om de hemoglobinewaarden van zijn bloed omhoog te jassen was er niet. Van Beek, wekenlang geleefd op een dieet van bietensap, plakte de onderkant van zijn keukentafel met plastic dicht, plaatste daar een zuurstofmachine in en sliep weken onder die tafel.
Gisteravond was het dan zover.
Het uur U. Maas van Beek, die merkwaardige vogel afkomstig van de Bijbelgordel, trok op de wielerbaan van Geleen ten aanval. Rechtstreeks op dat zelfde facebook te zien. Op een monsterversnelling van 75 tanden voor en dertien achter trapte van Beek 39.544 meter bij elkaar. Waarmee het werelduurrecord voor veteranen met ruim drie kilometer werd scherp gesteld. Een prestatie die niet genoeg kan worden. Maas van Beek is wél vierenzestig jaar. En voor de criticasters op een koersfiets: probeer dat maar eens…!
Onder de keukentafel
juni 21, 2020 — Stuyfssportverhalen‘Niet hierom, maar daarom’
december 25, 2019 — Stuyfssportverhalen
Vierentwintig lange uren, jakkeren achter een dernymotor. Dat is een garantie voor een plekje reserveren op de hartbewaking. Een aanslag op de gezondheid. Helemáál voor een man van vierenzestig jaar. Waar ga je aan beginnen? Maar wat kan Maas van Beek dat allemaal schelen. Ondanks alle waarschuwingen doet die toch waar hij zin in heeft. Of dat wél zo verstandig is…?
Waar zijn leeftijdgenoten op de poorten van het Rijk van Koning Geriatrus staan te kloppen of ze binnen mogen, daar slooft Van Beek zich dagelijks uit op de wielerbanen van Sloten en Apeldoorn. Waar met een aan dwangmatigheid grenzende ijver, de latten uit de baan wordt gereden. Van Beek heeft dan ook een doldriest plan. In maart wil hij in één etmaal duizend kilometer af leggen. Gegangmaakt door een derny, wel te verstaan.
Voor het persoonlijke, geldelijke gewin doet hij dat niet. De man, een succesvol uitvinder is met de opbrengst van zijn patenten redelijk ‘gevuld’. Van Beek wil met zijn krankzinnige aanval geld inzamelen voor het KWF-Kankerfonds. Met een feilloos gevoel voor publiciteit, maakte hij dat afgelopen weekend, tijdens een persconferentie bekend.
Het is niet ‘hierom, maar daarom’, want Van Beek, – zelf een genezen kankerpatiënt, én werelduurrecordhouder achter die zelfde rotderny, – kan men, met één cent per kilometer sponsoren. Eén cent dus, het moet niet te gek worden, per slot van rekening zijn en blijven wij wél een volk van dominees en kruideniers…
Voor zijn komende aanval wordt de oude Van Beek geassisteerd door een rits gangmakers. Met als bijkomstigheid dat op het middenterrein de boel opgeleukt wordt door DJ Jean, en meer grappige zaken. Want zeg nou zelf, om urenlang een mannetje fietsend achter een derny, voorbij te zien komen, is net zo spannend als het kijken naar copulerende schildpadden.
Overigens, Maas’ aanval op dat etmaalrecord is niet uniek. Wel nee! In 1906 werd dat al eens geflikt. Om precies te zijn in het Parijse Velodrome d’ Hiver. Waar op twaalf maart van dat jaar, het startschot viel voor een stayerskoers over een vierentwintig uur. Deelnemers, Henry Contenet, Emile Bouhours en Thuur Vanderstuyft. Winnaar werd de toen als stokoud beschouwde, zesendertigjarige Bouhours.
En je raad nooit hoeveel kilometers die ouwe Bouhours bij elkaar sprokkelde: dertienhonderdentwaalf kilometer en zeshonderdzestig meter (1312 kilometer en 666 meter!!). Een afstand waar die Barnevelder alleen maar van kan dromen! Alhoewel…met die rare Van Beek kun je alles verwachten.
