Stuyfssportverhalen

Duitse troepen hadden amper hun gespijkerde laarzen gelicht, of Parijs-Roubaix wordt gehouden. Met de juiste ingrediënten van dienst, zoals de stenen,  de smerige, bolle strontweggetjes, dreigende luchten, storm en regen. Het decor was met de armoedige dorpen compleet. En niet te vergeten de kolenmijnen, die nog in vólle bedrijf zijn. Misschien dankzij dát, verkrijgt Olimpio Bizzi zijn broodnodige morele steun. Want de Noord-Franse kolenmijnen, vanouds hét domein van de Italiaanse gastarbeiders, en die laatste staan op zondag zes april 1947, met tienduizenden  hun Olimpio aan te moedigen.
Tifossi´s, zet ze langs de kant van het parkoers en als Italiaanse renner heb je géén dope meer nodig.  Dat dacht Olimpio Bizzi ook, bijgenaamd de Neger van Livorno. 
We gaan verder. Parijs-Roubaix dus, waar de hedendaagse massahysterie nog ver weg is, maar  waar het wél guur, koud, nat is.
Olimpio, Toscaan, met dertien gewonnen Giro-etappes, smeert hem direct na de start. In gezelschap van Fazio en een zekere Vlaeminck, de laatste getrokken uit de Vlaamse klei. Bizzi, van de Toscaanse God los, met een paar supersnelle benen, koerst vrijwel nóóit buiten De Laars. En nu ramt hij op zijn Viscontea-koersfietsje vér voor de meute uit. Voor de Neger ligt eeuwige roem te wachten. Want zeg nou zelf, je naam op de erelijst van Parijs-Roubaix, daar zijn renners bereid voor, om een vinger bij zich zelf af te laten hakken.
En dan is het zeventien kilometer voor het velodrome van Roubaix. Een gat in de weg. En dat ontgaat  de Neger van Livorno nou nét. Gebroken achterwiel, en geen materiaalwagen in de buurt. Met slechts veertig seconden voorsprong vecht de depanneerde Bizzi, met de moed der wanhoop verder. En tsja, dan krijg je dat geneuzel wat koersverslag wordt genoemd. Stuyfssportverhalen doet daar niet aan mee. Die houd zich bij de dramatische feiten. Zoals dat Olimpio Bizzi, uiteindelijk teruggepakt en als zesde huilend – je bent Italiaan of niet –  over de eindstreep komt.
Olimpio Bizzi, inmiddels al tot stof vergaan, want de man overleed op zestigjarige leeftijd in 1976, maar de iconische foto van zijn drama, bevindt zich na zeventig jaar in het archief van deze blog.