Stuyfssportverhalen

Logica in de sport bestaat niet. Op de kunstijsbanen is Kimberly Muusse, rank,  frêle,  een ‘meerijder’ vaak blij als ze aan het eind komt. Je houdt je hart  als zo’n meisje zich aan de grillen van de barre natuurwedstrijden overgeeft.
Zorgen om niks, want  Muusse blijkt een keiharde tante te zijn, taai als hondenleer.  Tijdens het kampioenschap van Nederland op natuurijs, een slijtageslag op het Laardermeer, dartelde ze onder barre omstandigheden naar de tiende plaats.
Bijna te laat voor de start omdat een lusje van haar sportbeha los zat en alle lagen kleding uit moesten, vloog ze er direct in. Gaten dicht rijdend,  demarages beantwoorden, tot een moment van verslapping. Even niet opletten betekent de slag missen, want twee meiden pierden er tussen uit. In een achtervolgend ploegje spurtte de Zaanse naar de tiende plaats.
Nauwelijks hersteld van de inspanningen stond ze drie dagen later in het Zweedse Fallun aan de start voor een honderd-kilometerrace die onder Siberische omstandigheden werd gehouden.
In het land van Pippi Langkous waar alle vrouwen blonde, blauwogige godinnen zijn en mannen een heel hoog sukkelgehalte hebben was het 23 graden onder nul. Als oren van  hoofden vriezen en aan daken ijspegels hangen als stalagmieten dan moet je als schaatster eigenlijk een beetje knots zijn, of van beton. Schaatsen werden aangetrokken in een verwarmde tent en met frisse tegenzin werd gestart. Op het lokale meer werd het een slagveld. Het overgrote deel van het peloton stapte af. Alleen de sterksten gingen door. In de eindfase sprongen drie meiden weg en met een alles of niets poging sloot Muusse aan.
In de sprint pakte ze de eerste podiumplaats uit haar loopbaan. Achter Andrea Sikkema werd de studente tweede. Ondanks lichte bevriezingsverschijnselen en een verkoudheid vertelde ze aan Stuyfssportverhalen dat  ze het ‘Ongelofelijk en onvoorstelbaar mooi vond.’
Van Muusse gaan we volgend jaar meer horen.
Foto: Hilco Koke