Info/donatieswww.1000kmin24uur.nl
Fotobijschrift: De gangmakers van Bouhours, Contenet, en Vanderstuyft op het middenterrein van het Velodrome d’ Hiver.
Weduwes, altijd link
april 11, 2019 — Stuyfssportverhalen
Maas van Beek, een fenomeen, die op zesenvijftigjarige leeftijd de wielerwereld versteld deed staan door het werelduurrecord achter de derny te verbreken. Sensatie! Van kenners kreeg hij erkenning. Niet van de nationale sportpers, die Van Beek collectief in de ban deed. Hoe klein kun je zijn..?
Misschien is het wél daardoor dat Van Beek, begin februari afreisde naar Bolivia, om een nieuwe aanval op een uurrecord te doen. Wat een fiasco werd, maar wel een prachtig verhaal opleverde.
Nog nét geen hoogteziekte. Voor de rest was zijn trainingskamp één groot drama. Maas van Beek, twee maanden geleden afgereisd naar Zuid-Amerika. Samen met twee racefietsen, werd intrek genomen in een louche hotelletje ergens in La Paz, Boliva, zesendertighonderd meter hoog, schurkend tegen de Andes, waar geen straat horizontaal is. Of de weg gaat steil omhoog, dan wel de diepte in. Erger was de vervuilde lucht, veroorzaakt door roet uitblazende schoolbussen en vrachtauto’s.
Eerst even vertellen over ‘het hoe en waarom’. Maas van Beek 63 jaar, in Bolivia neergestreken, om de nodige rode bloedcelletjes te kweken voor een aanval op een oeroud werelduurrecord: plaats van handeling de supersnelle wielerbaan van Cochabama. Voor dit verhaal eigenlijk niet zó interessant.
Memorabeler zijn de avonturen dááromheen. Door Van Beek prachtig vertelt, in een mooi, plat Veluws accent. Zoals zijn tijd in La Paz, waar hij er achter kwam wat ze met de kreet ‘Zuid-Amerikaanse toestanden’ bedoelen. En daar, in die vieze, gore Andesstad, ging het in de eerste week meteen mis. Sneu voor hem, maar wél fijn voor een schrijver van sportverhalen.
Van Beek, op de racefiets dwars door het helse, gif uitbrakende verkeer. Op weg naar de lokale wielerbaan, gelegen op tweeëndertighonderd meter. Waar de regen uit de hemel goot en de temperatuur met twintig graden was gedaald. Terug fietsend naar zijn hotel, smog happend, mét een angstaanjagend hoge hartslag. Maas van Beek, die zich de Monnik laat noemen, hijgend en rochelend in zijn hotel. Waar tijdens de nacht de koorts langskwam. Moederziel alleen in een hotelkamertje, hyperventilerend, én het gevoel te stikken. De man dacht dat zijn laatste uur was ingegaan. Totále paniek!
Wat een longontsteking bleek te zijn, bestreden met twee antibioticakuren: die niet aansloeg. Van Beek kon zijn aanval op dat record meteen vergeten. Als alternatief ging de Monnik op avontuur in La Paz.
Maas, tanig, afgetraind, – inderdaad, uitziend als een uitgeteerde monnik na veertig dagen vasten in de woestijn, – wekt de stevige indruk om te vallen bij een zacht windje. Dat dacht die ene straatrover ook, die Maas’ telefoon uit diens hand griste. Een misrekening. De brave huisvader, afkomstig uit Barneveld, ging de dief te lijf. En sloeg hem vervolgens knock out. Wat een grote rel werd, compleet met krijsende vrouwen. Als buitenlander, knokkend met een local, in de stegen van La Paz. Leg dat maar eens uit aan de lokale corrupte politie. Geen risico nemend smeerde Van Beek hem.
Niet alleen in de straten en sloppen van La Paz loerde het gevaar. Ook in zijn hotel. De laatste gerund door een meelevende weduwe. Wantrouw weduwes, per definitie altijd link. Daar kwam Van Beek ook achter toen zijn paspoort verdwenen was. Voor honderd procent zeker had hij deze verstopt onder zijn matras. Weg! Met maar één potentiële dader: de weduwe! Die zo sluw was om behulpzaam mee te zoeken naar het document.
