Stuyfssportverhalen

Begin november. Voor spiritisten, mediums en seanceliefhebbers altijd een fijne tijd, want  Allerzielen maar ook Halloween. De overledenen worden herdacht. De geesten zijn onder ons. Welkom in de wereld van dansende tafels en draaiende glaasjes. Stuyfssportverhalen doet ook maar even een occulte duit in het zakje. Ruim honderd jaar geleden werd in Parijs George Leander richting hemelpoort afgeschoten. Georgieboy werd in thuisstad Chicago begraven. Maar in de Lichtstad waart zijn geest nog rond…

De pistolen waren achtergelaten op de tribunes. Evengoed werd het één grote bloederige slachtpartij. Want knuppels daalden neer op harde koppen en vuisten werden kapot geslagen op dronken smoelwerken. Ruim tweehonderd man ging met elkaar op de vuist. Een kloppartij die met de grootste moeite door een legertje politie kon worden beslecht.
De Zesdaagse van Boston editie 1901 kende een, wat je noemt, roerig eind. Na zes etmalen van harde strijd was het Floyd Mac Farland die met een fietslengte George Leander klopte.  George en Floyd dat lag elkaar niet. Volgens de Boston Globe sloegen ze, direct na de finish, elkaar flink op de bek. Voor supporters hét sein om hun steentje bij te dragen.
Georgieboy, een aardige gozer, lief voor zijn acht broertjes en zusjes, een begenadigd wielrenner, maar ook een grote ongeluksvogel.
Leander, luisterend naar de bijnaam ‘the Windy City Fat Boy’ was het  koersen in de States ontgroeid. Na winst in de six van New York én nationaal kampioen achter de zware motor, vertrok de Fat Boy begin juli 1904 richting Europa.  Zijn debuut op de Franse wielerbanen was een lekkere binnenkomer. Achter gangmaker Cissac werden in een tijdsbestek van twee weken drie wedstrijden gewonnen. Voor de vierde koers, gehouden in het Parijse Parc des Princes, was Georgie zwaar favoriet. Tegenstanders waren Eugenio Bruni en Bobby Walthour.
Voor twintigduizend toeschouwers draaide Cissac de gashendel van zijn motor wagenwijd open. Ongetwijfeld had Leander de koers op zijn naam geschreven om daarna nog héél lang en gelukkig te leven. Maar niet heus. Iets lulligs als twee losse jasknopen werd voor George de opmaat voor een enkeltje richting ‘betere wereld’…
Gangmakers, van oudsher onbetrouwbaar volk, doen alles wat verboden is om hun renner maar te bevoordelen. Ook Cissac. Twee knopen van zijn jas stonden ‘per ongeluk’ open. Verboden! De renner heeft dan te veel voordeel van de motorzuiging. Met George in winnende positie werd de koers gestopt. Jas dichtgemaakt. Opnieuw gestart.
The Windy City Fat Boy trok woest ten aanval, lette één seconde niet op, en knalde tegen de motor. Zwaargewond werd de Amerikaan afgevoerd  naar het Beauyon Hospital waar hij twee  dagen later zijn laatste adem uitblies. George Leander, 21 jaar, werd in thuisstad Chicago begraven.
En dan is het honderd jaar later. George heeft zijn plaatsje in de wielerhemel al lang en breed ingenomen. Het ‘oude’ Parc des Princes is inmiddels vervangen door een hypermodern stadion zonder wielerbaan. Maar er zijn toch talloze getuigenverklaringen die bij nacht en ontij uit het stadion een luguber geluid van een ploffende oude motor hadden gehoord. Je durft er toch niet aan te denken…?

Foto 1: The Windy City Fat Boy, Foto 2: De start van George’s laatste koers. Links Bruni, Leander en Bobby Walthour. Links: krantenknipsel uit de New York Times.

Bron: Radwelt jaargang 1905, The New York Times augustus 1904 , the Boston Globe, augustus 1904, Wikipedia.