Stuyfssportverhalen

Amper 1.58 meter kort, en tweeënvijftig kilootjes aan de haak. Koersend op het allerkleinste fietsje dat de framebouwer had geknutseld. Maar onderschat nóóit kleine mannen. Daar kwam  Sneeuwwitje ook achter na die dampende, uitputtende  nachten met zeven van die kereltjes.  Maar terug naar de koers en wél de Tour de France van 1949, die droog, zwaar  én heet was. Dat was ook de Tour waarin   Jacques Marinelli, zoon van Italiaanse gastarbeiders,  heel Frankrijk aan zich bond.  Jacques Marinelli, uitkomend voor het regionale team Ile-de France,  onbekend en onbemind. Tot de vierde etappe Boulogne-sur-Mer-Rouen over honderdvijfentachtig kilometer.  Een etappe waarin  petit Jacques samen met  Lucien Teisseire er tussen uit piepte. 
Fabrieksarbeiders, kantoorpikken en ander ongeregeld volk,  na het werk in de lokale bistro aan de Pernod, hoorde op de kroegradio dat die Teisseire de etappe won, en dat ene Marinelli de gele trui had veroverd. Jacques Marinelli, koersend in een knalgroen shirt, begon aan zijn triomftocht. Voor het journaille kwam het rennertje  als een geschenk uit de wielerhemel. Die schreven zo’n renner naar mythische proporties. Of het allemaal waar was? Dat viel toch niet te controleren, wat de charmes van de jaren vijftig was. Jacques, klein van stuk, en in dat groene shirt, kreeg ook z’n bijnaam want  de ‘Parkiet’. 
Op de cover van de Miroir Sprint zag  de Parkiet zich zelf verlegen kijkend terug. Rijdend naast de minzaam lachende  Fausto Coppi. De Parkiet vijf dagen  in de gele trui. Totdat hij in de Pyreneeën werd weggeblazen door dezelfde Fausto Coppi. Jacques Marinelli had geen reden tot  klagen. In het Parijse Parc des Princes, eindigde hij zijn Ronde van Frankrijk, als derde in het eindklassement,  naast Coppi en Bartali.
Na de gedenkwaardige Tour 1949, haalde de Parkiet nooit meer dát niveau. In 1954 stapte hij definitief af. Marinelli, immens populair in Frankrijk buitte zijn populariteit  slim uit. Haalde hij als renner nooit de top, wel als geslaagde zakenman.
Anno nu is Jacques Marinelli nog steeds niet vergeten. Helemaal niet in Melun, iets ten zuiden van Parijs, waar jaarlijks een wielercriterium wordt verreden opgedragen aan Jacques. Waarbij  de straten van Melun zijn opgeleukt met levensgrote parkieten. Jacques Marinelli is  nog steeds onder ons.
Bron: Miroir Sprint jaargang 1949.