De Ronde van Frankrijk, de leukste drie weken van het jaar, maar is, wat anekdotes betreft, behoorlijk afgegraasd. Stuyfssportverhalen beperkt zich daarom tot het plaatsen van de mooiste tourfoto’s uit zijn archief. Waarbij de renner in kwestie, uiteraard, voor éven tot ‘leven wordt gewekt’…
Tour de France 1931. Leon Louyet, in kampioenstrui debuterend in deze Tour. Leon, een week voor de start Belgisch kampioen bij de categorie ‘onafhankelijke’ geworden. De verse champ startte als individueel, en kon als eenling daarom zelf zijn zaakjes opknappen. Voor Leon, bijgenaamd ‘de harige’, geen verzorging vanuit een gesponsorde ploeg. Als de concurrentie, na een etappe op bed lag te rusten, kon Louyet zelf zijn karretje in orde maken. Wielrennen in zijn puurste vorm. Malheur en andere pech tijdens de koers mocht de renner zelf opknappen. Hulp van derden was reglementair sowieso verboden.
Wat dat betrof bofte Leon maar, dat er geen ‘reglementennaaier’ bij de waterpomp stond. Bij het vullen van zijn aluminiumbidon was hij zwaar in overtreding want werd geholpen bij het pompen. Van ploegentactiek was geen sprake. Leon sloop als een lone wolf door het peloton. Voelde zich daar lekker bij. Kon hij zijn eigen plan trekken. De man afkomstig van de Waalse hoogvlakten, sloeg dan ook toe in de achtste etappe. Voor zijn tamelijk sensationele overwinning werd hij beloond. Een jaar later reed De Harige bij ‘Genial-Lucifer Hutchinson’ een Franse fabrieksploeg. En daar kregen ze geen spijt van. Voor dit team won Leon in twee jaar tijd nog twee touretappes en werd drie keer derde. Na nog een serie overwinningen onder meer in semiklassiekers als Parijs-Vichy, Parijs-Poitiers maar ook de eindoverwinning in de ronde van België werd het 1939: uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Breekpunt voor een hele generatie renners. Na de oorlog keerde Louyet terug in het peloton maar kwam tot de onthutsende ontdekking dat hij te oud was geworden. Leon Louyet, 66 jaar geworden stierf in 1973.
