Stuyfssportverhalen

Ach gossie, de tragiek van een  oud circuspaard dat maar geen afscheid kon nemen. Verslaafd aan de spotlights. Kickend op bewondering én het applaus. Een adrenalinejunk in een tijd dat dat woord niet eens bestond. Smachtend aan dat fijne, immense diepe gevoel van opluchting, als de koers er heelhuids op zat. Gevoelens waar geen pil of spuit tegen op kon. Voor de roem hoefde hij het niet. Wereldkampioen in 1906 én 1907 bij de professionele stayers. Was meervoudig  Europees, én nationaal kampioen van Frankrijk. Verbrak wereldrecords. En had zo’n  beetje alle grote en prestigieuze stayerskoersen gewonnen. Held van de Franse Republiek, maar ook van duizenden fans. Op de tribunes kregen vrouwen spontaan natte directoires bij het horen van zijn naam.
De leeftijd schreed genadeloos door. Het lijf werd onwillig. De reflexen minder. De momenten waarin hij de rol achter de motor schroeide lag achter hem.  Ook de potentie nam af. De  tijd dat hij, met zijn knuppel, nachtenlang  de liefde bedreef, waarbij het stoom uit het matras kwam, was voorbij.
Signalen genoeg om te stoppen met het levensgevaarlijk koersen achter zware motoren. Of hij dat deed…? Tsja…
Ondanks ál die verontrustende signalen vertrok hij uit dit ondermaanse door een simpel, lullig, gebroken asje van zijn pedaal. Zo iets kun je niet verzinnen. Dat zijn hemelgang  uitgesproken voor eigen publiek gebeurde was voer voor  de lokale kranten,  waar in de kolommen het gebrek aan dramatiek nooit ver weg was.
Zijn begrafenis was ieder geval groots en meeslepend. En dat in zijn geboorteplaats later een stadion naar hem vernoemd, logisch.
28 April aanstaande, precies een eeuw geleden, tijdens een stayerskoers in het Parijse Velodrome d ‘ Hiver, verongelukte hij dodelijk.  Louis Darragon, werd 35 jaar oud.