Stuyfssportverhalen

Het clubhuis van de Wielervereniging Amsterdam. Tikkeltje rauw, volks, laagdrempelig. Waar de koers van de wanden spat. Met dank aan de vele wielermemorablia. Een plek met een heel hoog Vlaams gehalte. Maar dan wel op het wielerparkoers Sloten.  Maar dát is inmiddels verleden tijd. De wielerschatten zijn verdwenen.  Veilig opgeborgen. De sloophamer had zijn werk gedaan. Wielervereniging Amsterdam, in vervolg WVA genoemd, krijgt een nieuw clubhuis. En niet zo’n kleintje. Compleet met een twintig meter lange glazen tribune. Massage- én kleedkamers volgens de huidige tijd.  Dat het WVA voor de wind gaat is duidelijk. Ruim tweehonderdvijftig fietsende leden. Tijdens het seizoen drie koersen per week. Wat staat voor zo’n zeshonderd renners. Die voor drie euro inschrijfgeld een koersje rijden.  Profs, amateurs, veteranen en dames. Alles start bij elkaar. Koersen zonder enge juryleden,  en met reglementen wordt soepel omgegaan. De gouden sleutel tot succes.
Ooit was dat anders. In de jaren zestig bestond WVA letterlijk uit drie leden.  Decennia later behoort de club tot de succesvolle, en rijkste  van het land.  Succes kent vele vaders. Anno nu  wordt dat bij WVA, door verschillende geclaimd. Dat kan zo zijn. Maar er is maar één man die dat op zijn conto kan en mag schrijven: Jaap Ruiter, indertijd voorzitter van WVA!
De laatste, een gepassioneerd wielerliefhebber die op de Haarlemmerdijk een slagerij uitbaatte. Ruiter, een man met visie. Een gewiekste en handige onderhandelaar. Nadat de Amsterdamse clubs uit de polders rondom de stad werden verbannen gloorde, begin jaren zeventig, aan de horizon het splinternieuwe wielerparkoers Sloten. Vers opgeleverd. WVA, dat nietige, lullige kluppie, met zijn handvol leden mocht daar ook gebruik van maken. Van de vijf clubs die daarvoor in aanmerking kwamen, bleven er twee over: Olympia en WVA. De onderhandelingen werden door Ruiter slim gevoerd.
De man eiste dat de finishstreep voor de deur van ‘zijn’ clubhuis kwam. Dat de slager, als eerste zijn zaterdagmiddagkoersen openstelde voor renners uit het hele land was ongekend.
Uniek, nooit eerder vertoont, en tegen de reglementen van de bond in. Een schot in de roos. Clubkoersen met meer dan honderd renners. Vaak het dubbele.
Al dertig jaar raast de WVA-trein van succes onverminderd door. Jaap Ruiter heeft dat nooit meer mee kunnen maken. Tijdens een trainingsritje, in de jaren tachtig, verongelukte hij. Of Jaap Ruiter van WVA nog erkenning krijgt? Nee! Ruiter is vergeten. In de zogenaamde eregalerij, op de website van de club, pronken vijf clubcoryfeeën. Jaap Ruiter ontbreekt.  Voorzitter Maurice Willems geeft dat eerlijk toe. Volgens hem heeft dat te maken dat de huidige generatie WVA’ers daar weinig van meegekregen hebben. Geef de informatie maar, voegt hij daar aan toe. Dan plaatsen wij dat wel. Bij deze dus!