Mannen in bruine hemden. Met een smeulende oorlogszucht in de ogen. In colonnes sinister stampend door steden en dorpen. Welkom in het Duitsland van de jaren dertig met marcheren als nationale bezigheid. Het Avondland als een hogedrukketel vol oorlogsretoriek én rassenwaan. Andere bezigheden waren verdacht.
Maar prijs dem lieben Gott im Himmel! Als een godsgeschenk was daar ook de Tour de France editie 1937. Met in de vuurlinies een, door het Franse gepeupel, zo gehate boche. Erich Bautz, vierentwintig jaar, afkomstig uit Dortmund. Een jongen met een zeker lef. Na de Eerste Wereldoorlog was de mof nou niet zó geliefd in Frankrijk. Ongetwijfeld had Erich, met jeugdig elan daar schijt aan. Sterker, tijdens de vierde etappe schokte hij de Franse republiek.
In de etappe Metz-Belfort, met daarin onder meer de gevreesde Ballon d‘Alsace ontsnapte de Dortmunder aan de aandacht van het peloton. Met vier minuten voorsprong op de latere Campionissimo Bartali, tikte Bautz in Belfort de eindstreep aan. En kreeg als extraatje de gele trui om zijn schonkige Duitse schouders. De laatste wist Bautz vijf dagen te behouden.
Erich Bautz, net zoals veel van zijn koersende generatiegenoten, had de pech dat de komende wereldoorlog zijn carrière doorstreepte. Met als extra dimensie dat de voormalige Tourvedette in 1942 zijn rennersplunje inruilde voor die van de Wehrmacht. Na de oorlog was Bautz nog een aantal jaren actief onder meer als zesdaagserenner, maar ook als stayer. Na zijn loopbaan begon Bautz een racefietshandel.
Op 18 september 1986, op tweeënzeventigjarige leeftijd stopte Bautz’ vechtershart.
Bron: Le Miroir des Sports jaargang 1937.
