dokter Faust

Diep in de  finale van Milaan-San Remo, anno 1954. Waarin Fausto Coppi, als de engel Gabriel vér voor het peloton  uit zwevend,  op weg was naar het altaar van de overwinning. Aan de finish  hét sein voor een collectieve hysterie, waar Latijnen een patent op heeft. Gekkigheid  die geblust werd  door ene  Francis Anastasi, een Frans rennertje  van net eenentwintig jaar. Francis, blanco erelijst had  het lef om de heilige Coppi terug te pakken. Waar de sluwe Rik van Steenbergen handig gebruik van maakte door Milaan-San Remo op z’n naam te schrijven.  Anastasi werd tweede.

Een prestatie die niet genoeg geroemd kon worden. Door het Franse sportblad Miroir-Sprint op de juiste waarde ingeschat. Francis, paginagrote foto op de achterpagina van het blad, werd een glorierijke wielertoekomst voorspeld. Dat niet gebeurde.

Wielertalent in de jaren vijftig. Geblinddoekt balancerend, langs de randen van een vijver vol met piranha’s. Want het waren de soigneurs van  dienst die wel raad wisten met zo’n kereltje. Louche kerels, als dokter Faust die een pact met de duivel gesloten hadden,  met als toverstokje een piquer gevuld met Tonedron, Perfetine, Dexedrine, om maar wat dope te noemen, waar zo’n jongen op scherp mee werd gezet. Een wereld waarin alleen de sterksten overleefden.

Francis Anastasi verkeerde na de finish nog in gelukkige onwetendheid. Francis, tsjokvol adrenaline, kolkend van euforie vertelde aan wie het horen wilde zijn heldenepos. Hoe hij, jongen afkomstig uit Marseille toch maar mooi de aanval van de goddelijke Coppi, gepareerd  had.

Francis’ broertje Jean, links naast hem hoorde dát niet eens. Die keek strak in de lens van de fotocamera van de Miroir. Nog onwetend van de grote publicitaire ‘glorie’ die hem vijf jaar later wachtte. Jean, knecht in dienst van de Margnat-Coupry-formatie, koersend in de Tour de France van 1959, maakte tijdens de vierde etappe Roubaix-Rouen, wat Franse zo mooi noemen een chute.

Jean Anastasi met z’n bebloede harses op de cover le Miroir des Sports zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat generaties jongens er niet over peinsde om te gaan koersen.  

Francis, en Jean, bij elkaar zo’n eenendertig koersen gewonnen. In tegenstelling tot veel generatiegenoten tuimelden zij niet in de piranhavijver.  De broertjes, inmiddels hoogbejaard zijn nog steeds onder ons.

Bron: Le Miroir-Sprint jaargang 1954, Le Miroir des Sports jaargang 1959,

Beeldenstorm

Een beeldenstorm. De ontheiliging van de wielersport. Weg met tradities. Totále blasfemie, want de rondemiss wordt afgeschaft! Heeft zijn langste tijd gehad. Althans voor de ronde van Spanje. En dat is nog maar het begin. Genderneutraal moet het namelijk worden. Een man moet ook een renner kunnen huldigingen. De Spaanse coureur Mikel Landa brak daar een lans voor.
Mikel, dat kleine, koersende farizeeërtje. Ongetwijfeld Rooms. Sliep als jochie met de handen boven de dekens. Zat op een nonnenschooltje.  En mocht bij mijnheer pastoor op diens schoot, fijn paardje rijden. Leuke, jonge vrouwen, brengen bij Mikel maar rare gedachten op.
We zijn weer terug bij de vroege jaren vijftig. Waar Rik van Steenbergen, tijdens de Giro d’ Italia, editie 1951, een etappe won. Geen rondemis te bekennen.
Wél ploegleider Constante Giradengo, een bruingebakken, oud monster, waarvan je, als jonge renner, liever niet hebt dat deze je aanraakt. Laat staan dat hij je vol op de bek zoent.  Giradengo, een perfecte maffiaharses, zat dus nergens mee…  
Ongetwijfeld had Steenbergen,zijn gezicht en mond goed geboend en uitgespoeld.
En dan is er ook nog ene Leo van Etten: nog zo’n beeldenstormer. Leo, PvdA raadslid van Alkmaar, maakte zich namelijk zorgen. In het Sportpaleis van Alkmaar, zo ontdekte hij,  wordt er getraind achter een derny. Volgens Leo ongezond. Téveel fijnstof. Dat op de Alkmaarse Ringweg de luchtvervuiling bedenkelijk hoog is, maakt hem niks uit. En laat die Leo er nou voor gezorgd hebben dat er een milieuveilige elektrische derny in het Sportpaleis kwam. Enfin, het loopt tegen verkiezingstijd
De elektrische derny, hoe oubollig wil je het hebben. Tante  Mien, uit de Tuinstraat, op haar e-bike.  De tijd van de mythische dernykoersen, waar op het randje van menselijk bestaan, mee wordt gekoerst, loopt op z’n einde. Kan de liefhebber eerdaags vergeten. 
Mikel Landa en Leo Van Etten. Je zal ze bijna een huldiging gunnen door een type als Giradengo.

error: Inhoud is beschermd!
%d