Iedere dag traint hij zes uur, maand in maand uit. En dat zijn slopende sessies van hardlopen, slaan tegen bokszakken, en natuurlijk de onvermijdelijke sparringpartijen in de ring. Al die inspanningen, gezweet en geploeter waren niet voor niets: als profbokser is hij al twintig keer ongeslagen. Maar de nodige mentale hardheid werd niet gevormd in de boksschool maar op straat. Als voormalig illegale dakloze heeft bokser Innocent niet alleen zijn plaatsje veroverd op de ranglijsten maar ook in de maatschappij.
Er was niks! Géén stromend water, géén elektra, géén school noch een ziekenhuis. Wat er wel was? Honger! Voor een beter leven verliet hij Nigeria en vertrok naar het naburige Gabon, wat ook niet opschoot want dat was terechtkomen in de spreekwoordelijke drup. Als verstekeling op een schip liet Innocent Afrika achter zich.
‘Ik wist niet eens wat de bestemming van dat schip was’, begint hij zijn levensverhaal. ‘Zonder reispapieren of documenten kwam ik aan in Amerika. Als illegaal bega je daar een misdrijf en ik werd voor een jaar opgesloten in de gevangenis’. Hoe raar ook maar achter de tralies ontdekte hij iets dat zijn latere leven ingrijpend zou veranderen. ‘In de gevangenis zag ik op de televisie bokswedstrijden van Mike Tyson. Dat had ik nooit gezien, prachtig man. Dat wilde ik ook. Om sterker te worden begon ik met opdrukken. De hele dag door’. Gespierder maar nog even berooid werd hij een jaar later op het vliegtuig gezet. Op Schiphol werd hij achtergelaten, en aan de genade van de autoriteiten overgeleverd. Na twee maanden opsluiting werd Innocent de straat op geschopt. Wat zijn huis was? De hele stad! Als dakloze, zonder één cent, moest hij het zien te rooien.
‘Ik moest letterlijk overleven. In de Bijlmer kon ik wel eens in een kerk slapen, maar dat hield ook niet over. Ik vroeg iedereen om werk. In Nigeria was ik automonteur. Als ik een gulden had was ik heel blij’. Van vijftig gulden, verdiend met een reparatieklusje, kon de latere champ twee maanden leven, want een beetje rijst, dat hij iedere dag at, kost niet veel. En toen kwam het keerpunt in zijn leven. En waar dat plaatsvond? Op de Albert Cuijp! Want daar bevindt zich de boksschool van gelijke naam, toentertijd geleid door Ruud van de Linde. Innocent, dakloos, illegaal, mét een lege knorrende maag, liep gewoon naar binnen en vertelde dat hij bokser wilde worden.
‘Als jij dat wilt’, antwoordde Martin Jansen, de trainer van dienst, ‘dan leer ik jou dat’. En dat was het begin van een unieke samenwerking. ‘Martin maakte voor mij een trainingsprogramma. We trainden keihard. Dat was wel een rare tijd. Na de training sliep ik gewoon op straat of in die kerk. Via Martin kreeg ik wat geld en kon een kamer huren’. Martin Jansen, in zijn vrije tijd bokstrainer, maar van beroep advocaat, begon structuur in het leven van de Nigeriaanse dakloze te brengen. Niet alleen maatschappelijk ontfermde Jansen zich over de supervedergewicht. Ook in de jungle van het boksen waar Jansen ieder paadje weet, gidst hij zijn poulain overal door heen. Mede daardoor heeft Innocent tot nu toe de ‘boel’ heel kunnen houden. En dat laatste komt ook op rekening van dagelijks zes uur keiharde trainingen.
‘Mijn conditie is letterlijk van levensbelang. Ik ben prof, vecht vijf partijen per jaar en geloof me, die zijn héél zwaar. Dat zijn gevechten over twaalf ronden van drie minuten elk. Wat voor trainer Martin is? Ik kan geen betere hebben. ’s Morgens om zes uur begin ik met een duurloop. Ik ben dan niet alleen. Martin is er dan bij. Ik zie hem meer als mijn grote broer dan als trainer. Ik heb nooit iemand gezien die zo goed is. Ondanks zijn drukke advocatenkantoor staat hij altijd klaar. De man is heel betrouwbaar. Afspraak is bij hem afspraak.’ Sinds de samenwerking tussen trainer en bokser stijgt niet alleen de sportieve maar ook de maatschappelijke curvelijn van de voorheen dakloze illegaal. Als professioneel is Innocent, 28 jaar, al twintig partijen ongeslagen, is kampioen van dit land maar ook van de Benelux, en staat op de Afrikaanse rankinlist als derde genoteerd. Maatschappelijk heeft de 1,64 meter grote en 58 kilo wegende pugilist ook geen klagen.
‘Ik heb een vriendin, ben vader geworden en heb ook de Nederlandse nationaliteit verkregen. Ik ben een heel gelukkig mens.’ Zijn geluk en succes heeft de nu Amsterdamse vuistvechter niet alleen aan zijn trainer te danken. Er is volgens hem nog iemand die veel invloed op zijn leven heeft: God! Want zonder Hem zag het leven er iets anders uit. Innocent gaat uitleggen. ’Toen het minder ging vroeg ik mij altijd af of ik de enige was. Maar God had een plan met mij. Ik moest vol houden en dat heeft mij sterk gemaakt. Tussen de trainingen door studeer ik in de bijbel’.
In de bokswereld is Innocent een bekende verschijning. Tijdens de grote toernooien, zoals afgelopen maand in Carré, vormt hij de hoofdmoot. Alleen daarom al kent de gemiddelde Amsterdamse sportliefhebber hem. In de Bijlmer zal hij ongetwijfeld de grote held zijn, wat dus niet zo is. ‘Ik heb nooit contact met de Nigeriaanse gemeenschap gehad. Veel voormalige landgenoten kennen mij niet eens. Ik wil dolgraag dat ze naar mijn wedstrijden komen kijken.’
En als afsluiting nog even een paar stichtelijke woorden, want indachtig de woorden van Hem dat je je naaste lief moet hebben is Innocent een maatschappelijk project gestart. ‘Ik ben bezig met een stichting, _ be Innocent Foundation _ waar ik, naast het boksen, al mijn energie in stop. Want weet je wat nou dé rede was dat ik mijn land verliet? Waarom ik mijn leven op het spel zette? Géén vers water, géén medische zorg en géén school! Deze drie basisvoorzieningen wil ik daarom realiseren in mijn geboortedorp. We hebben geografisch onderzoek gedaan en er is water waar je niet eens diep voor hoeft te boren. En als alles mee zit, komt dat ziekenhuisje én dat schooltje er ook. Ik ben op zoek naar financiële steun. Iedere cent is welkom’.
Geplaatst: Mug, november 2009. Foto Bert Kops
