Onbegrijpelijk! Het gaat de grenzen van ‘geluk’ vér voorbij. ‘Normale’ mensen overleven zo iets niet. Maar die zijn dan ook geen beroepsrenners. Wim van Est, Nello Lauredi en Philippe Gilbert wél. Een trio met griezelige overeenkomsten. Alle drie stortten in het ravijn. En dan ook nog eens tijdens een afdaling in de Pyreneeën. Om daar vervolgens vrijwel ongeschonden uit te klauteren: met Gilbert vers in het geheugen.
‘De Val’ van Wim Van Est, is inmiddels bijgezet in de Nederlandse Sportcanon. Dat zijn Pontiac-horloge nog liep was fijn mee genomen. Onbekend is de ‘duik’ van Nello Lauredi: op de Schaal van Angstaanjagendheid te noteren met een dikke acht.
Nello Lauredi , bij wie de pech aan zijn magere rennerskont was geplakt, stond met onrustbarende regelmaat in de Miroir des Sports. Het zijn foto’s gemaakt in de slagschaduw van een veldlazaret, waarbij bloed en ander letsel nooit ver weg was. De man mocht dan wel niet zó stuurvast zijn, maar was wél een uitstekende renner.
Lauredi, een tot Fransman geneutraliseerde Toscaan, won drie keer de Dauphiné Liberé, het jaarlijkse opwarmertje voor de Tour de France, waar Nello negen keer aan de start stond. Nello Lauredi, perfecte naam voor een Napolitaanse heldentenor, won totaal drie etappes en eindigde twee keer bij de eerste tien in het eindklassement. Maar zijn definitieve kras in de Tourgeschiedenis maakte hij tijdens de Tour 1955.
Het is de vijftiende etappe, Narbonne-Aux-les Thermes met de afdaling van de col Chioula, zestienhonderd meter hoog, gelegen in de Pyreneeën.
Vijf kilometer voor de finish. Nello, met tachtig kilometer van de berg razend. Komt daar opeens, in een bocht, die Jean Branckart opduiken. Voor dat Lauredi het besefte vloog de man over een muurtje en maakte een vrije vlucht, die tien meter lager op de rotsen te eindigde. Nello reed de etappe uit, om een dag later niet meer te starten. Een jaar later eindigde de Franse Toscaan als zevende in het eindklassement.
Nello Lauredi, zijn ‘ouwe dag’ door gebracht aan de Cote d ‘Azur. Waar hij ongetwijfeld zijn zegeningen telde, onderwijl slurpend aan zijn dagelijkse glaasje Pastis. Of hij daar bij dacht aan zijn ‘val’…
Nello Lauredi stierf in 2001 op zesenzeventig jarige leeftijd.
Bron: Miroir des Sports 1955.
Het voorjaar van 2014 met de Kathedraal van Vence, Zuid-Frankrijk, als decor. Waar onder strakke regie van een priester in volle oorlogsuitrusting, het Rijke Roomse leven én het wielrennen samen kwamen. Alle ingrediënten voor een fijne requiemmis waren aanwezig. Want overijverige misdienaars. Een dampend, zwaaiend wierookvat. Aan de muur een wulps lachend Mariabeeld. Walmende kaarsen. De geur van verse bloemen. En prominent, voorin de kerk de hoofdrolspeler rustend in een lijkkist. 
