Sam en Glenn

Boksen in de twilightzone   met een gitzwart horrorscenario waarin  Sam Baroudi de hoofdrol speelt.  Sam Baroudi een middenzwaargewicht uit New York City, maakt in mei 1945 zijn debuut: tegenstander ene Jimmy Picollo die in de eerste ronde knock out gaat.

De jaren veertig  de gouden tijd van het boksen en tevens het decennium waarin  Sam de ranglijsten met jeugdige overmoed bestormt. Een opmars  die op  vrijdagavond  vijftien augustus 1947 een beladen betekenis krijgt…

Sam Baroudi vijfenveertig partijen waarvan eenenveertig  gewonnen,  staat die avond tegenover Glenn Newton Smith. Plaats van handeling het Meadowbrook Arena in North Adams een gehucht ergens in Massachusetts. De Meadowbrook Arena  een functioneel vermaakscentrum dat bestaat uit een balzaal én een boksarena, waar North Adams de omliggende dorpen mee aftroeft kent een regelmatig terugkerend boksprogramma wat een commercieel succes is, met toegangsprijzen van 75 cent tot één dollar.  

Tot die bewuste avond van vijftien augustus 1947 als  Sam Baroudi in de ring stapt opgewacht door Glenn Newton Smith 23 jaar afkomstig uit Philadelphia.

Ongetwijfeld hebben de aanwezige locals en andere boksliefhebbers hun kleinkinderen jarenlang lastig gevallen met het ‘verhaal’ over dat gevecht.  Glenn Newton Smith – God hebben zijn ziel – ziet nooit meer zijn moeder terug. In de negende ronde gaat Glenn knock out neer en sterft  een dag later met zware hersenbeschadiging  in het lokale ziekenhuis.

En mocht de lezer van deze blog denken dat het niet erger kan is dat een misvatting. Een half jaar later in het Chicago Stadium staat dezelfde Sam in de ring voor een partij tegen Ezzard Charles. In de tiende ronde wordt het begrip dejavu werkelijkheid als Sam Baroudi tegen het canvas gaat. Sam  bewusteloos uit de ring gedragen, sterft een dag later eveneens aan zwaar hersenletsel. En wat de Meadowbrook Arena betreft daar wordt na het drama ‘Glenn Newton Smith’  nooit meer een bokspartij gehouden.

Bron: Historic North Adams, Boxrec. Met dank aan de wonderlijke database van John Brouwer de Koning die regelmatig deze blog tipt over bijzondere sportdata. Foto: Sam Baroudi.

Diefstal

‘Walk of Shame’, en terecht. Het mag dan meer dan zeventig jaar geleden zijn, maar in Camden, New Yersey  zijn ze het nog niet vergeten. Hoe een zoon van  hun stad op schandalige wijze was bestolen van de wereldtitel zwaargewicht. Joe Walcott, ook wel Yersey Joe genoemd, mocht op vijf december 1947, na vijfenvijftig gevechten, eindelijk een gooi naar de wereldtitel doen.
Tegenstander, de toenmalige titelverdediger en bokslegende Joe Louis. Plaats van handeling het New Yorkse Madison Square Garden, met meer dan achttienduizend toeschouwers uitverkocht. Het werd een partij die na afloop heel boksminnend Amerika op zijn kop zette. Joe Louis, voor de vierentwintigste keer zijn titel verdedigde, was met 12  tegen 1 dé grote favoriet.
Misschien dáárom was het gevecht bij voorbaat al beslist in zijn voordeel. Het liep anders. Joe Louis, de God van Harlem en zwarte omstreken, werd door Yersey Joe, 33 jaar, twee keer tegen het canvas geslagen. Iedereen in het Madison Square Garden ging er van uit dat Walcott de titel had. Tot grote ontzetting van het publiek verklaarde de ringrechters Louis tot winnaar.
Het Franse sportblad Miroir de Sport,  aanwezig,  opende zijn verslag  met de kop, ‘Arme negers, negers, negers.’ Enfin, het moest nog acht jaar duren eer ene Rosa Parks, een zwarte inwoonster van Montgomery, Alabama, haar plaats in een bus weigerde af te staan aan een blanke. De segregatie gierde volop. De prachtige, paginagrote foto bij het Franse verhaal, maakte het een beetje goed. Niets beklijft zo slecht als het geheugen. Het ‘gevecht van de eeuw’, Walcott versus Louis, inmiddels weg gezakt in de krochten van het collectieve geheugen.
Maar niet in Camden, thuisstad van Yersey Joe. Na zeventig jaar waren ze  die schandelijke diefstal van een wereldtitel, van hun zoon nog láng niet vergeten.  Dat bewuste gevecht was dan ook een ‘bepalend’ moment in de geschiedenis van de stad. Afgelopen september, precies een kwart eeuw na het overlijden van  Walcott, Joe werd tachtig jaar, zijn de plannen rond, voor een levensgroot standbeeld van Walcott.
De gemeenteraad van Camden heeft zijn helden lief, en reserveert voor het bronzen beeld 185.000 dollar.  Dat de toekomstige bronzen Joe op de Walk of Shame komt staan is logisch.
En wat de bokscarrière van Yersey Jou betreft: op 18 juli 1951, inmiddels 37 jaar, werd Joe, in een partij tegen  Ezzard Charles, eindelijk wereldkampioen.

Bron: Miroir de Sport jaargang 1947, the Philadelphia Inquirer.