Kroegen met bieren op vat voor 1,20 euro. En niet van die slappe Hollandse uilenzeik, maar Grote Prijs Stad Zottegem: fier Gents Bier. Binnen, op de koer, poëtische benaming voor urinoir, gieten mannen, schouder aan schouder, met soepele polsbeweginkjes nog even de aardappelen af. Bij Vinny’s Snacks, rijdende frituur, glijden de eerste broodjes zuurkool mét braadworst over de toonbank. Terrassen lopen vol. Vanuit de schiettenten op de kermis klinken, elektronisch versterkt, enge holle stemmen. Op het Stationsplein ligt het bandje De Platte Choco’s op volle snelheid. Programmaverkoper Freddy Mestdagh prijst, in plat dialect, zijn waar aan. En op de hoek van Hospitaalstraat-Musselstraat knikt ‘gemachtigd signaalgever’ Albér, goedkeurend.
De ‘80e Grote Prijs Stad Zottegem’, moeder aller Vlaamse kermiskoersen, kan van start gaan. Albér, klein, knoestig, een veteraan van vele oorlogsfronten. Van het vroege voorjaar tot diep in de herfst, van kermiskoers tot de ronde van Vlaanderen. De man staat op wacht. Spiegelei in de aanslag. Met favoriete plekken als de Patersberg, de Paddestraat én De Muur. Albér kent zijn klassieken.
De Grote Prijs Zottegem, tachtig jaar oud. Ruig, en eenvoudig in zijn soort. Maurice Blomme, Arthur DeCabooter, Marcel Kint, Herman VanSpringel, ooit winnaars. Een uitslagenlijst als een Vlaams wielerepos. Daartussen, als een blozende blom, Matthé Pronk, jongen uit de Noord-Hollandse polders en winnaar in 2002.
De Vlaamse kermiskoers. Waar de Spartaans ingerichte staminees niet meer zijn. En de mannen met d’n klak, de platte pet, de lokale kerkhoven bevolken. Voor de rest is het zoals het al een eeuw is. Wielrennen voor het volk, ontdaan van alle gladjakkerei. Alles kan veranderen. Renners uitgedost als figuranten in een Star Trek-film. Koersfietsen ontsproten uit het brein van professor Lupardi, en voedingssupplementen bedacht in laboratoriums.
Maar de zwaantjes, lieflijk Vlaams woord voor motoragenten, scheuren nog steeds voor het peloton uit. Bijna tweehonderdvijftig renners: scherpschutters, avonturiers, vedetten en programmavullers. Gevolgd door vijfentwintig ploegleiderwagens. Vijf lokale rondes. Honderdnegentig kilometer. De Vlaamse Kermiskoers. Die merkwaardige mengeling van topsport, bedrog, combine, geritsel, gokken, vreten en bier zuipen. Als Amsterdamse wielerliefhebber kun je daar een jaar op verder.
Lieve God, laat dat altijd zo blijven.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
De gangmaakmotor van wijlen Noppie Koch. Meer dan zeventig jaar oud. Een relikwie uit vervlogen tijden. Gebouwd in de Parijse fabriek van Meijer. Een vuurspuwend monster, die gemakkelijk de honderd kilometer per uur aantikte. Stayeren met dergelijke motoren, altijd spektakel. Achter de motor van Koch, werden tien wereldtitels behaald onder meer door Piet de Wit, Matthé Pronk, Leo Proost, Martin Venix, en Theo Verschueren. Het mondiale stayeren is inmiddels exit, met dank aan een handvol corrupte gangmakers. Ook de zware, antieke motoren zijn van de wielerbanen verdwenen, en vervangen door handelsexemplaren. De ‘Meijers’ staan nu in musea, of bij verzamelaars.
