Opeens was Bertus er. Bertus, vetkuif, lang, slank in de heupen als een kruising tussen Clint Eastwood en Gene Vincent. Bertus Hoogerman, amper droog achter de oren maakte ergens in de fifties zijn debuut als keeper bij Ajax. Bertus in het doel was garantie voor rock ’n roll in het zestienmetergebied.
Voor ons, de jongens van de staantribune was Bertus een rolmodel. Zoals Bertus, wilde wij ook zijn. Bertus was namelijk een held, met onheilspellende acties, wat altijd link is voor een doelman. Keepers de eenzaten van de sport, daardoor voer voor psychologen. Een beetje keeper behoort zó te zijn, want altijd balancerend op het randje van het mentale evenwicht. Ga er maar aan staan: één blunder en de bakken met publicitaire stront staat klaar. Of Bertus zich daar wat aantrok?
Bertus Hoogerman, – jeugdsentiment voor een hele generatie jongens, afkomstig uit Amsterdam- Oost – met door zijn moeder gebreide handschoenen, waarmee hij roodgloeiende kogels mee ving.
Van die grote, speciale keepershandschoenen waarmee hedendaagse keepers hun doel mee schoon houden, kwam bij de toenmalige ballenvangers alleen voor in natte dromen. Trouwens, voor Bertus had deze speciale keepershandschoenen niks uitgemaakt. Bertus’ lot lag immers vast.
Feyenoord-Ajax anno 1964, gespeeld in de Kuip. Waar de prelude klonk van Bertus’ nadere keepersondergang, en ons, zijn hondstrouwe fans een levenslang trauma bezorgde. Bertus had namelijk niet zijn dag. Negen ballen vlogen langs de lange Amsterdammer, waarvan er drie gestopt hadden kunnen worden door een visueel gehandicapte. Feyenoord-Ajax 9-4! Niet veel kon Bertus vertrekken uit Stadion de Meer.
Zijn opvolger was ene Gert Bals, een saaie man met het uiterlijk van een tv-dominee. Voor ons, de jongens van vak F, nóóit meer ruige rock ’n roll in Stadion de Meer. Goddank duurde dat maar héél kort. Het zelfde jaar maakte een muizig, uitziend jochie uit Betondorp zijn debuut in de spits van Ajax…
Bertus Hoogerman, onze held die nooit de grote successen van Ajax had meegemaakt, stierf op zesenzestig jarige leeftijd.
TV-dominee
juni 2, 2020 — StuyfssportverhalenSimpele stoeltjes barstensvol historie
juni 10, 2013 — Stuyfssportverhalen
Het zijn niet de patserige, glimmende bokalen, bekers en schalen, die synoniem zijn voor sportgeschiedenis. In de clubhuizen en de sportmusea struikel je erover. Voor Stuyfssportverhalen zijn de kleine, anonieme, en verborgen parafernalia dé echte sportschatten.
Vanuit het slaapkamerraam zag je ze. En als je voordeur uitstapte, was het maar één blik naar links werpen. Dominerend boven Betondorp stonden de lichtmasten van Stadion De Meer. Je wist dan dat het goed was, je dag kon niet meer stuk. Het Ajax-Stadion, dertig jaar mijn buurman. Aan het eind van de straat grijnsde de ingang van de Diemerzijde je toe. Het begrip ‘Ajax’ ging voor ons verder dan een voetbalclub. Voor Stuyfssportverhalen was het pure nostalgie. Als stadionspeaker Willem Steenbergen de opstellingen van beide teams afriep, was het of hij in mijn kamer stond te brullen. Het reclamedeuntje van sigarettenmerk Caballero (‘Ai, ai, ai, dat is pás een sigaret’!) zong mijn toen tweejarig dochtertje feilloos mee. En telkens een verrassing dat het serviesgoed in de keukenkastjes zo hard kon rinkelen als bij een doelpunt. Ajax, brandend middelpunt van de buurt. Hele ploegen Betondorppensionado’s staken in de middag de Middenweg over. Geen training werd overgeslagen. 
En in de winter stond Stuyfssportverhalen op de Diemerzijde in vak G: en was na de wedstrijd binnen vijf minuten weer thuis. Dat is allemaal verleden tijd. Megalomane idioten hadden andere plannen. Op het terrein van het gesloopte Stadion verscheen een zielloos nieuwbouwwijkje. Waar Stuyfssportverhalen, meer dan acht jaar lang met een grote boog om heen fietste, want het deed té veel pijn. Betondorp zal nooit meer Betondorp zijn zoals het was. Maar toch…toch gloeit er nog een heel klein lichtpuntje van het glorieuze verleden. Met dank aan die ene supporter in de Ploegstraat. Uit de puinhopen van het inmiddels gesloopte Stadion redde hij drie stoeltjes, ooit op de Reynoldstribune, en schroefde dat in zijn gevel. Zelden stonden drie simpele stoeltjes symbool voor zoveel sporthistorie.
Recente reacties
Ronald Rol op ‘Het is één grote bende’ Jan Quax op Geheimen Jan (van WAAIERS) op Ingestraald Stayer Guillermo Tim… op Stayerslegende overleden Gerard ( Jerry) Some… op Geef ze een hand en je bent je…
