Stuyfssportverhalen

De overeenkomst, de gelijkenis, is verpletterend. Alsof de geest van stayerslegende Piet Dickentman, Amsterdams allereerste sportheld, door de kantine van Olympia waarde. Pieter Dikkentman, 58 jaar, is niet alleen de kleinzoon ‘van’ maar heeft behoorlijk wat genen van zijn illustere opa geërfd, want lijkt exact op hem.
Olympia, de club waarvan  Piet Dickentman, van 1898 tot aan zijn dood in 1950, lid van was, hield zijn jaarlijkse nieuwjaarsreceptie, waarvoor de kleinzoon de speciale gast was.
En nee hij heeft niets met wielrennen, was voor het eerst in het clubhuis, heeft zijn opa nooit meegemaakt, maar weet uit familieoverlevering weer wél heel aardige anekdotes over hem te vertellen.
Gevoel voor historie kun je junior  niet ontzeggen: ook zíjn  kleinzoon gaat  door het leven als Pieter Dikkentman.
Terwijl vroegere wereldkampioenen als Henk Faanhof en Piet van Heusden de geneugten van een lekkere neut, mét bitterbal, ondergingen, liep Dikkentman naar een hoek van de kantine. Daar, op een ereplaats, hangt de stayersfiets van zijn opa, geschonken door de familie, als  één van Nederlands grootste sporttrofeeën, een monument, dat eigenlijk in het Amsterdams Historisch Museum thuis hoort. ‘Opdat we nóóit mogen vergeten’ lijkt het  karretje uit te schreeuwen. Dat gebeurt dan ook niet!
Want stayer Piet Dickentman, wereldkampioen 1903, won honderden koersen, was meer dan vijfentwintig jaar actief achter de zware motor. Maar zijn grootste verdienste was dat hij dat allemaal kon navertellen. Iets wat veertig van zijn collega’s niet meer konden want te pletter gevallen op de wielerbanen.
‘Wat een mazel heeft die ouwe toch gehad’ verklapte Pieter Dikkentman tegen Stuyfssportverhalen, als hij met dat lugubere getal geconfronteerd wordt.
Mazzel en geluk kun je niet afdwingen! Laten we het er maar op houden dat Ouwe Piet, tijdens zijn rennerscarrière, een innige relatie had met zijn  minnares, Vrouwe Fortuna…