De verhalen bestaan uit vijfhonderd woorden plus drie foto’s. Dat is hét concept van dit blog. Hoewel daar niet van afgeweken wordt heeft dat wél vervelende consequenties. Uit de leuke, bizarre, ontroerende en schokkende feiten, die Stuyfssportverhalen in zijn archief of ander bronmateriaal opduikt, moet dan een selectie gemaakt worden. Zonde van het unieke materiaal dat blijft liggen. Mocht dat in de toekomst gebeuren dan wordt er voortaan een vervolgstukje geplaatst.
Ademloos werden zijn avonturen gevolgd. Kranten en sportmagazines tussen de Oost én Westkust van Amerika schreven kolommen vol. Van eenvoudige jongen tot bekende supersportheld. Niets zo opportunistisch als ‘de mens’. Tommy Burns, (zie verhaal hieronder) die zich met harde vuisten letterlijk uit de anonimiteit én de bittere armoede vocht, verdween in de anonimiteit. Tommy, wereldkampioen bij de zwaargewichten, grootverdiener in zijn sport. Vond een arbeider, anno 1908, wekelijks nog geen vijftig dollar in zijn loonzakje, Burns toucheerde voor zijn partij tegen Jack Johnson dertigduizend dollar. En dat gevecht werd ook de ouverture voor zijn uiteindelijke neergang. Nadat Burns zijn wereldtitel aan een zwarte bokser verloor, kreeg hij heel racistisch Amerika over zich heen. Een deel van zijn grote supportersschare had het over ‘a dark day’, en draaide hem de rug toe. Tommy stond nog sporadisch in de ring.
In 1910 kwam Burns uit tegen Billy Lang. Billy ging neer. Na nog vier partijen staat de inmiddels negenendertigjarige Burns in Londen voor de laatste keer in de ring én schijnwerpers. Voor Tommy was het mooi geweest. Zijn zuurverdiende tweehonderdduizend dollars werden belegd in een kledingimperium en horeca. Niets bleef de vroegere wereldkampioen bespaard. Na de Wall Street Crash en de daarop volgende Grote Depressie verdampte zijn kapitaal.
Voor Tommy Burns, Canada’s allereerste wereldkampioen zwaargewicht, had de boksgodin een weg uitgezet die leidde langs de ravijnen van diepe armoede die al zoveel ex-boksers hadden bewandeld. Na lullige baantjes als bewaker, verzekeringsagent kende de voormalige champ een late roeping. De man die genadeloos was in de ring werd evangelist. Tijdens een kerkdienst, gehouden in 1955, hield zijn grote sporthart op met kloppen.
Tommy Burns, arm als de ratten in zijn kerk, kreeg een anoniem graf op het Ocean View Cemetery in de buurt van Vancouver. Op zijn begrafenis waren vier mensen. Zes jaar later. Dankzij een inzamelactie gestart door een sportjournalist met een geweten kreeg Burns een marmeren gedenkplaat op zijn laatste rustplaats. Ook Hanover, het dorpje waar Burns geboren en getogen was, bleef niet achter. In de jaren tachtig werd een groot bronzen bord met Tommy’s palmares onthuld.
Bron: onder andere The Vancouver Sun, Boxing Record, Wikipedia, Eric van Oostrum.
Geef een reactie