Op het Nederlandse consulaat waar Van Beek een nieuwe aanvroeg werd hem op het hart gedrukt om vóóral geen aangifte te doen bij de politie. Corrupt als deze zijn. En dan waren er ook nog de taxichauffeurs. Notoire oplichters waar Van Beek niet intrapte. Of alle moeite en investeringen weg gegooid waren? Van Beek, een onverwoestbaar optimist, ontkend dat. Getraind werd er evengoed. En wat belangrijker was, al zijn avonturen die hij de laatste jaren meemaakte zijn door een documentairemaker gefilm. Dat zijn driehonderd uur film waar een docu van anderhalf uur van wordt gesneden. Die over een paar maanden in première gaat.
En dat verdomde record? Die Van Beek, als de Heer dat wil, over twee weken gaat aanvallen. Plaats van handeling het Sportpaleis van Apeldoorn.
Aan alles was gedacht…
april 7, 2017 — Stuyfssportverhalen
Aan alles was gedacht. De supersnelle wielerbaan in Moskou was geregeld. Een internationale jury bestelt. Het lijf in perfecte conditie. Kortom, niets stond nog in de weg om het werelduurrecord achter de derny aan te vallen. Tijdens trainingen over het Moskouse hout, trapte hij dertig rondes weg met een snelheid van boven de vijftig kilometer. Zonder gangmaking dus.
Evengoed zag Maas van Beek, 63 jaar, een belangrijk dingetje over het hoofd. Een gangmaker! En daar zat nou nét de kneep. Maas van Beek dus. Die het woeste plan had om zijn eigen werelduurrecord achter de derny boven de zeventig kilometer te tillen. En niet raar staan te kijken als die gekke Maas dat ook nog flikte. Maar dan kwam de wet van Murphy om de hoek kijken. Maas’ vaste gangmaker, Wilco van der Hoorn achter wiens rug hij al eerder een wereldrecord verbrak, moest op het laatste moment afzeggen wegens fysieke problemen. Allerijl werd een nieuwe ‘trekker’ geregeld.
Na een wanhopige oproep op Facebook meldde zich een andere: wat de opmaat werd van één pot ellende. Terwijl die ouwe Maas in Moskou zich de longen uit het lijf trapte kreeg hij een verontrustend telefoontje. De nieuwe gangmaker, met derny en al op het vliegveld van Düsseldorf kreeg problemen met luchtvaartmaatschappij Aeroflot. Over de fijne details hiervan mag Stuyfssportverhalen om juridische reden niets schrijven…. Enfin, geen gangmaker en ook nog eens, in een straal straal van vijfhonderd kilometer rond Moskou geen derny te vinden.
Voor Van Beek restte nog maar één ding: de aanval aflaste. Weg voorbereiding. En pleitte het geld dat hij er in gestoken had.
Na twee weken Rusland kwam Van Beek gefrustreerd terug in zijn woonplaats Barneveld. Jongens van de Veluwse zandgronden zijn knokkers. Maas van Beek laat het er dan ook niet bij zitten. In september doet hij een nieuwe poging.
Wordt vervolgd.
Sterven zonder dood te gaan
januari 2, 2015 — Stuyfssportverhalen
Eind januari hoopt Maas van Beek, 59 jaar, het werelduurrecord aan te vallen. De voorbereiding daarvoor vindt plaats in de bergen rondom La Paz, Bolivia. Zes weken harde en meedogenloze trainingen zitten erop. Wat de locals niet is ontgaan. De Monnik van de Veluwe is in La Paz geen onbekende verschijning.
