Stuyfssportverhalen

De tocht naar het kerkhof werd niet in anonimiteit afgelegd. Doodgevallen stayers kregen een prachtige begrafenis. Zeker in de tijd van voor de Eerste Wereldoorlog. Per definitie werd de lijkkoets, van de ongelukkigen, getrokken door een span van zes met zwarte doeken omfloerste paarden. Tienduizenden fans op de stoepen.  Wanneer het graf was dicht gegooid, verscheen daarop een monumentale grafsteen, geschonken door supporters. En nee,  de jong, dramatisch gestorvenen zal nooit vergeten worden: belooft tijdens de grafredes.  Niets zo vergankelijk als roem. Een eeuw later zijn al die jong verongelukte sportjongens vergeten. Nabestaanden kijken nooit meer om naar het graf. Prachtige, monumentale grafmonumenten verdwenen in de loop der jaren  in de sloopbak. De knekels gingen daar achter aan, zei het in de knekelput.
Maar niet overal. De graven van verongelukte stayers, Peter Günther,  Taddy Robl, en Karel Verbist,  staan nog steeds te gloren en worden gekoesterd.  Ook op het Nieuwe Oosterbegraafplaats in Amsterdam, rustplaats van Piet van Nek.
De begraafplaats, in de volksmond ‘het Ooster’ genoemd, bestaat deze week honderdvijfentwintig jaar. Rede voor een jubileum. Waar de werkgroep Het Stenen Archief zich voor had in gespannen. Onder meer het graf van stayer Piet van Nek,  uitgeroepen tot Rijksmonument, kreeg de afgelopen maanden een grondige schoon- en opknapbeurt. Ook werden bij de  monumentale graven tekstbordjes geplaatst, met uitleg over degene in het graf.
Waar deze blog zijn medewerking aan gaf. Voor het bordje aan het graf  van Piet van Nek, werd een foto uit z’n archief beschikbaar gesteld. Tevens gaf Stuyfssportverhalen,  voor zo’n tweehonderd genodigden een kleine lezing over Van Nek. Aangezien deze plaats vond in de juiste ambiance, want de aula van de begraafplaats, een praatje vol  horror en bloederige details, eigen aan de toenmalige stayersport. De onthulling van het tekstbordje was voor schrijver dezes. Kleine eer, maar toch…