Je hebt de Aartsengel, de Blauwe Engel, de Engel der wrake, de Engel des doods, de Kerstengel, én de Engel van het Hooggebergte. Tijdens de fifties was de laatste voor een generatie onzekere jochies, dé ultieme held. Charley Gaul’s avonturen in de Tour én de Giro, deden de zwarte en donkere jaren vijftig iets oplichten. Van Charley had schrijver dezes een plakboek vol. Grof gerasterde foto’s uitgeknipt uit het roomse ochtendblad De Volkskrant, voorzien met een kinderlijk handschrift, met witte, kleverige beenderlijm minutieus vast geplakt.
De Engel van het Hooggebergte, één van de beste grimpeurs ooit, slechts benaderd door de onvergetelijke Marco Pantani. Over Luxemburger Gaul is inmiddels genoeg gepubliceerd. En voor de leek die nooit van de Engel heeft gehoord, – iets wat onmogelijk is – nog maar even die ene diepe kras memoreren die Gaul in de wielergeschiedenis maakte. Een kras gemaakt tijdens de Giro d’Italia 1956. Op de flanken van Monte Bondone, een monster van een berg in de Dolomieten nam Gaul definitief zijn plekje in de wielergeschiedenis in. De Monte Bondone, óók de plek waar hij zijn bijnaam bevestigde.
In een helse etappe met tien graden onder nul, én in een vliegende sneeuwstorm maakte Gaul een achterstand van zestien minuten op de leider van het algemeen klassement goed, en reed zich definitief in de roze leiderstrui. Na de finish werd met een schaar zijn shirt losgeknipt omdat deze aan z’n lijf vast zat gevroren. Gaul een man met veel gevoel voor mystiek, want na zijn wielercarrière pakte Gaul een rugzak in en verdween in de hem omringende Ardense bossen waar hij twintig jaar leefde als een kluizenaar.
Charley Gaul én de Monte Bondone zijn voor eeuwig aan elkaar verbonden. Op de flanken van deze berg staan twee monumenten aan Gaul opgedragen. Dan is er ook nog bovenstaande foto waarin blijkt dat Engelen ook dorstig zijn. En mocht er vragen zijn wat er in die aluminium bidon zat, is het antwoord duidelijk: door de heilige soigneur van dienst ‘ingestraald’ vloeistof natuurlijk. Hét engelendrankje bij uitstek…
augustus 30, 2023 at 1:34 pm
Hierbij een fragment uit Lamot-Libertas (1965) dat verscheen in WAAIERS 1-1 (https://waaierstijdschrift.be/)
Gaul reed zijn laatste koerskilometers op 12 september 1965 in een merkloze trui. De koers ging door in Esch-sur-Alzette, in Gauls geliefde Luxemburg. Nadien trok hij zich terug uit de wielrennerij en leidde hij een solitair bestaan. Hij opende in september 1967 met zijn tweede vrouw een café ‘Pergola’ in Luxemburg-stad. “Dat café was niet zo’n goed idee. Charly werd de beste klant van z’n zaak. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts met hem”, aldus Pilo Fonck, gepensioneerd sportjournalist uit Luxemburg. In 1968 had Charly er genoeg van en trok zich terug uit het publieke leven. Hij leefde alternerend in zijn buitenverblijf in de Ardense bossen in Lipperscheid, aan de oevers van de Sûre, en in een flat in Luxemburg-stad. Was hij in zijn buitenverblijf, dan spendeerde hij zijn dagen met jagen en vissen en het genieten van de natuur. Charly was en bleef al bij al een ‘einzelganger’, verbleef hij in zijn flat dat ontving hij soms nog eens een buitenlandse journalist zoals o.a. Jean Nelissen die hem er interviewde. Hij verklaarde dat hij kon leven van de maandelijkse rente van zijn spaargeld zonder dat dat verminderde. Eind 1971 kreeg hij zelfs een voorstel om ploegleider te worden bij de nieuw op te richten Duitse ploeg Rokado, maar hij weigerde.
Midden de jaren ’70 kwam hij in contact met zijn derde vrouw Josée. Toen Charly op zijn eentje aan het wegkwijnen was, zorgde een vriend ervoor dat hij aan de slag kon in z’n Ford-garage. Charly was verantwoordelijk voor de keuring. Dagelijks moest hij naar het controlecentrum waar Josée als secretaresse werkte. Van het een kwam het ander en Charly Gaul kwam er dankzij Josée weer bovenop (zie voetnoot) .
Vanaf 1983 verscheen hij terug in de openbaarheid. Een journalist had hem herkend toen hij aan de kant van de weg naar de het peloton van de Tour du Luxembourg stond te kijken. Alsof er nooit iets gebeurd was stemde Gaul in voor een interview. Toen de Tour de France in 1989 in Luxemburg passeerde begon Charly zich meer en meer weer in de koers te interesseren en begon Luxemburg zich zijn wielerheld te herinneren.
Voetnoot: De reden waarom Charly Gaul zich distantieerde van de maatschappij was volgens dochter Fabienne (Fabienne Gaul is jurylid bij de Luxemburgse Wielerbond) in een interview met Jeroen Denaeghel (http://www.jeroendenaeghel.be/charly-gaul-de-klimmer-die-kluizenaar-werd/) : “Hij was ontgoocheld in veel mensen. De fans hadden hem op het einde van z’n carrière de rug toegekeerd. Dat ze hem in de Tour de Luxemburg hebben uitgejouwd, heeft hem hard geraakt. Ook de pers heeft hem toen niet goed behandeld.”