Twee totaal verschillende werelden. Gescheiden door een zes meter hoge gemetselde muur overwoekerd met klimop. Buiten raast het verkeer over de Kapucinersstrasse. Binnen de muren van het Alter Süderlicher Friedhof hangt een macabere beklemmende stilte. Ooit lag het kerkhof buiten München, maar is in de loop van de eeuwen door de stad ingehaald. Het is zo’n dodenakker waar een Edgar Allen Poe, Bram Stoker, Stephen King en andere jongens van het horrorgenre hun inspiratie opdeden, en waar je voor geen goud wilt zijn als de zon ondergaat. Het begin is goed, en de entree zet de toon. Daar zorgt het piepende, krakende gietijzeren hek anders wel voor. Hoewel begin september vallen de bladeren massaal. Op het sombere donkere kerkhof staan zonder enige volgorde de monumentale grafstenen, in rijen van zeven, tussen ruige hoge en wild groeiende bomen. Het is duidelijk dat er geen tuinarchitect aan te pas is gekomen. Weelderig onkruid is het gevecht met de vaak scheefgezakte graven, aangegaan. Zerken worden door boomwortels scheefgeduwd. 
Tussen het bladerenkruin door glipt er een zonnestraal en blijft spookachtig op een graf hangen. Vaag op de achtergrond ruist het Münchener verkeer. De jongste graven zijn van omstreeks 1918.
De dodenakker, buiten gebruik, een monument, beetje vervallen, overwoekerd maar daarom ook weer wondermooi. Het Friedhof is de rustplaats van de voorheen upperclass van München.
En ergens tussen de honderden graven ook die van Thaddeus Robl, één der grootste sporthelden van een eeuw geleden (zie ‘link’ hieronder). Om het graf van Thaddy Robl te vinden vereist een zeker doorzettingsvermogen. Er wordt door kniehoog brandnetels gestruind en over groenbemoste grafstenen gebanjerd. Na een uur zoeken is het resultaat nul. Als de zon al duidelijk aan het zakken is, blijkt er goddank nog leven op het kerkhof te zijn. Een man in uniform schuifelt rond. Of hij weet waar het graf van Robl is. ‘Robl?’, is het antwoord. ‘Natuurlijk ken ik Robl. Wie niet in München. Hij is nog steeds een grote sportheld hier’, antwoordt Klaus Harde, begraafplaatsbeheerder. Klaus gidst Stuyfsportverhalen naar de plek waar de voormalige meervoudige wereldkampioen stayeren rust. In een zee van onkruid, mos, struiken en wild groeiende struweel, is Thaddy’s graf een eiland van rust.
Het graf is duidelijk als één van de weinigen, onderhouden.
Aan de voet van zijn steen een eenzaam bloeiende rode geranium. Daarnaast een gevuld wijwatervat met kwast. Op zijn steen een foto van de vroegere sportheld. De geëmailleerde foto blijkt een kostbaar sportparafernalia te zijn. Achttien jaar geleden werd het van de grafsteen gerukt. Sinds een aantal jaar pronkt Thaddy’s konterfeitsel weer op de zerk. Thaddeus Robl, ooit miljonair met zijn sport, was straatarm tijdens zijn sterven. Zijn graf én begrafenis, bijgewoond door tienduizenden, werd betaald door een minnares. Die dat ook deed voor Robls moeder waarvan de tekst op het graf ten overvloede bewijst dat Thaddy zich mocht koesteren in de ware moederliefde. ‘Mutterliebe setzt diesen Denkmal ihren braven Sohn Robl’, liet Frau Robl in de steen beitelen.
De zon zakt, de schaduwen langer, Klaus de beheerder is in het niets opgelost en de stilte wordt beklemmend. Het wordt de hoogste tijd afscheid te nemen van Thaddy en zijn graf. Stuyfssportverhalen, sprenkelt nog even met de kwast ingestraald wijwater over het graf en betreedt opgelucht het München van 2013.
https://stuyfssportverhalen.com/2013/09/05/thaddy-verachtte-de-dood-als-geen-ander/
