De Vlaamse Kermiskoers. Ruige wereld van list, bedrog , en andere zaken, de wielergod onwelvallig. Tijdens het wielerseizoen, in ieder Vlaams dorp wel een kermis. Mét bijbehorende koers. Soms twee. Honderden renners aan het vertrek. Fatalistische kerels met littekens, op knieën, en ellenbogen. Eelt op de ziel. Als ze deze niet al verpatst hadden aan de duivel. Fietsende sujetten, bereid om voor een handvol franken de concurrenten in de hekken te rijden. Of erger. Leperikken, sluw van aard, in staat om mussen voor kanaries te verkopen. Michel D’hooghe was daar de beste van. D’hooghe, Oost-Vlaming, afkomstig uit Zele werd in 1936 met overwinningen in Westmalle, Waarschoot, Muizen, en Zwevegem, uit geroepen tot ‘Koning der Kermiskoersen’.
De Koning van een obscuur rijk, waarbij meteen een beeld op geroepen werd van een kerel los van god. Zo één die tubes met zijn tanden van de velg scheurde. Bij wie ‘d’n drog’ uit de oren spoot. D’ hooghe, flegmatiek, gesloten, was die ene uitzondering. Een eenzame wolf mee sluipend in het peloton, alleen koersend voor de poen. Geld bestemd voor zijn lieve moedertje. Want eerst zijn moeder. Dán de koersfiets. Die volgorde. D’hooghe, aanbeden door zijn ma, een lulletje rozenwater, met een oedipuscomplex. Een introverte jongen, tikkeltje wereldvreemd, waar niemand vat op kreeg. Tot frustratie van het Vlaamse journaille. Die hem als rancune in de kolommen van de sportpagina’s weg zetten als een kermisman.
Een jaar later nam de Koning van de Kermiskoers wraak. D’hooghe liet de ruige kermiskoers voor wat die waard was en ging voor het echte werk. Ingeschreven werd voor dé grote klassiekers. Zoals de ronde van Vlaanderen. Als opwarmertje een week eerder de semiklassieker Antwerpen-Gent-Antwerpen. Waar in gewonnen positie de mysterieuze D’hooghe afstapte. Malheur aan zijn fiets want een gebroken frame. Om een week later af te rekenen met zijn imago én de pers. Na meer dan zevenenhalf uur over de keien te hebben gestuiterd komt Michel D’hooghe als eerste terug in finishplaats Zottegem, en neemt zijn plekje in de geschiedenis in als winnaar van ‘Vlaanderens Mooiste’, editie 1937. Om daarna direct op te lossen in de tijd. Waar een traumatische gebeurtenis aan vooraf ging. De braverik D’hooghe, moedersjantje, blij met zijn grote overwinning fietste direct naar huis om de bloemen aan zijn mammie te overhandigen. Die vrijwel direct een rolberoerte kreeg. Drie dagen later luidde de doodsklok, en stierf zij. Michel D’hooghe, prompt favoriet voor Parijs-Roubaix van een week later, stopte met koersen.
Lang hoefde moeder D’hooghe niet op haar jongen te wachten. Daarvoor was wél die ene piloot van de Luftwaffe voor nodig. 12 Mei 1940 de tweede dag van de oorlog valt een eskader Stuka’s het station van Lokeren aan. Aan het perron een troepentrein. Onder de tientallen doden ook de man die een enge band met zijn moeder had. Michiel D’hooghe de koning van de ruige kermiskoers, werd 28 jaar.
Foto 1: Michel D’hooghe, foto 2: D’hooghe tweede in de kermiskoers van Namen, foto 3: winnaar ronde van Vlaanderen 1937.
Bron: De Vlaamse Sportrevue jaargang 1935. Het Rijke Vlaamsche Wielerleven van Karel van Wijnendaele, uitgave 1943.
