Stuyfssportverhalen

Wat te doen  op een lome zondagmiddag anno 1903? Tijdens de belle epoque, die heerlijke tijd,  wisten ze dat wel. Voor spanning en sensatie lonkte de lokale wielerbanen. Voor een paar centimes,  de hele middag koers. Op de tribunes, dames in baaien rokken, naast  kerels met bolhoeden, handen op avontuur in de broekzakken. Daar tussen door militairen met weekend verlof, samen met hun liefje. Met een beetje geluk stond er een stayerskoers op het programma. Hoewel geluk..? Soms  vloog er een  motor tussen het publiek. Of anders zorgde één van de vele bloederige stayersongelukken wél voor een collectief trauma. Ach wat maakte dat ook uit, heimelijk kwam het overgrote gedeelte  voor dergelijke sensatie. En de koersen zelf? Die waren  simpel in eenvoud.  Er waren sprintwedstrijden, tandemkoersen voor twee of drie man, en dat was het
Publiek van 1903, niet verwend, vond dat prachtig, en was nog in zalige onwetendheid wat voor krankzinnig, fietsend pretpark zich op de wielerpistes van een eeuw later aandiende.
Keirinraces? Totáál onbekend. De scratch? Hoe bedoel je? Koppelkoersen voor vrouwen? Die kwamen alleen voor in koortsige dromen van toenmalige feministen. En vertelde je over zo iets als de  elektrische derny, dan wachtte het dolhuis op je. In 1903 waren er ook geen, met anabolen opgekweekte sprinters, met dijbenen van de omvang van een prijsstier.  In 1903 namen renners gewoon een snuif cocaïne, of anders een tabletje strychnine.  Futuristische carbonfietsen, afkomstig uit het brein van  professor Lupardi? De jongens van lichting 1903 koersten op een ijzeren fiets, geknutseld door de plaatselijke smid. En er werd al helemaal niet hysterisch met de nationale vlag gezwaaid als er gewonnen was.  Doe maar gewoon jongen, want met die malle koersbroek aan, ben je al gek genoeg, was het credo.
Zomaar een toekomstbeeld op de pistes van het heerlijke jaar 1903: als een angstaanjagend kwatrijn van Nostrodamus. Die helaas uitkwam…