‘Walk of Shame’, en terecht. Het mag dan meer dan zeventig jaar geleden zijn, maar in Camden, New Yersey zijn ze het nog niet vergeten. Hoe een zoon van hun stad op schandalige wijze was bestolen van de wereldtitel zwaargewicht. Joe Walcott, ook wel Yersey Joe genoemd, mocht op vijf december 1947, na vijfenvijftig gevechten, eindelijk een gooi naar de wereldtitel doen.
Tegenstander, de toenmalige titelverdediger en bokslegende Joe Louis. Plaats van handeling het New Yorkse Madison Square Garden, met meer dan achttienduizend toeschouwers uitverkocht. Het werd een partij die na afloop heel boksminnend Amerika op zijn kop zette. Joe Louis, voor de vierentwintigste keer zijn titel verdedigde, was met 12 tegen 1 dé grote favoriet.
Misschien dáárom was het gevecht bij voorbaat al beslist in zijn voordeel. Het liep anders. Joe Louis, de God van Harlem en zwarte omstreken, werd door Yersey Joe, 33 jaar, twee keer tegen het canvas geslagen. Iedereen in het Madison Square Garden ging er van uit dat Walcott de titel had. Tot grote ontzetting van het publiek verklaarde de ringrechters Louis tot winnaar.
Het Franse sportblad Miroir de Sport, aanwezig, opende zijn verslag met de kop, ‘Arme negers, negers, negers.’ Enfin, het moest nog acht jaar duren eer ene Rosa Parks, een zwarte inwoonster van Montgomery, Alabama, haar plaats in een bus weigerde af te staan aan een blanke. De segregatie gierde volop. De prachtige, paginagrote foto bij het Franse verhaal, maakte het een beetje goed. Niets beklijft zo slecht als het geheugen. Het ‘gevecht van de eeuw’, Walcott versus Louis, inmiddels weg gezakt in de krochten van het collectieve geheugen.
Maar niet in Camden, thuisstad van Yersey Joe. Na zeventig jaar waren ze die schandelijke diefstal van een wereldtitel, van hun zoon nog láng niet vergeten. Dat bewuste gevecht was dan ook een ‘bepalend’ moment in de geschiedenis van de stad. Afgelopen september, precies een kwart eeuw na het overlijden van Walcott, Joe werd tachtig jaar, zijn de plannen rond, voor een levensgroot standbeeld van Walcott.
De gemeenteraad van Camden heeft zijn helden lief, en reserveert voor het bronzen beeld 185.000 dollar. Dat de toekomstige bronzen Joe op de Walk of Shame komt staan is logisch.
En wat de bokscarrière van Yersey Jou betreft: op 18 juli 1951, inmiddels 37 jaar, werd Joe, in een partij tegen Ezzard Charles, eindelijk wereldkampioen.
Bron: Miroir de Sport jaargang 1947, the Philadelphia Inquirer.
oktober 4, 2019 at 3:48 pm
mooi verhaal
oktober 4, 2019 at 4:22 pm
Prachtig verhaal
maart 10, 2020 at 2:39 pm
In 1951 woonde ik in Saint John New Brunswick aan de oostkust van Canada. In de straat waar ik woonde stond het Forum, een ijshockeystadion. In dat jaar hingen er aan de gevel van het Forum grote aanplakbiljetten met de mededeling dat de wereldkampioen zwaargewicht boksen Jersey Joe Wallcott er een demonstratiepartij zou boksen. Ik was present. De demonstratie duurde een rondje of wat en bovenmatig hoefde de wereldkampioen zich niet in te spannen om als winnaar op punten uitgeroepen te worden. Bij het verlaten van de ring verdrong het publiek zich om die grote zwarte man van dichtbij te zien. In het gedrang wist ik me naar voren te dringen en toen hij langs me liep en ik schreeuwend zijn aandacht vroeg, legde hij zijn gehandschoeide hand even op mijn hoofd. Later, terug in Nederland, probeerde ik ermee op te scheppen, maar niemand kende Jersey Joe Wallcott.
maart 10, 2020 at 3:11 pm
Prachtig verhaal Fred. Troost je maar met de gedachten dat de echte bokskenners Jersey Joe wél kennen.