Ze noemen het zelf een ‘rondje’, wat een eufemisme is voor een helse duurloop. Waarbij longen in de fik staan, en het hart tekeergaat als een goedkoop Hema-wekkertje. Ieder dag een uur rennen op een hoogte van ruim drie kilometer. Gevolgd door twee uur fietstraining. Eén grote sollicitatie om de cardioloog een hand te geven. Topsport is ongezond. Voor een hoog hemotrocietgehalte moet je soms wel je hoofd onder een heiblok liggen. Waar anderen een beroep op een Epokuurtje doen, haalt Maas van Beek dat uit zijn trainingen hoog in de Andes. Over een parkoers dat in ieder geval historische verantwoord is. Rennen over een eeuwenoud trappenstelsels door de Inca’s aangelegd. Dwars door dorpen en stadjes naar een hoogte van tweeënveertighonderd meter. Omringd door eeuwig besneeuwde toppen. Maas van Beek en begeleider Chris Bongers doen dat niet in anonimiteit. Vanaf balkons, en platte daken klinkt massaal het ‘olee, Maas’. In een vers gestorte cementen stoep staat zijn naam geschreven, met dank aan bouwvakkers.
Maas van Beek mag de locals tot zijn supporters rekenen. In La Paz, Bolivia is Van Beek populair. Zijn bijnaam the Monk zingt in het rond. In een land waar goden en heiligen nooit ver weg zijn, doet Van Beek ruimschoots een duit in het kerkzakje voor een heiligverklaring. Al was het alleen maar het acclimatiseringproces.Een lijdensstatie alleen bestemd voor een aspirant heilige.
Met stervenskoude nachten waarbij urenlang wakker naar zuurstof werd gehapt. Het lijf van Van Beek, een man van uitersten, is inmiddels aan zuurstofarmte gewend. Volgende week vertrekt hij naar een trainingskamp op 5600 meter hoogte. Naar het rijk van de Grijze Beer en de Condor. Het zijn de laatste weken. Weken van pijn, afzien, ascetisch leven met de handen boven de dekens en dat voor het uur U. Dat als een slingerende, scherp geslepen bijl nadert. Op 28 januari is het zover. De Monnik van de Veluwe valt dan het werelduurrecord aan. En niet op de beoogde baan in La Paz.
Dat laatste was één grote desillusie. Een wielerbaan vol kuilen, bobbels en butsen. Na een week trainen stond het bloed in Van Beeks koersbroek.
De kont van de komende recordaanvaller is één groot mijnenveld. De aanval op het record vindt dan ook plaats op de supersnelle baan van Mexico City, waar de Monnik op een versnelling van 80×14 met omwentelingen van tweeënzeventig per minuut hoopt naar zijn Nirvana te razen.
De Zuid-Amerikaanse blitzkrieg van Maas van Beek is niet ongemerkt. Van Greame Obree, die in de jaren negentig op een zelfgebouwde fiets van wasmachineonderdelen twee keer naar het record snelde, kreeg Van Beek een persoonlijke mail. Obree, nog zo’n kleurrijke vogel, hoopt vurig dat de missie van de Monnik slaagt. Al was het alleen maar om de lange neus die getrokken wordt naar het wieler-establishment.
De Monnik van de Veluwe gaat op expeditie
november 23, 2014 — Stuyfssportverhalen
Het uur U nadert! Het avontuur staat op punt van beginnen. Eentje waarvan hij hoopt dat de wereld daarvan versteld zal staan. Nog een paar uur dan stapt hij in het vliegtuig richting La Paz, Bolivia. Op de lokale wielerbaan gaat Maas Van Beek het werelduurrecord aanvallen.
Twee volle bagagekarren, drie fietsen, zeven wielen, een koffer vol bietensap. Maas van Beek, aspirant-recordjager, is op Schiphol gearriveerd. Ticket én paspoort onder handbereik. Het vliegtuig richting Bolivia staat klaar. Zeven weken van voorbereiding denkt hij in La Paz nodig te hebben. Weken waarin hij dat tanige, afgetrainde lijf nóg harder en weerbaarder maakt. Wat niet gebeurt op de lokale wielerbaan. Dat uurtje dat hij daar dagelijks achter een derny traint is kattengespin. Stelt niets voor. Van Beek gaat voor andere trainingsmethodes. De eeuwige sneeuw van de Andes wordt opgezocht. Locals zullen raar opkijken als een man in korte broek met rugzakken vol keien voorbij komt rennen. Die anders wel een paar uurtjes boomstammetjes staat te werpen. Wat kan Maas dat schelen. Hij is een stoemper. Geen rouleur. Kracht! Dat heeft hij nodig om het monsterverzet van tachtig tanden voor en veertien achter, een uur lang richting record te duwen.
