Stuyfssportverhalen

Een geheide Olympische medaillekandidaat. De meiden van de dubbel-4 behoorden dan ook tot de wereldtop.  Grootspraak? Niet als je tijdens het wereldkampioenschap roeien 1986 derde werd.  Vanaf dat jaar begon de glorie. Bij ieder groot  toernooi zat de ‘dubbel-4’ in een finale. Voor Jos Compaan, Marjan Pentenga, Nicolette Wessel en Marijke Zeekant mochten de Olympische Spelen van Seoul beginnen. Graag. Ze waren favoriet. Maar dan is er de beruchte wet van Murphy. Vlak voor het roeitoernooi gaat het mis.  En niet zo’n beetje.
Enfin, Marijke Zeekant weet dat nog precies. Eerst vertellen dat ze aan die Spelen geen trauma heeft overgehouden. Maar het schrijnt toch. ‘Goud’ was volgens haar sowieso geen optie. Daar zorgden die geprepareerde Oost-Duitse meiden wel voor. De laatste wonnen iedere wedstrijd met meer dat tien seconden vér voor het veld uit. Zilver of brons… Dat was allesbehalve een wilde droom.
Maar dan moet slagvrouw Jos Compaan geen buikloop krijgen: waar ze kilo’s lichaamsgewicht mee verloor. Wat ten koste ging van spierkracht. Met ook nog eens een snipverkouden Marjan Pentenga  werden de series begonnen.
Waar aan de finish alleen maar teleurstelling lag. Marijke Zeekant, toen tweeëndertig jaar, en haar meiden werden uitgeschakeld voor de finales. Eenmaal hersteld van alle malheur werd de kleine finale oppermachtig gewonnen: wat de frustratie  alleen maar vergrootte.
Evengoed kijkt Zeekant met heel veel plezier op haar enige en laatste Olympische Spelen terug. Wat ze daarvan het mooiste vond? Niet alleen het grote cultuurverschil in Azië, maar vooral al die sporters bij elkaar. Die elkaar iedere dag in het Olympisch dorp maar vooral in de grote eetzaal, tegen kwamen. Het maakt nú nog steeds een grote indruk. Zeekant had dan weliswaar geen medaille overgehouden maar genoeg andere stoffelijke herinneringen. Zoals het Olympische diploma behorend bij de zevende plaats. Maar ook het Olympische colbertje en de wedstrijdkleding.
Lerares lichamelijke opvoeding Zeekant, inmiddels bijna zestig jaar, is zo een sportliefhebber pur sang. Na Seoul startte zij een heel andere sportcarrière: de triatlon. Daar behoort zij al decennia tot de veteranenwereldtop. Wat  meerdere nationale- Europese- én wereldtitels opleverde.