Alles was hem ontnomen, weggeglipt door z’n eeltige knuisten. Zijn roem ingehaald door de tijd en z’n kapitaal verdampt. Dat laatste hadden de moffen wel voor gezorgd. Piet van der Veer, ooit één van de beste zwaargewichten in Europa bezat, vlak na de Tweede Wereldoorlog niets meer. De voormalige vuistvechter was geestelijk geknakt. Piet, zwaargewichtbokser om den broden. Stond meer dan vijftien jaar in de ring en behoorde in het interbellum tot de bekende Nederlanders. Voor hém liep zelfs heel Milaan uit. Piet van der Veer, uit Rotterdam, als jochie begonnen bij zijn oom in de hoefsmederij, waar aan het hete vuur en aambeeld het lijf gestaald werd.
Voor Pietje, groot, sterk, geen voetballoopbaan bij Feyenoord of Sparta. Piet deed het enige dat je met zo’n lijf kon en moest doen: hij werd bokser. En geen slechte. De voormalige hoefsmid was tussen 1919 en 1933 ongeslagen kampioen van Nederland. Rotterdamse Piet vocht zich omhoog tot de Europese top. Piet, wist zelf niet hoe sterk hij wel was. De man, behept met een minderwaardigheidscomplex zo groot als de Willemsbrug, had goud in zijn vuisten. Maar op de beslissende momenten liet zijn lef hem in de steek. Kansen genoeg gehad. Amerika lonkte voor hem, maar Piet had niet de moed om zijn geliefde Rotterdam in de steek te laten. Waarom zou hij ook? De zwaargewicht kreeg in het ‘oude continent’ kansen genoeg. Zoals in het voorjaar van 1923.
Piet van der Veer ging voor een smak geld om de Europese titel knokken. Tegenstander Erminio Spalla en het gevecht, over twintig ronden, was afgesloten in Milaan. Het spektakel vond in alles behalve een achterafzaaltje plaats. Nadat Van der Veer gecontracteerd was, liep het storm op de toegangskaarten. Meer dan vijftigduizend kaartjes tussen de vijf- en vijfhonderd lire waren binnen een dag verkocht. Piet van der Veer, de Rotterdamse reus, was allesbehalve een ‘weggooier’. Boksminnend Italië sidderde. De voormalige smid afkomstig uit het land van dominees en kruideniers, moet raar opgekeken hebben in Milaan, waar met Latijnse hartstocht reclame gemaakt werd voor het komende gevecht. In alle winkels en op billboards stond het konterfeitsel van Piet. Om Spalla, een sergeant in het fascistenleger, te steunen kregen boksliefhebbers vanuit de provincie veertig procent korting op hun treinkaartje. De Italiaanse koning, niet bij het gevecht aanwezig, liet zich niet alleen iedere ronde op de hoogte houden maar liet zich wel vertegenwoordigen door zijn zoon.
Van der Veer versus Spalla. Goed voor een uitverkocht stadion met aan de ring prinsen, ministers maar ook minister-president én fascistenleider Benito Mussolini. De laatste, in gezelschap van zijn zwarthemden, gaf ongetwijfeld de doorslag voor de komende nederlaag van Piet van der Veer.
Het gevecht waarin Van der Veer op punten voor stond, werd uiteindelijk door een dubieuze beslissing van de Belgische scheidsrechter beslist in het voordeel van Spalla. Volgens de journalist van de NRC was de scheids duidelijk ‘onder de indruk van de blikken van Mussolini’. Van der Veer, eenmaal zijn bokshandschoenen opgehangen aan de muur had zijn zwaar bevochten centjes belegd in een kroeg op het Pijnackerplein, waar hij tot lengte van dagen onbekommerd oud had kunnen worden. Maar daar staken de moffen in de meidagen van 1940 een Duits stokje voor. Tijdens het bombardement ging de kroeg van Piet in het inferno ten onder. Geknakt en verbitterd stierf de voormalige Rotterdamse held in 1947 op tweeënvijftigjarige leeftijd.
Foto 1: Milaan 1923, het duel tussen Van der Veer, links en Spalla om de Europese titel. Foto 2: Van der Veer.
Bron: onder andere NRC jaargang 1923, Sportief jaargang 1947.
