Col du Portet. Een steile stinkcol van ruim tweeduizend meter hoogte, gelegen op de grens met Spanje. Domein van schaapsherders. Van die morsige, stinkende kerels, met téveel hormonen in het lijf, die maandenlang, zonder vrouw, met hun kudden op zo’n berg bivakkeerden en waar je er maar niet aan moet denken wat ze s ´nachts met die schapen uitspookten. Maar dáár ging het anno 1936 even niet over. De Col fungeerde tóen als scherprechter tijdens de vijftiende etappe Perpignan-Luchon, over meer dan driehonderd kilometer. Met Sauveur Ducazeaux, een Bask afkomstig uit Frans Baskenland, in een hoofdrol. Sauveur, als eerste renner aan de top, en werd hartstochtelijk verwelkomd door een massieve mensenmassa, waarvan je nu afvraagt hoe deze in godsnaam naar boven zijn gekomen. Dat laatste zal hem ongetwijfeld een rotzorg zijn geweest. De man, stumperend op een fietsje zonder versnellingsapparaten, had wel iets anders aan zijn kop, want had urenlang, tegen die steile hellingen met God ‘zitten praten’. Gelukkig voor hem naderde de verlossing want de afzink: de opmaat voor zijn enige Toursucces.
Sauveur Ducazeaux, drie keer aan de start van een Tour. Wat een dunne erelijst opleverde. Sauv kende maar één groot koerseuforie. En die vond plaats op die genoemde Col du Portet. En dát sprak evengoed tóch aan. De Bask werd daarom niet helemaal mister anonymous.
Daar zorgde het wielerblad Le Miroir des Sports wel voor. De clichémaker van dienst had het druk om de foto’s met Sauveur, te ´rasteren.´ Decazeaux, kende een jammerlijke wielercarrière. Want aan de oostgrens van de Republiek waren de troepen van de Wehrmacht druk in training. De naderende wereldoorlog werd voor jongens als Sauv de dood in hun wielerpot.
Twintig jaar na zijn enige Toursucces liet hij nog één keer van zich horen. Als ploegleider leidde hij in 1956 Walkowiak naar diens enige winst in een Ronde van Frankrijk. Ach gossie, Roger Walkowiak, die arme man, die zijn leven lang kwalijk werd genomen dat hij op de erelijst stond van Tourwinnaars.
Sauveur en Roger: zal het dan tóch waar zijn dat sjlemielen elkaar aantrekken? Enfin, de Franse Bask had niet gefrustreerd hoeven te zijn over zijn wielercarrière. Per slot zijn er duizenden renners die bereid zijn om een vinger bij zich af te laten hakken voor één etappezege. Sauveur Ducazeaux stootte op zevenenzeventigjarige leeftijd zijn laatste adem uit.
Bron: Miroir des Sports jaargang 1936.