Hoewel ze op ‘den school met den bijbel’ bij hem erin hadden gestampt je vijanden lief te hebben, was dat bij Van Beek niet binnengekomen. De man zit vol rancune. Richting pers wel te verstaan, die hem en zijn recordpogingen massaal negeren. Met wielerjournalist Tijs Zonneveld als katalysator. Een niche van een niche noemde de laatste het wereldrecord van Van Beek achter de derny. Wat denkt die arrogante lul eigenlijk wel wie hij is? Om er vilein aan toe te voegen dat Zonneveld een stijve van zijn eigen snor krijgt.
Maas van Beek, kleurrijk, slim en gedreven. Maandenlang levend als een monnik. En dat in het godvrezende en strak in de leer zijnde Barneveld, is niet van plan voor lege tribunes op te treden. De hele bevolking van La Paz gaat hij er bij betrekken. Duizenden mensen krijgen gratis toegang en kinderen mogen vooraf met krijt op de betonnen wielerbaan tekeningen maken. De sloppenwijken zijn die dag leeg.
Van Beek, de Monnik van de Veluwe, al wereldrecordhouder achter de derny, heeft tijdens zijn verblijf in Zuid-Amerika een mediastilte betracht. Niemand krijgt iets te horen of te zien. De aspirant-recordman, normaal niet vies van wat publiciteit, heeft daar zo zijn redenen voor. Een cameraman zit Van Beek al die weken op zijn huid. De documentaire hoopt hij aan Discovery Channel te slijten. De Monnik, bij wie meer druk staat dan op een U-Boot tweehonderd meter te diep, heeft de lat heel hoog gelegd. De wereld zal hij versteld doen staan, roept hij al weken. Je mag dan wel als een monnik naar je recordpoging toe leven, neemt niet weg dat Van Beek ook maar een mens met zijn zwaktes is. Om maandenlang in je eentje in La Paz door te brengen is ook niet alles. Maas van Beek laat zich daarom vergezellen van Chris Bongers, verzorger en een levend klankbord. Iemand die hem bij alles zal steunen.
Foto 2: de meisjes van Beek die papa uitgeleide deden.
Foto 3: Links Chris Bongers.
Aanval op wereldrecord jaar uitgesteld
juli 3, 2013 — Stuyfssportverhalen
Maas van Beek schreef sensationele wielergeschiedenis door het hoog genoteerde werelduurrecord achter de derny te verbreken. Van Beek is bijna zestig jaar. Maar ook voor hem tikt de biologische tijdklok genadeloos door. Waar leeftijdgenoten dromen van een onbezorgd leventje als pensionado wil hij nog één keer zijn eigen record aanvallen. Het zal Van Beeks laatste kunstje worden. De fiets wordt daarna aan de haak gehangen. Maar de recordpoging, gepland op een hooglandbaan ergens in Amerika, gaat niet door. Het laatste op dringend advies van sportartsen én adviseur Rini Wagtmans. Een heel verstandige beslissing. Van Beek, afgelopen maart ernstig gevallen met complicaties als een geperforeerde darm, leverbeschadiging was redelijk hersteld, toen hij getroffen werd door de ziekte van Pfeiffer. Maas van Beek, een gedreven en fanatieke sportman, wil volgend jaar nog één keer bewijzen dat hij, en niemand anders, ’s werelds snelste man achter de derny is.
