Stuyfssportverhalen

Hij wist dat het link was. Spelen met vuur. Want in een maand tijd ging hij  als bokser twee keer knock-out.  En zoals altijd werd  gezond verstand verdrongen door brandende obsessie.  George Flores, twintig jaar jong, weltergewicht, had die ene gevaarlijke wens: een gevecht in het Madison Square Garden. Boksers kunnen daar hun verdere leven op teren. Garantie voor prachtige en sterke verhalen aan familie, vrienden of in de stamkroeg. Vechten in the Garden,  hét bewijs van erkenning. Daar zorgde het voorcriterium wél voor. Die was zwaar, hard en meedogenloos. Niet iedere zak met botten en spieren kwam daarvoor in aanmerking. 
De deuren van het Madison diende geforceerd te worden in de Saint Nicholas Arena. Een bokstempel gevestigd in de 66^e street,  met wekelijkse aanwas van verse vuistvechters.  Aangeleverd door de boksschooltjes in de Bronx, Harlem of andere New Yorkse volksbuurten.
In de Saint Nicolas, ook wel St. Nicks genoemd was het voor aankomende boksers er op of er ober. Roem of vergetelheid. Dat dacht Al West ook. Nog zo’n  jongen met zulke grote dromen.  Eind december 1950, acht maanden voordat Georgies droom uitkwam stond Al, bijgenaamd Sonny Boy, tegen Percy Basset. Sonny Boy,  eenentwintig jaar. Een lichtgewicht afkomstig uit Baltimore, met bijna vijftig overwinningen. De eenenvijftigste zal nooit meer komen. Tegenstander Percy Basset sloeg in de zevende ronde letterlijk het licht bij Sonny Boy uit. Die een dag later overleed aan een hersenbloeding. Dat Sonny een zwangere vrouw, én een zoontje van nog geen jaar achter liet was ter kennisgeving.
Of Georgie Flores, acht maanden later,  aan Sonny Boys tragische hemelgang dacht? Ongetwijfeld. Zeker na zijn twee knock-outs binnen drie weken. Georges reflexen waren traag geworden. Zijn krachten gesloopt. De twee voorgaande gevechten hadden een wissel getrokken op zijn jonge gespierde lijf. Hij had zijn rust moeten nemen.
George, had niet alleen die rare brandende eerzucht maar ook een vrouw én een drie weken jong dochtertje. Er moest geld verdiend worden. Louche managers roken dat als een haai een bloedspoor. Het aanbod wat zij aan Georgie deden was té verleidelijk. De worst die hem voorgehouden werd was een gevecht in het Madison Square Garden én een aardige gage.
Eindelijk kwam zijn lang gekoesterde droom uit. George, arme jongen, verblind door  eerzucht, had niet door dat hij fungeerde als een ‘opgewarmd lijk’ voor tegenstander  Roger Donoghue. 
Roger, eenentwintig jaar, ook de eerste keer in the Garden, was gretig en uitgerust. Tot de zesenveertigste seconden in de achtste ronde kon Georgie de klappen van Roger weerstaan.  Om op een hoek bewusteloos neer te gaan. George Flores, twintig jaar jong, overleed drie dagen later. Nadat George bewusteloos was weggedragen drong het tot Roger door dat hij iets vreselijks had aan gericht. Uit wroeging schonk Roger later zijn overwinningspremie aan de weduwe Flores. En hing niet veel later zijn bokshandschoenen definitief aan een roestige spijker.

Foto 1: Sonny Boy West, stervend in de ring. Foto 2: Roger Donoghue deelt de beslissende klap uit. Foto 3: Het St. Nicks.

Bron: Sport Club jaargang 1951. Het digitale archief van de New York Times jaargang 1951.