Werelduurrecordhouder achter de derny, Maas van Beek, ging vandaag zijn eigen record aanvallen. Plaats van handeling, de wielerbaan van Moskou.
Je hebt Maashaters én Maasadepten. Tussenweg bestaat niet. De laatste zijn supporters tot de laatste snik. Om fan van Maas van Beek te zijn vereist enig doorzettingsvermogen. Maar dan krijg je ook wat. Maas van Beek, een ietwat rare kerel afkomstig van de schrale zandgronden, van de Veluwe. Met zijn tweeënzestig jaar angstig dicht bij de geriatrische status. Neemt niet weg dat de man een paar jaar geleden de wielerwereld versteld liet staan door het werelduurrecord achter de derny met 66.639 meter te verbreken.
Altijd leuk om te zien hoe zijn voorgangers als een Peter Post en anderen zogenaamde wielervedetten, uit de recordboeken werden gesmeten. Wat tevens de Maashaters én supporters van Post het schuim van woede om de bek bezorgde.
De recordhouder een man van eigenaardige trekjes, want wil graag ‘de monnik’ genoemd worden: zoals gezegd, Maas van Beek is een tikkeltje knots. Maar dat zijn wél de leukste mensen in de duffe, grijze, en achterbakse wielerwereld. Voor zijn eigen ego, maar ook voor zijn supporters was Van Beek drie weken geleden afgereisd naar Moskou. Waar Maas, op de lokale, driehonderd meter en supersnelle wielerbaan, zijn eigen record scherper wil stellen.
Als voorproefje kregen zijn hondstrouwe fans, via de whatsapp, iedere morgen een door de recordman gemaakt filmpje. Waarvan enkele, onbedoeld, tot de meest geestige in zijn soort behoren. Filmpjes met de Monnik in de hoofdrol. Zoals die ene waarop Van Beek, zijn harses met een soort grasmaaier kaal scheert, en ondertussen, volkomen onverstaanbaar, zijn woeste plannen orakelt.
Of Van Beek aan het ontbijt, met voor zich een stapel boterhammen én een schaal hardgekookte eieren waar ze in een gemiddeld weeshuis in Wladiwostok elkaar de hersens voor inslaan.
Maar we gaan niet afdwalen, want dit gaat over de Monnik’s recordaanval. Over Monniken gesproken: je bent pas een echte als er eerst geleden wordt. Dat had die Ouwe van de Veluwe goed onthouden. Drie weken Moskou, betekende even zo lang verblijven in een Stalinistisch ingericht kamertje, bevindend in het Sportpaleis vlak boven de wielerbaan.
Dat Van Beek dagelijks trainend achter gangmaker Ivan Kovalev, is ter kennisgeving. Aardig te vermelden is ook Maas’ zelf geknutselde zuurstofmasker, aangesloten op een soort strandbal, waarmee de Monnik, op een hometrainer, zijn eigen hoogtestage deed. Je moet daar toch niet aan denken. Een gewoon mens valt dood neer.
Maas van Beek, gehard op de boerderij van zijn ouders, en ooit de ziekte kanker overwonnen, deed vanmiddag zijn beslissende aanval. Niet geheel toevallig op de elfde van de elfde: Narrentijd. Een aanval, live op facebook te volgen, die tot aan de vijfentwintigste minuut duurde.Van Beek, niet achter zijn lucht komend, blies zijn eigen aanval op. De Monnik stopte. Om op het middenterrein gedesillusioneerd zijn verhaal te doen. Beestachtig had hij afgezien. En nee, hij doet nooit meer een poging. Dat was zijn laatste aanval op zijn eigen wereldrecord. Maakt ook niks uit. Maas van Beek glijdt evengoed de geschiedenis in als een Held.
Foto 2: Van Beek met gangmaker Kovalev.
Aan alles was gedacht. De supersnelle wielerbaan in Moskou was geregeld. Een internationale jury bestelt. Het lijf in perfecte conditie. Kortom, niets stond nog in de weg om het werelduurrecord achter de derny aan te vallen. Tijdens trainingen over het Moskouse hout, trapte hij dertig rondes weg met een snelheid van boven de vijftig kilometer. Zonder gangmaking dus.