Gespierde kopspijker in de kreukels
april 21, 2013 — Stuyfssportverhalen
Barneveld, bruisend hart van de bible belt. Dorp waar op de zevende dag des Here, de kerken drie keer massaal bezocht worden. Waar vanaf de kansel mijnheer de dominee met duistere, angstaanjagende hellepreken de gemeente geselt. En waar de rest van de week in het zweet des aanschijns, om maar even in Bijbelse sferen te blijven, keihard wordt gewerkt. En nét op het moment dat je die Barnevelders het etiketje ‘saai’ op hun zwarte kousen wilt plakken, zijn daar ook Jan en Maas, die de uitzondering op de regel maar even bevestigen. Want Jan van Schaffelaar, om van zijn belagers af te zijn, sprong in 1482 van de Barneveldse kerktoren. De uit elkaar gespatte Jan werd daarmee trendsetter, én lichtend voorbeeld, voor een stoet kamikazepiloten, Jihadstrijders, bomgordelterroristen en andere halfgare zelfmoordrakkers.
En Maas van Beek dan? Nou, die deed ook het onmogelijke. Op een leeftijd waarop hij op de poorten van het lokale bejaardentehuis geacht werd te kloppen om zich alvast in te laten schrijven, pakte hij het werelduurrecord achter de derny: waar alleen gereputeerde profs het patent op hadden.
En dat was meteen het begin van een fascinerend proces. De nationale sportpers legde direct een cordon sanitaire om Van Beek heen. Maas van Beek, die gespierde, uitgebleekte kopspijker met de longinhoud van een Zeeuws trekpaard, werd niet serieus genomen. Van Beek tegen de zestig jaar, verbrak prompt nog maar een keer zijn eigen record. Het vaderlandse journaille had die Van Beek namelijk behoorlijk beledigd.
Maar dan is het begin maart 2013: het kampioenschap van Amsterdam. Wat voor de recordhouder een aardig trainingsritje moest worden, eindigde in een nachtmerrie. Van Beek met vijftig in het uur ten val gekomen, werd met gillende sirenes naar het Slotervaartziekenhuis gebracht. Waar voor zijn leven werd gevreesd. Maas Van Beek, held én voorbeeld van geriatrisch Nederland, verworden tot een zielig hoopje mens met een gescheurde dunne darm, gekwetste lever en andere enge aandoeningen, tussen het witte linnen. Met als extra dimensie dat het hoofdstedelijke Slotervaart een soort medisch Fort van Sjako bleek te zijn. Dwars door de morfine en tranquilizers heen zag Van Beek haarscherp de misstanden in het ziekenhuis. Stofnesten op de vloer, bloedspatten op infuushouders, poep op plekken waar dat niet behoorde. En als uitsmijter ook nog een vijfhonderd piek uit zijn portemonnee gejat. Met de boodschap van twaalf weken niet fietsen mocht Van Beek na een paar weken eindelijk naar zijn gezin.
Drie maanden niet fietsen? Voor de Barnevelder, een gedrevene, tegen het randje van bezetenheid aan, een kennisgeving. Nog maar amper thuis, kroop hij met zijn uitgemergelde lijf op de hometrainer. Foto’s daarvan roepen meteen dejavu’s op van veldlazaretten aan een oorlogsfront. Je hoeft geen medicus te zijn om te zien dat dat niet zó verstandig was. Van Beeks lichaam mag dan gebutst, en geknakt zijn, de geest is nog optimaal. Over vijf maanden vertrekt hij naar Bolivia, waar de hooggelegen wielerbaan al gereserveerd is. Maas van Beek gaat dan voor de dood of de gladiolen want voor de derde keer zijn eigen record aanvallen. Ongetwijfeld staat Jan van Schaffelaar, in betere oorden, goedkeurend en enthousiast te knikken.
Foto’s: Maas van Beek, Rob Duin.
Al is de leugen nog zo snel, Van Beek achterhaalt hem wel
december 17, 2012 — Stuyfssportverhalen
Maas Van Beek, 57 jaar, verbrak vorige maand in Moskou het uurrecord achter de derny. Een prestatie van wereldniveau. Maar wordt volkomen genegeerd. Van Beek heeft één groot nadeel: hij is te oud. De media, nemen hem en zijn record daarom niet serieus. De rode loper bleef opgerold. Terzijde: op het lijstje recordhouders staan voornamelijk de grote namen uit de wielergeschiedenis. Zo’n record, eigenlijk om des keizers baard, betekent extra contracten voor renner en gangmaker. En opeens gaat een fietsende bejaarde er mee van door. Sensatie bij de liefhebbers. Jaloezie bij het ‘metier’. De laatste stelde alles in het werk om Van Beeks record af te pakken.
