Achtentwintig jaar koerste hij achter de zware motor. Het waren jaren van euforie met honderden overwinningen waaronder een wereld- en Europese titels én snelheidsrecords. Jaren overgoten met een saus van horror. Tijdens zijn carrière, begonnen in 1901, sneuvelden in de loopgraven van de wielerbanen tweeënvijftig stayers en gangmakers. De houdbaarheidsdatum van stayers was nou eenmaal niet hoog. Als ze de uitgestoken klauwen van Magere Hein hadden genegeerd dan lonkte wel het invalidenkarretje. Of ze werden bevangen door woeste onbeteugelde angst. Stayers gingen niet lang mee. Behalve die ene afkomstig uit de Amsterdamse Jordaan. Piet Dickentman dus. Bijna vijftig jaar oud, gloeide in dat afgetrainde, tanige en ouwe lijf nog steeds de eerzucht.
Dickentman door de Duitse pers die alte Oberweltmeister genoemd ging maar door. Ondanks zijn leeftijd was de man niet de Eddy Wally van de wielerbanen. Van de meer dan honderd profstayers uitkomend op de Duitse wielerbanen en naar kwaliteit onderverdeeld in drie klassen kwam Dickentman tot het laatst uit in de hoogste klasse. Directies van de wielerbanen in Nederland maar vooral in Duitsland hadden Piet graag op de aanplakbiljetten. Met op zijn shirt de drie kruisen van het Amsterdamse wapen en achter zijn naam bijna vijf kruisen, gaf Piet nog steeds waar voor zijn geld. En als die ouwe zijn dag had liet hij de rol achter de motor, roodgloeiend staan.
Eind september 1928 nam Piet, bijna vijftig jaar, voor een vol Olympisch Stadion afscheid van zijn sport én publiek.
Niet veel later opende de gepensioneerde rolrijder in de Scheldestraat een fietsenzaak. Tientallen jaren wist Dickentman in zijn levensgevaarlijke sport de dood te ontwijken. Maar als je op de bucketlist van Hein staat is er geen ontsnappen mogelijk. Piet Dickentman werd uiteindelijk tóch het slachtoffer van zijn sport.
In 1950 overleed deze, allergrootste sportman van Amsterdam, op zeventigjarige leeftijd, aan de gevolgen van longkanker, opgedaan tijdens de duizenden koersen in de uitlaatgassen van de motor.
Zevenenzestig jaar na zijn overlijden krijgt hij eindelijk zijn lang verwachte eerbetoon. Over twee weken wordt op het Amsterdamse Zeeburgereiland de Piet Dickentmanbrug opgeleverd.
Foto 1: Foto 1: Dickentman in 1905, aan de vooravond van zijn imposante carrière. Foto 2: Bijna vijftig jaar oud en vlak voor zijn allerlaatste koers.
april 3, 2017 at 12:22 pm
och wat leuk! mijn opa krijgt erkenning! prachtig!
april 3, 2017 at 1:59 pm
Een Prachtig stuk uit het leven van de Grote Jordaner Piet Dickentman eindelijk zijn laatste overwinning in Ruste binnenkort wordt er op het Amsterdamse Zeeburgereiland een Brug naar hem genoemd.Na Jaren hard gewerkt te hebben en dat nu voorelkaar is gebracht door André Stuyfersant is een Eer aan Piet Dickentman door Stuyfs Sportverhalen.
april 7, 2017 at 12:16 pm
ik heb net een bericht gestuurd dat de achternaam van mijn opa Dikkentman is met 2 k’s en niet met ck. Het zou vervelend zijn dat zijn naam verkeerd op de brug komt.
april 8, 2017 at 8:45 am
Piets officiële naam was inderdaad Dikkentman. Omdat Piet vrijwel alleen in Duitsland koerste en daar zijn brood verdiende had hij, zo rond 1901, zijn naam ‘verduitst’ naar Dickentman. Commercieel gezien vond de oude stasyerskampioen dat beter. En sindsdien werd hij zo, – onder meer in de Europese pers en op sponsorfoto’s, – genoemd (zie de bij het artikel geplaatste foto uit 1905 en massaal uitgegeven, met links bovenin zijn naam, mét CK.) . Het zal raar zijn om nu zijn brug te vernoemen als de Piet Dikkentmanbrug.