Stuyfssportverhalen

Begin november vertrekt Maas van Beek, 59 jaar,  naar La Paz, Bolivia waar hij in januari een aanval op het werelduurrecord gaat doen. Van Beek, een geriatrisch wonder verbrak twee jaar geleden ook al het werelduurrecord achter de derny.

 De bloedwaarden zijn prima. En dat zijn testosterongehalte hoog is, heeft volgens hem te maken met zijn mooie, jonge vrouw. Maas van Beek, ontspannen ogend, voelt zich trouwens helemaal ‘het mannetje’.  Een dag eerder had zich laten onderzoeken door de gerenommeerde Vlaamse sportarts Jan Matthieu in Turnhout. De laatste had alle seinen op groen gezet. Maas van Beek kan januari aanstaande in La Paz, Bolivia met een gerust gevoel een aanval op het werelduurrecord doen. Ontspannen, opent Van Beek in de kleedkamers van de Alkmaarse wielerbaan, zijn sporttas. De  eerste baantraining in anderhalf jaar staat op punt van beginnen. Terwijl het bovenlijf geperst wordt in een condoomachtig shirt, vertelt hij rustig zijn verhaal. Van Beek is een gedrevene. Geobsedeerd door  het werelduurrecord. Dat Jens Voigt die twee weken geleden in Zwitserland naar 51,1  kilometer bracht, daar wordt hij niet nerveus van.  Alhoewel. Voor de zekerheid was Van Beek daar als toeschouwer aanwezig. Met verbazing werd gezien hoe Voigt omringd was door een team van meer dan twintig mensen. Maas van Beek, heeft geen sponsor,  moet het alleen doen, betaalt alles uit eigen zak.
De hooggelegen wielerbaan van La Paz, waar rennerslongen door ijle lucht naar het uiterste worden gedreven, schrikt de  aspirant-recordman niet af. Twee maanden training op grote hoogte staat voor hem garant voor een surplus aan zuurstof. De wielerbaan mag dan dicht bij de hemel liggen, zelf denk hij erover om nóg hoger in de omringende bergen zijn nachten door te brengen. Slapen bij de Goden van de Andes. Of dat hun verzoeken is? 
Volgens de aspirant recordjager kan daar geen zuurstoftent of Epo-kuur tegenop. Van Beek is  geen geheimschrijver. Hoe zijn  trainingsschema’s zijn, daar wordt niet moeilijk over gedaan. In La Paz ‘kruipt’ Van Beek iedere dag vijf kwartier achter een derny die vierenvijftig kilometer in het uur rijdt. Om iedere dag steeds een stukje meer in de wind te rijden. 
Maas van Beek oogt met zijn schrale lijf en serene kop als een middeleeuwse asceet. Niet vreemd dat de man verkiest voor een vrijwillig kluizenaarsbestaan van twee maanden. Weken van zelfkastijding waarin de nachten  koud en eenzaam zijn. Nachten waarin het bed niet opgewarmd wordt door zijn mooie Braziliaanse vrouw. Gevolgd door dagen van opoffering zonder zijn kinderen.
Maas van Beek, inwoner van het bijbelvaste Barneveld, smeert de machtig ogende dijbenen in met massageolie als hij opeens een onthulling doet.  Er komt een sponsor aan.
Of het om veel geld gaat? Genoeg om de laatste twee weken voor zijn recordpoging een klein begeleidingsteam naar Bolivia over te vliegen.
Maas van Beek, inmiddels getransformeerd tot jachtrijder, zoekt de wielerbaan op. Helm gaat op. De fiets voorzien van een achterwiel gevuld met lood wordt voorzichtig op het hout geplaatst. Schoenen klikken in pedalen. Met extra lange cranks wordt de monsterversnelling van tachtig tanden ‘voor’ en veertien ‘achter’ op gang geduwd. De snelheid kruipt omhoog. In het doodstille sportpaleis klink ritmisch het geluid van een kettingspanner. Handen rusten in bidhouding om het stuur. Traag malen de benen. Maas van Beek brengt één van zijn vele trainingsoffers. Of hij hiermee de Goden van de Andes mee behaagt? In januari weten we meer.