Dodenmars

De dagen dat Frankie Genare zijn zegeningen telde als wereldkampioen bij de vlieggewichten, waren op de vingers van één hand te tellen. Want niet veel later, stond in het Parijse Palais des Sports z’n uitdager Victor Young Perez op scherp. Young Perez een joodse bokser afkomstig uit Tunis, sloopte met jeugdige overmoed, de eenendertigjarige Amerikaanse titelhouder, die in de tweede ronde knock out ging.

Waarmee Perez, amper twintig jaar, de jongste wereldkampioen uit de boksgeschiedenis werd. Maar dan is het drie jaar én zesenveertig gevechten verder. Niets is zo betrekkelijk als een bokstitel. Ook voor Young Perez die inmiddels van zijn bokstroon was gevallen. De koning is dood, leve de nieuwe heerser. En dat werd Al Brown, een vechter uit Panama, die voor een flinke zak geld bereid was  zijn titel op het spel te zetten. Uitdager Victor Young Perez, rook zijn kans, want had vóór de titelstrijd al een voordeel. De partij vond namelijk plaats in Parc du Belvedere gelegen in het centrum van Tunis, waar Perez’ massaal opgekomen supporters getuigen waren hoe Al Brown de sportieve regels aan z’n boksbroek lapte.

Met vuile trucjes, werd de lokale favoriet in de tiende ronde knock out geslagen. Verrassend was dat niet. Panama Al had als bokser een bedenkelijke reputatie. Zeven maanden eerder, tijdens een gevecht tegen ene Gustave Humery, werd Brown drie keer door de scheidsrechter gewaarschuwd, voor ongeoorloofde tactieken. De vierde keer dat Al over de schreef ging, liep het uit de klauw. Een woeste en woedende menigte bestormde de ring, en sloegen vervolgens Al Brown bewusteloos,  waarbij de Panamees god mocht danken, dat de politie ingreep. Dat het dol geworden publiek ook de hele locatie verwoeste was ter kennisgeving.  

Voor Victor Young Perez ging het boksleven door. Een dag na de beruchte Kristalnacht stond Perez op het programma voor een partij in de Deutschlandhalle in Berlijn… Wat het voorspel werd, op wat hem enkele jaren later te wachten stond. Young Perez, inmiddels wonend in Frankrijk, werd in 1943 door de Gestapo opgepakt en naar Auschwitz afgevoerd. Waar de voormalige wereldkampioen vlieggewicht, gedwongen als vermaak voor de SS, aan bokswedstrijden mee deed. In anderhalf jaar tijd stond de vroegere champ honderdveertig keer in de ring waarbij hij slechts één partij verloor.

Vlak voordat Russische troepen het vernietigingskamp bevrijdden werd Victor, met de berucht geworden ‘dodenmars’ afgevoerd. Onderweg werd hij dood geschoten. Victor Young Perez werd vierendertig jaar.

Bron: Miroir des Sports jaargang 1934, Les Sports Illustres jaargang 1931, Boxrec.

Kruishoogte

Dát waren pas tijden! Een dwerg als mascotte bij een bokswedstrijd: kom daar nu  eens om.  En het wordt nóg gekker. Had je na een slopend gevecht de Europerse titel gewonnen, wordt je door één of andere smeris, aan je arm weg gevoerd.  Alsof je zojuist een oud vrouwtje had neergerost. Wat die politieman daar nou eigenlijk deed? God zal het weten.

Enfin de jaren vijftig,  Fijne tijden voor een Europees titelgevecht. Het volk, nog naar adem happend van de oorlog, kon je met alles tevreden houden. Ook in het Parijse  Palais des Sports, in januari 1957 waar Cherif Hamia om de vacante Europese titel in het vedergewicht vocht. Tegenstander, de Vlaamse vechtjas Jean Sneyers, die de eer van Vlaanderen hoog hield. Het publiek kreeg waar voor hun zuur verdiende franken. Vijftien ronden lang duurde het gevecht, waarbij de inmiddels door Sneyers zwaar  gehavende Hamia, nipt op punten won.

Na de gebruikelijke hysterische toestanden in de ring, staat er iets opmerkelijks te gebeuren. Hamia wordt het sportpaleis uitgeleid door ondermeer een gendarme, –  uiterlijk: een look a like van inspector Clouseau. Het oogt als het circus van Jeroen Bosch. Vóór de verse Europese kampioen uitlopend, trippelt die dwerg, ene Jimmie Karaoubi. En die laatste moeten we vooral niet onderschatten. Een paar jaar later stond Jimmie op een filmset als acteur, in de film Pierrot le Fou. Tegenspeelster Anna Karina. Jimmie, op kruishoogte van die bloedmooie Anna Karina, ónvergetelijke beelden. Waarbij we vooral niet moeten denken aan de kreet, ‘kleine mannen, hebben grote jannen’.

We dwalen af. Want amper zes maanden later stond Cherif Hamia, in dat zelfde Palais des Sports, in de ring voor een gevecht om de wereldtitel bij de vedergewichten. Tegenstander de Nigeriaan Hogan Bassey, die in de tweede ronde neerging. Bassey, taai als een hondenvel, bleef de rest van de partij staan. Sterker, in de tiende ronde sloeg hij Hamias knock out. En dat allemaal in 1957, het jaar van Hamia, Jimmie Karaoubi, en Hogan Bassey, namen weg gezakt in de loopgraven van de bokssport.

Bron: Sport et Vie jaargang 1957.

error: Inhoud is beschermd!