Mathieu van der Poel is op dit moment Nederlands meest spraakmakende en succesvolle wielrenner. Zodra hij een koers domineert, dan weet de camera altijd weer zijn vader te vinden: Adrie van der Poel, oud-wielrenner met een indrukwekkende erelijst die veel betekent voor Mathieu en zijn andere zoon David. Geïnspireerd door dit gegeven heeft wielerhistoricus en -liefhebber Fred van Slogteren onderzocht hoe belangrijk vaders zijn (geweest) voor de wielercarrière van hun zoon. Dat bleek in veel gevallen zo te zijn waardoor Van Slogteren zich heeft moeten beperken tot de meest aansprekende voorbeelden. Zo bespreekt hij naast opa Raymond Poulidor, vader en zonen Van der Poel onder andere de vaders en zonen Pellenaars, Zoetemelk, Van der Velde, Nijdam, Breukink, Van Poppel, Wagtmans, Tolhoek, Dekker, Kroon en Groenewegen. Door het interviewen en lezen van hun verhalen ging Van Slogteren tevens na wat de invloed van zijn eigen vader is geweest bij zijn passie voor de wielersport.
Er blijken vele soorten wielervaders te bestaan. Vaders die het geweldig vinden dat hun zoon wielrenner is, omdat ze dat zelf zo graag hadden gewild. Zoals Rien Boogerd, de vader van Michael. Maar er zijn ook vaders die er niets van willen weten omdat ze de sport te volks of te gevaarlijk vinden; vaders die hun wielrennende zoon inzetten voor de publiciteit van hun bedrijf; vaders die het niet verdienen om überhaupt vader te zijn of vaders die er ineens niet meer waren.. Ze komen allemaal aan bod.
En dan zijn er natuurlijk de vaders die beroemde wielrenners waren en zonen kregen die als coureurs bijna evenknieën zijn of waren. Zoals (alweer) Adrie en Mathieu van der Poel, Henk en Jelle Nijdam en (misschien) Erik en David Dekker. Denk in dit verband ook aan Jean-Paul van Poppel en zijn zonen Boy en Danny.
Als een rode draad door het boek loopt de relatie van vader en zoon Van Slogteren. Gaandeweg zijn onderzoek ging Fred zich steeds meer afvragen welke rol zijn eigen vader speelde in zijn levenslange passie voor de sport op twee wielen. Hij kwam tot de ontdekking dat die rol groot is geweest. Zijn vader was lang geleden wielrenner en heeft daar in zijn jeugd veel over verteld. En wel zodanig dat Fred er al zijn leven lang aan verslingerd is. Daarom is dit boek voor een deel autobiografisch.
Al in zijn prille jeugd raakte wielerhistoricus Fred van Slogteren (1938) gefascineerd van de sport op twee wielen. Inmiddels heeft hij een imposant aantal wielerboeken op zijn naam staan; waaronder biografieën van Jan Raas, Peter Post, Jan Janssen en Joop Zoetemelk. In 2003 werd hij door de KNWU gevraagd de geschiedenis van de toen 75-jarige wielerunie op schrift te stellen. Zijn weblog wielersport.slogblog.nl die van 2006 tot en met 2018 in de lucht was, trok dagelijks honderden bezoekers.
Omvang : ca. 288 blz. Formaat : 15 x 23 cm, paperback met fotokatern, ISBN : 97890 8975 5636, Prijs : € 22,50.
De brief van de UCI, met de schorsing voor twee jaar, was amper gelezen of het boek kwam uit. Wat planning betreft kan het wielerboek ‘De Ronde van Boogerd’ al niet stuk. Auteur Filemon Wesselink, presentator en televisiemaker, blijkt ook over de gave van het geschreven woord te beschikken. Een jaar lang volgde Wesselink zijn grote held Michael Boogerd bij diens terugkeer in het wielerpeloton. Boogerd, kukelde na zijn wielercarrière in het berucht zwarte gat dat hij verwoordt als ‘geen raad weten met jezelf’. Als voormalige berggeit klom hij daar wonderbaarlijk uit, wat de opmaat was voor zijn tweede wielerleven. Niet op de koersfiets maar als ploegleider van Team Roompot. Vanaf de openingskoers de Ster van Bessèges tot aan de sluitingskoers van Putte-Kapellen, was Wesselink daarbij. Vooral de sfeerverhalen in de koers lezen heerlijk weg. Hoewel Boogerd de grote held van de auteur is wordt deze niet gespaard. Wesselink, regelmatig aanwezig in het huis van Boogerd, beschrijft diens maatschappelijke worsteling. Het zijn spectaculaire onthullingen. Hoe zijn voormalige sponsor de Rabo-Bank hem liet vallen, zijn echtscheiding, maar vooral Boogerds biecht over diens dopingverleden. Op de vraag hoe het voelde om na al die jaren zijn dopegebruik op te biechten, antwoordt Boogerd: ‘Kut. Je weet dat je op dat moment van een voetstuk valt. Ik wilde dat het publiek zou begrijpen waarom ik het had gedaan. Toch wist ik diep van binnen al dat het merendeel het nooit zal begrijpen.’ Dat laatste zal Filemon Wesselink ook nooit begrijpen. Aan het eind van het wielerseizoen 2015, loopt de schrijver in Amsterdam een renner tegen het lijf, die hem toevertrouwt dat hij, Wesselink, het echte verhaal over Boogerd eens moest weten. Wesselink verward achterlatend, beseft dat hij iets van Boogerd weet, maar tegelijkertijd ook helemaal niets.
