Stuyfssportverhalen

De jaren vijftig en zestig, met dat ene  grote probleem: waar  moesten wij, de jongens van de geboortegolf onze wielerkennis vandaan halen? De koers live op de televisie? Utopie. De Nederlandse televisie met zijn twee kanalen, lulligheid in het kwadraat. Wat al begon met die in stijfsel gedrenkte  omroepsters. Om laat  op de avond te eindigen, bij een zekere pater Leopold Verhagen, een geharnaste, roomse rakker, die voor de KRO de avondsluiting deed. Mijn god,  dat  geprevel van die man, waar niemand ene ruk van begreep.

Gelukkig was er een reddingsboei, ons iedere maand toegeworpen: de Miroir du Cyclisme, hét Franse wielerblad, barstensvol foto’s van de koers. Van het opgespaarde zakgeld, gekocht bij Van Gelder, dé kranten- en tijdschriftenzaak van Amsterdam.

De Miroir du Cyclisme,  edities uit de fifties en sixties, waarin je struikelt over foto’s van Rik van Looy. Dat de man alle klassiekers won, en twee keer wereldkampioen was, behoort tot de algemene sportontwikkeling. Over de Keizer van Herentals, wat z’n bijnaam is, is genoeg gepubliceerd. Deze blog waagt zich daar dan ook niet aan. Wél over de  onbekende details, regelmatig opduikend in de krochten van de wielerjournalistiek. Zoals dat Van Looy wel eens ‘wat’ gebruikte. Wat behoorde tot de mores van het vak. En buiten dat, staat er in de Wielerbijbel niet geschreven: ‘Hij die zonder dope zijt, gooien de eerste pil’?  Gezien Van Looy’s huidige conditie, de man is achtentachtig, geestelijk en lichamelijk nog perfect, zal dat wel meegevallen zijn.

Dan is het 1968. Van Looy, inmiddels vijfendertig jaar, met een prachtige conduitestaat, waaronder de twee wereldtitels en op één na, alle gewonnen klassiekers. Behalve de Waalse Pijl, die ontbrak nog.  Waar de Keizer zijn laatste kans kreeg. D’n Rik, in een fluwelen stijl, gebeiteld op z’n fietsje,  op weg naar de eindstreep. Stuurcommandeurs in de aanslag. De ketting op ‘de 54’. Paginagroot afgedrukt in de Miroir. Met naast hem de tweeëntwintig jarige Franse prof José Samyn.

Rik van Looy, pakte de Waalse Pijl, én de bloemen. José Samyn tweede,  restte een graftak, waar hij nog een jaar op moest wachten. Tijdens de kermiskoers gehouden in het Vlaamse Zingem, verongelukte José Samyn dodelijk. José werd drieëntwintig jaar.

Bron: Miroir du Cyclisme, jaargang 1968.