Stuyfssportverhalen

Over de Jordaan hangt een grijze deken van mist. De keizerskroon op de Westertoren is onzichtbaar. Kale bomen aan de grachten druipen van het vocht. Voor het Anne Frankhuis staat een verdwaalde toerist te verkleumen. Kortom, december in Amsterdam. Maar op een bovenwoning in zo’n typisch Jordanees straatje mijmert een oude man over vroeger. In zijn handen rust een lint. Ooit behorend bij een overwinningskrans. De gedachten van Henny Marinus dwalen terug naar de zomer van 1957.  Hoe hij, een jochie van negentien jaar, afkomstig uit de Jordaan, zoon van een vishandelaar, het sportpaleis van Keulen op stelten zette. Notabene bij een internationale koppelkoers over honderd kilometer. Een koers waarvoor hij persoonlijk was uitgenodigd. De invitatie was te danken aan zijn overwinning in ‘Rund um Köln’. Zijn koppelgenoot mocht hij zelf uitkiezen. Het werd Frans Braat, een beul van een kerel.
De zwiepers bij de aflossingen van Frans, voelt hij nu nog. En dan dat geluid van de  stampvolle tribunes. Godsamme, dat wil je je niet weten. Opgezweept door adrenaline werd de honderd kilometer afgeraasd in twee uur en tien minuten. Dat was meer dan een halve eeuw geleden. De overwinningkrans is al lang vergaan. Het lint heeft Marinus nog.  Dem Sieger im 100 klm. Mannschafs-Rennen u.d. Domtrophäe von Köln 15 juni 1957. R.c. Schmitter 1930 Köln., staat in gouden letters. Het woordje ‘Schmitter’ intrigeert. De Keulense wielerclub werd vernoemd naar Willy Schmitter.
 Henny Marinus en Willy Schmitter. Gescheiden door de tijd. Maar vol overeenkomsten. Willy en Henny. Jongens nog. Alle twee levend in geleende tijd. Beide koersten achter de zware motor. Marinus werd profkampioen in 1964. Willy, eenentwintig jaar, afkomstig uit Keulen, won in 1905 vijftien koersen op rij. Was op slag dé grote favoriet voor het Europees kampioenschap. Een koers waarbij hij niet levend de finish haalde. Voor de begrafenis van Schmitter, op het lokale Südfriedhof  liep heel toenmalig Keulen uit.
Roem verdampt even snel als de goedkope parfum van een bejaarde temeier. Willy is allang vergeten. In de jaren vijftig werd zijn graf geruimd.
Henny Marinus is nog onder ons. Maar wel in geleende tijd. Drie jaar geleden gaf de neuroloog van het OLVG de oud-stayerskampioen nog twee jaar. Marinus, gestaald en gehard in honderden profkoersen, is een overlever. Zo’n man die Hein er moeilijk onder krijgt. Voor Marinus is het leven als een wielerkoers. Die eindigt pas als de bel van de laatste ronde had geluid. De koersfiets is voor Marinus taboe. Hoeft ook niet meer. Een enkele keer peddelt hij op een gewone fiets door de stad. En buiten dat. Hij heeft genoeg aan zijn geheugen, die nog scherp is, en vol met herinneringen zit. Daar doet hij het mee. Marinus ruimt het lint op. Maakt zich op voor een wandeling met zijn hondje Kismo. Het carillon van de Westertoren slaat vijf keer, als Marinus langzaam oplost in de donkere straatjes van de Jordaan.

Foto 2: Willy Schmitter, winnaar Gouden Wiel van Keulen 1903. Foto 3: Links Henny Marinus met Frans Braat.