De storm van mijn jeugd overleeft, en al zestig jaar in m’n bezit. Een wonder op zicht. De ESSO-voetbalplaten, uitgegeven in 1959 door de gelijknamige oliemaatschappij. Negenenveertig kleurenfoto’s, afgedrukt op groot formaat, van elftallen uit het toenmalige betaalde voetbal: bij elkaar gehouden in grote enveloppen. Clubs met obscure namen als Rigtersbleek, NOAD, Stormvogels, Volewijckers en meer. Verenigingen, allang opgelost in de geschiedenis. Kleurige platen, negenentwintig centimeter breed, geschoten in knusse stadionnetjes, waarmee duizenden jongenskamers werden behangen.
Foto’s met elf knoestige kerels, uitgeschoren nekken, in de kousen betonnen scheenbeschermers, die voor een handvol knaken, de eer van het dorp of stadswijk verdedigde. Fanatiek aangemoedigd door mannen met alpinopetten en stompjes sigaren tussen de lippen. Voetballers getraind door een lokale feldwebel, die zijn jongens in de koude avonduren liet opdraven. Op de houten tribunes geen malligheid zoals van hedendaagse, rellende supporters. De enige die regelmaat over de schreef gingen, waren de keepers van dienst. Kerels met een geduchte reputatie. Die bij hoge voorzetten stompend naar de bal gingen en daarbij ‘per ongeluk’ het hoofd van de gevaarlijkste tegenstander raakte. Goddank kwam de VAR alleen maar voor in koortsige dromen. Of er met een systeem gespeeld werd? Ja, met een ‘stopperspil’, die, als het hem uitkwam, je rücksichtlos het ziekenhuis in schopte. Enfin, de avonturen van Kick Wilstra waren nooit ver weg…
Dat was dus 1959, met radio Luxemburg, – de laatste Amerikaanse rock ’n roll-platen- , meiden, angoratruitjes en puntige beha’s, achterop de brommer. Waarbij je enige zorg was dat je genoeg brillantine in je haar had. En zondagsmiddags, op de buizenradio Frits van Turenhout, die met sonore stem, alsof er zojuist een wereldoorlog was uitgebroken, de voetbaluitslagen voorlas.
Tsja, de fifties, fijne tijden, met de Esso-voetbalplaten als laatste tastbare icoon.
Foto: Stormvogels uit IJmuiden met zittend, tweede van rechts, Henk Groot, de man met de fluwelen techniek, die als enige van al die honderden spelers, echt doorbrak als voetballer. Eerst bij Ajax en later in Oranje.
augustus 15, 2019 at 10:36 am
Hoop geleerd van André.heel wat kilometers gefietst met hem.
Als je dan met God zat te praten in ze kont zei hij heel denegrerend GAAT HET VENTJE.
augustus 15, 2019 at 10:55 am
Tsja Gerrie, toen waren wij nog jong. Trouwens met hardlopen was het andersom, kon ik jou alleen maar volgen, en soms niet eens.
augustus 27, 2019 at 9:34 am
André, De Volewijckers leeft weer!!