Een natuurlijke selectie. Want om lid te worden moest je eerst met je harses een kassei doormidden rammen. Pas dan was je welkom bij k.s.v. Deerlijk, een West-Vlaams wielercluppie. Clubleden als een Marcel Kint, Marc Demeyer, Dirk Demol, en Briek Schotte hadden dan ook granietstenen koppen. De eerste drie staan als winnaar op de eeuwige erelijst van Parijs-Roubaix. De laatste won twee keer de Ronde van Vlaanderen. In het West-Vlaamse kregen ze niet alleen jeukende ballen bij het zien van die gebutste, gekasseide strontweggetjes. Marcel Kint en Briek Schotte werden ook nog eens wereldkampioen.
Twee renners van dezelfde club als sterkste prof ter wereld. Ga daar als concurrerende vereniging maar aan staan. En alle twee werden ze wereldkampioen in het Limburgse Valkenburg. Op de Cauberg trok Kint het regenboogshirt aan in 1938. Tien jaar later, op het zelfde parkoers, ging Schotte op herhaling. Briek Schotte, d’n IJzeren Briek. Bijna twintig jaar professional. De vlees geworden, ultieme Vlaamse stoemper. De antiheld, mooi van lelijkheid, wroetend op zijn fietsje. IJlde twee keer naar winst in ‘Vlaanderens Mooiste’.
Sprak, in staccato, een onverstaanbaar dialect en deed over d’n drog nooit moeilijk. Zag geen kwaad om een, zoals hij dat formuleerde, op zijn tijd, een ‘Captagonneke’ te nemen. Welke toenmalige renner is op dat amfetaminepreparaat niet groot geworden? Briek, na zijn actieve fietscarrière, werd ploegleider.
Zijn renners die suggereerden dat het vroeger allemaal makkelijker was, werden de mond gesnoerd met onsterfelijke uitspraken als: ‘Anders dan vroeger? Ge moet tegenwoordig om te winnen nog altijd den eersten zijn.’ Dodelijke logica. D’n IJzeren, stofbril, tube om de schonkige schouders, koerswielen met vleugelmoeren. Ging, tijdens het wereldkampioenschap 1948, vanaf het startschot tot de finish in de aanval. Rekende in de slotklim vervolgens af met de Franse klimmer Apo Lazarides.
Briek Schotte wereldkampioen, prolongeerde twee jaar later zijn titel, en kreeg na zijn hemelgang in 2004 de status van Heilige toebedeeld. In Kanegem dokkert d’n Briek nog steeds over de kasseien, maar dan in brons gegoten. Desselgem, nog zo’n dorp met een héél hoog Suske en Wiske-gehalte ging daar over heen. Pakte het grootser aan. Op een metergrote foto kijkt de doorploegde kop van Briek niet alleen neer op het naar hem vernoemde plein maar ook naar zijn eigen bronzen monument.
Komende zondag wereldkampioenschap wielrennen op een loodzwaar parkoers in Valkenburg. Indachtig de woorden van Briek Schotte: ‘Zevenentwintig keer over de Cauberg. Ik vond dat niet lastig. Ik ging van ’t gedacht uit dat het de laatste ronde toch arrivée was’.
Simpeler kan een kampioenschap niet zijn. En zo is het maar net.
Foto 2: Links Schotte met Lazarides.
Foto 3: Desselgem, het Briek Schottepleintje
Bron: de site van ksv Deerlijk
