Stuyfssportverhalen

De opkomst van boksers. Met de gebruikelijke bombast. Harde muziek. Spotlights. Show. En een spreekstalmeester mét lange uithalen. Voor Jessica Belder allemaal nieuw. De dertig al lang gepasseerd, maar toch haar debuut als profbokster in Carré. Strak van de zenuwen staat ze in de ring, te wachten op haar tegenstandster. Terwijl Belder, 55 kilo, de laatste instructies krijgt van trainer Joval, staat in de coulissen een jongensachtig grietje van amper veertien jaar te trappelen. Bokshandschoenen aan. Je gelooft je ogen niet. Een kind. En net als je haar wil vragen of ze een briefje met toestemming van haar moeder heeft, wordt ze door ringspeaker Eric ‘Jakhals’ Dijkstra, perfect brallend aangekondigd.
Gabrielle Mezei, uiteindelijk eenentwintig, tegenstander van  Belder, met inzet, de vakante Nederlandse titel.  Dan gebeuren er meerdere dingen tegelijk. Terwijl Mezei dansend de ring betreedt, hoort het publiek Dijkstra een onheilspellende mededeling doen. Volgens de Jakhals is Mezei afkomstig uit een bergdorpje in Transsylvanie. Mijn Heer. Als ze maar niet in nekken gaat bijten. Goddank staat ze op heilige grond want Koninklijk theater Carré, decor van de achtste Ben Bril Memorial. Maar we gaan verder met Jessicia Belder versus Gabrielle Mezei: de laatste met een conduitestaat van zeven gevechten, drie gewonnen en twee verloren.
De meiden gaan los voor een partij over tien ronden van twee minuten. Die maar drie ronden duurt. Gabrielle Mezei, moet de strijd staken want een gebroken kaak. Voor Belder profbokster met ambitieuze plannen voor een Europese titel, een deceptie. Geen echte glorie. Geen heroïsch gevecht die blijft beklijven. 
De verse kampioene, een nuchtere meid. Als geen ander weet ze dat het als pugiliste  sappelen is. Bij  een gemiddelde Nederlandse profbokster liggen de muizen immers dood in de broodtrommel.
Er is geen cent te verdienen. Belder, pure liefhebber van de sport, is daarom in dagelijks leven registeraccountant bij Endemol. Waar ze nog in proeftijd is.  Hele dagen werken én een carrière als bokster. Of dat wel gaat? Wat dat laatste betreft maakt ze zich niet druk.  Volgens haar is het een kwestie van goed plannen. Vroeg opstaan, werken en in de avond trainen bij Raymond Joval waar ze trainingsweken van zestien uur aftikt. De nieuwe kampioene, allesbehalve een vedette. Blij met ieder klein ‘dingetje’. Zoals haar nieuwe sponsor, die een trainingskamp van een week bij een gerenommeerde gym in Londen, bekostigde.