Peter Schep, gereputeerde baanprof, werd in stelling gebracht. Schep, nationaal dernykampioen, laatstelijk nog winnaar van de Zesdaagse van Zürich, was de beoogde recordbreker. Tussen de feestdagen in ging Schep, gegangmaakt door Joop Zijlaard, in de aanval. Het uur van de waarheid. Kenners, want inspanningsspecialisten, schetsten een inktzwart en een loodzwaar uur voor Schep. Peter Schep heeft uiteindelijk voor de eer bedankt. Verstandig. De man met een prachtige erelijst had alleen maar te verliezen. Dan begint er een fascinerend proces. Het boek met roddel en achterklap wordt opengeklapt. Zakken veren en tonnen met pek worden klaargezet. De verdachtmakingen zijn niet van de lucht. Stuyfssportverhalen, aanwezig op het laatst gehouden nationaal kampioenschap derny, werd ongevraagd door een gangmaker aangesproken. Die twijfelde openlijk aan de eerlijke gang van zaken tijdens Maas’ race in Moskou.
Ene Willie, beheerder van een wielersite, heeft ook zo zijn twijfels. Volgens Willie was de aanwezige UCI-functionaris, Martin Bruin, niet voor een ‘bakkie koffie’ meegereisd naar Moskou. Bruin overweegt juridische stappen. Fred Rompelberg, zichzelf de ‘Levende Legende’ noemend, strooide ook een flinke hap zout in de wonde. Fred, raasde in 1995 achter een Formule1-racewagen naar een snelheidsrecord van tweehonderdachtenzestig kilometer. In een mail gestuurd naar alles en iedereen daagde Rompelberg Van Beek uit om dat record aan te vallen. Rompelberg blufte ook over zijn andere wereldrecords achter de motor en gevestigd op dezelfde baan in Moskou. Fred, nooit betrapt op enige vorm van bescheidenheid, vergat er gemakshalve bij te zeggen dat deze records allang uit de boeken zijn gereden. En met de ‘groeten van de allersnelste prof der profs’ sluit de Legende zijn mail af.
En Maas van Beek? Die is getergd tot het merg van zijn botten. Van Beek gaat volgend jaar zijn eigen record aanvallen. Stuyfssportverhalen geeft hem een goede kans. Zoveel laster en onrecht werkt als de beste doping. Daar kan geen epo-kuur tegen op.
Wordt vervolgd.
In de catacomben van de Moskouse wielerbaan hangen de plaquettes van de records gebroken op deze baan. Foto 2: de records van Rompelberg gevestigd op 26-10-1986. Foto 3: Vier maanden later werden Rompelberg’s records uit de boeken gereden.
Fietsende Paradijsvogel…
juni 29, 2010 — Stuyfssportverhalen
Als je twee keer kanker overwonnen hebt is het verbreken van het werelduurrecord achter de derny een makkie. Maas van Beek 53 jaar, flikte het laatste: zie het verslag op deze site. Iedere nitwit die in dit land, een harde scheet laat, krijgt bakken publiciteit. Maas niet! Noem het leeftijdsdiscriminatie of een nieuwe vorm van ‘apartheid’ maar nergens lees of zie je iets van Van Beek’s prestatie terug. TV-Gelderland pikte hét wel op. Wat volgde is een prachtige docu. Enfin Hilversum schaam je!
Kijken want een aanraaier!
Foto: bf-one, Rob van Duin
Recente reacties
Jan (van WAAIERS) op Ingestraald Stayer Guillermo Tim… op Stayerslegende overleden Gerard ( Jerry) Some… op Geef ze een hand en je bent je… Renzo op De Medicijnman Jan Quax op KNWU geeft niet thuis
