Budapest 1910. Europees kampioenschap worstelen. Favorieten? Atleten uit Midden-Europa en de Balkan, dé worstellanden bij uitstek. Tot grote verrassing en verbijstering werd de titel bij het middengewicht gegrepen door een volkomen onbekende uit Zaandam. Na terugkomst kreeg deze in Nederland een heldenontvangst. Op de drempel van eeuwige roem in de vaderlandse sportgeschiedenis, verdwijnt hij opeens geheimzinnig in het ‘grote niets’. Van Jaap van Westrop werd nóóit meer iets vernomen. Honderd jaar later: Stuyfssportverhalen ging op onderzoek uit. En kwam terecht in Chicago.
In Chicago zit een hoogbejaarde man met een vergeelde oeroude foto in zijn handen. Hij koestert die foto. Het is hem heel dierbaar. Op het plaatje staat een stoere man waarvan de kracht van het celluloid afspat. Trots, in de bloei van zijn leven, kijkt hij recht in de lens van het toestel. Armen als boomstammetjes. Op zijn brede gespierde torso een rits medailles.
Voor John Vanwestrop, 92 jaar, is de foto niet alleen een kostbaar familierelikwie, maar ook één bron van vragen. Het is zijn vader. En dat de foto een eeuw geleden werd gemaakt. Dat weet hij. Maar wat die medailles betekenen? Volgens hem had het iets met worstelen te maken. Maar wat precies? Hij weet dat niet. Zijn vader, Jaap, heeft daar nooit één woord over verteld.
Jaap blijkt vlak na het behalen van zijn titel hals over kop de boot naar Amerika genomen te hebben. Stichtte daar een gezin, werd timmerman, en voedde zijn twee zoons hard maar eerlijk op. Op sportgebied mochten ze alles doen: zolang het maar niet worstelen was. Als de broertjes Vanwestrop thuis komen met de mededeling dat ze op school in het worstelteam zijn opgesteld, steekt vader Jaap daar een stokje voor. Verboden! Ouwe Jaap had een bloedhekel aan die sport. Dat zijn vader in 1910 Europees kampioen worstelen was had John nooit kunnen indenken. Van al die medailles op Jaaps borst heeft hij er maar één in zijn bezit. Die andere heeft hij nooit gezien. En waar die medaille voor staat? Geen idee! Zelf vermoedt hij dat de ontbrekende sporttrofeeën, waaronder bekers en oorkondes, de reden zijn van vaders verbittering.
In een brief aan Stuyfssportverhalen schetst John een beeld van een spijkerharde kerel. Een keihard werkende, rechtlijnige timmerman, die het tijdens de Grote Depressie, in de jaren 30, altijd lukte om voor zijn gezin brood op de plank te krijgen. Maar ook een ‘geheimschrijver’. Die nóóit één woord over zijn verleden in Nederland sprak, laat staan over zijn sportcarrière. Die aan zijn gezin verzweeg dat hij in Holland nog broers en zusters had. Het geheim van Jaap zijn overhaaste vlucht uit Nederland nam hij in 1962, op vijfenzeventigjarige leeftijd, mee het graf in.
Waarmee hij het raadsel ‘Jaap van Westrop’ nog groter maakte.
Foto 1: Jaap van Westrop. Foto 2: John Vanwestrop. Foto 3: Huldiging van Van Westrop op het inmiddels verdwenen, Weesperpoortstation in Amsterdam.
