Een profrenner, als een geconditioneerde postduif, geobsedeerd om de finish te halen. Plus een gewetenloze schurk van een ploegleider. En een rondearts die zijn opleiding kreeg in een abattoir. Een dodelijke combinatie. Zeker voor Giuseppe Pintarelli, een simpele Italiaanse knecht tijdens de Tour van 1958. Giuseppe, derde jaar prof, met maar één schamele overwinning op zijn conduitestaat. Weliswaar behaald tijdens de Giro d’ Italia, maar toch…
Maar op die achtentwintigste juli 1958 rook Giuseppe zijn kans. De derde etappe Duinkerken-Le Treport over honderdtachtig kilometer. Twintig renners, met zes minuten voorsprong op het peloton, ijlend over de landwegen van Normandië. En nog vijftig kilometer te gaan.
Hoe het precies kon gebeuren is niet duidelijk. Een massale valpartij. Eén grote catastrofe. De complete kopgroep op één hoop. Bloed over de straatstenen. Gewonden renners. Fietsen in de kreukels. Voornaamste slachtoffers, Janssens, Ferlenghi, Mallejac, en de Zwitser Graeser. En onderin de stapel, lag Giuseppe. De laatste maakte de indruk of hij door een vleesmolen was gehaald. Een ploegleider met een beetje menselijk gevoel, had die jongen onmiddellijk uit de strijd gehaald. Wat niet gebeurde. In plaats daarvan viel Pintarelli in de handen van een veearts. Die met zijn rol pleisters wel raad wist.
De aanblik van Giuseppe Pintarelli, dát moet auteur H.G. Wells, voor ogen hebben gehad toen deze zijn boek de ‘Onzichtbare Man’ schreef. Bepleisterd en omzwachteld vervolgde de arme Giuseppe zijn weg.
Dat Bavin als eerste over de streep van deze etappe kwam, dat zal wel. Maar de morele overwinnaar was Pintarelli als vierenvijftigste geklasseerd, in dezelfde tijd als de winnaar.
Giuseppe Pintarelli, Parijs uiteindelijk gehaald, had zijn bekomst van de Tour en waarschijnlijk van dat hele koersen. In Frankrijk zagen ze hem niet meer terug, en in 1961 werd de koersfiets definitief opgeborgen.
Giuseppe Pintarreli, afkomstig uit Rovereto, Noord-Italie overleed op eenenzeventig jarige leeftijd.
Innig lief
juli 12, 2017 — Stuyfssportverhalen
Die éne keer! Tijdens de Ronde van Frankrijk anno 1956. Nóóit zat hij méér tegen een Tourzege aan dan tóen: maar kreeg op het beslissende moment pech. Godzijdank voor hem had hij daar geen trauma van opgelopen. Zijn Tourcarrière mocht er namelijk evengoed zijn. Negen keer was Gilbert Bauvin in de Franse rondrit van de partij. Resultaat? Vier etappeoverwinningen, en evenveel keer de gele trui. Daar kun je als gepensioneerd renner een leven lang tevreden mee in de spiegel kijken.
Als drieëntwintigjarige maakte Gilbert in 1950 zijn opwachting in de Ronde van Frankrijk. Bauvin, op de startlijst van die heerlijke, nét naoorlogse Tours. Waar de romantiek van de koers nooit ver weg was. Waar kerels met hun tanden lekke banden van de velgen scheurden. En renners werden geprepareerd met die ouwerwetse boerenjongensdope, want amfetamines, tot het hun oren uitspoot.
Gilbert Bauvin, klimmer omdat God dat zo gewild had, in de editie 1954. Om precies te zijn de tiende etappe Pau-Luchon, honderdeenenzestig kilometer, met de Tourmalet, de Aspin en Peyresourde. Voor niet-grimpeurs dé ultieme klimhel. Voor Gilbert de drempel van het Nirvana.
Gilly op de hellingen van de Tourmalet aan de haal met Malléjac, Bobet en Bahamontes. Om daar in Luchon na vijfenhalve uur zijn achterwerk te laten zien. Dat hij als beloning twee dagen lang in het geel reed, en ook nog eens de twaalfde etappe won, was mooi mee genomen.
Ook even vertellen even die ene Tour van 1956, waarin Gilbert op het beslissende moment pech kreeg en meerdere minuten moest wachten om gedepanneerd te worden. Genoeg om in Parijs, achter Tourwinnaar Walkowiak op anderhalve minuut, op de tweede plaats te eindigen.
Gilbert Bauvin, inmiddels bijna negentig jaar, kreeg van zijn geboorteplaats Lunéville, de nodige eer en erkenning. Een stadsplein werd naar die ouwe rakker vernoemd. Frankrijk heeft zijn sporthelden innig lief.
Ook aardig het verjaardagscadeau voor zijn negenentachtigste verjaardag. In het gemeentehuis werd een tentoonstelling over de lokale held geopend, compleet met Bauvins gele truien, koersfietsen, foto’s en ander parafernalia.
Recente reacties
Ronald Rol op ‘Het is één grote bende’ Jan Quax op Geheimen Jan (van WAAIERS) op Ingestraald Stayer Guillermo Tim… op Stayerslegende overleden Gerard ( Jerry) Some… op Geef ze een hand en je bent je…
