Een kwart eeuw reisde hij met zijn boksers over de wereld. Bij alle grote toernooien stond hij als trainer met één van zijn jongens aan de ring. En dat is niet ongemerkt gebleven. In het mondiale bokswereldje behoort Hennie Mandemaker tot de absolute top. Ondanks zijn palmares keek de man, afkomstig uit Den Bosch, toch wel raar op dat hij gevraagd werd om trainer te worden voor het Olympische team van China.
In zijn meest woeste dromen had hij dat nou nóóit gedacht, dat hij daar ooit zou werken. Drie maanden verbleef de Bosschenaar in de Volksrepubliek. Ondanks dat Mandemaker als trainer gepokt en gemazeld is, keek hij daar zijn ogen uit. Alleen al dát sportcentrum van die universiteit waar hij terecht kwam. Compleet met alle toeters en bellen. Waar iedere pugilistentrainer natte dromen van krijgt. In plaats van een klein bedompt boksschooltje zoals wij die kennen, kwam Mandemaker terecht in een gym waar meer dat tachtig boksers, waaronder twee wereldkampioenen, zich dagelijks in het zweet des aanschijns de schompes werkten. En allemaal betaald en in dienst van de universiteit.
Mandemakers kwam er meteen achter dan China geen bokstraditie kent. Het is immers het land van mystieke vechtsporten als karate en kungfu. Tijd kun je niet inhalen, orakelde Einstein al. Maar die Chinezen doen anders wel hun stinkende best daarvoor. Mandemakers, hoofdtrainer voor ‘de techniek’, zag dat, wat motivatie betreft, hij weinig hoefde te doen. Hij moest eerder zijn fanatieke pupillen tot rust manen.
Hard, vreselijk hard trainen ze volgens hem. Chinese boksers blijken knokkers te zijn. Aanvallers pursang. En daar had de man uit Brabant de nodige eetstokjes voor gestoken.
‘Afwachtende stijl’, meer overzicht krijgen’, en vooral, ‘op techniek’. Dát was zijn oekaze. Succes verzekerd. Voor het kwalificatietoernooi van het allergrootste sporttoernooi van het land, was Mandemakers met zeven van zijn fighters aanwezig. Zeven van zijn jongens haalden de diverse finales.
Mandemakers, intern gehuisvest op een appartementje, is een kenner bij uitstek. Als zijn voorspelling uitkomt, dan staan de westerse boksers nog zware tijden te wachten. Chinese boksers staan, volgens hem, op het punt van doorbreken. Inmiddels is Hennie Mandemakers weer terug in zijn geliefde Brabant. Zijn visum van drie maanden voor China was inmiddels verlopen. Grote kans dat hij weer teruggaat. Hij kijkt daar nu al naar uit.
Dat had hij nou nóóit gedacht
april 23, 2017 — Stuyfssportverhalen’Als de klap valt, dan valt die’
oktober 16, 2014 — Stuyfssportverhalen
Afgelopen maandag vond in het Amsterdamse Koninklijke theater Carré de achtste Ben Bril Memorial plaats. Een boksgala met zeven partijen waaronder twee wereldtitelgevechten. Stuyfssportverhalen was daarbij.
Op de stoep speelt een straatorgel. Waarmee de toon letterlijk is gezet. Het boksgala ‘Ben Bril Memorial’ is dan ook een avondje zonder kapsones. Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg. Evengoed zijn de VIP-tafels tot de laatste plaats bezet. In de coulissen staan obers in slagorde opgesteld. Terwijl het tot de nok uitverkochte theater volstroomt, schroeft trainer Henny Mandemaker, in de krochten van Carré, de potjes vaseline open. Henny Mandemaker, milde blik van iemand die het allemaal al heeft mee gemaakt. De man is een eiland van rust in een kleedkamer waar de spanning van de muren afspat. Maar het gaat dan wél ergens over. Zijn twee pupillen hadden zich niet voor niets jarenlang, iedere dag, uren de pleuris getraind. Kom op zeg. Probeer daar maar eens rustig bij te zijn. De meest verstokte IJzeren Hein had naar valium gesnakt.
Voor Zacky Deriouch en Rafik Haratjunan is dan ook het uur U aangebroken. Zacky, zijn eerste gevecht als professionele vuistvechter, mag de avond openen. Een prelude die hij tot aan zijn laatste levenssnik nooit meer zal vergeten. De warming-up begint. Zacky Deriouch, met de duistere bijnaam ‘Hitman’, gaat dansen zoals alleen geoefende boksers dat beheersen. De voetenchoreografie is perfect. Adrenaline giert door aderen. In zacht Brabants accent praat Mandemaker vaderlijk op zijn jongen in. Geeft aanwijzingen waar hij op moet letten. Zacky knikt. Maar lijkt niks te horen. Bokshandschoenen gaan aan.
De temperatuur in de kleedkamer roept herinneringen op aan het reptielenhuis van Artis. Het is bloedheet. Ondanks dát roept Zacky, dat hij nog niet warm is. Mandemaker laat zijn pupil stoom afblazen. De trainer trekt een paar platte handschoenen aan. Zacky gaat daar op slaan.
De klappen zijn snel. Angstaanjagend hard. Je moet er toch niet aan denken dat hij mis slaat. Zacky, zachte oogopslag, vuistvechter van professie, beseft dat hij op een unieke plek zijn debuut gaat maken. Mooi hé, verzucht hij bij het feit dat hij straks in de ring staat in één van mooiste arena’s van het land. Er wordt op horloges gekeken. Het belangrijkste gevecht in de korte loopbaan van de Hitman breekt aan.
In het theater barst bombastische muziek los. Zacky komt de ring in. Trekt zijn T-shirt uit. Zacky Deriouch, jongen uit Den Bosch, weet van wanten. Heeft een titaniumharde rechtse in de aanbieding. En slaat daarmee in de tweede ronde het licht bij zijn tegenstander uit. Carré ontploft. De Hitman wordt door de ringmicrofonist geïnterviewd. Voor zijn toekomstige tegenstanders doet de Hitman een onheilspellende mededeling door te vertellen dat dit nog maar het begin is. Als Omroep Brabant in de kleedkamer Zacky Deriouch aan het interviewen is, is Mandemaker bezig de handen van Rafik in te tapen. Trainer en pupil zitten vlak tegenover elkaar. Henny Mandemaker heeft een simpele maar effectieve bokstheorie.
Als de klap valt, dan valt die, vertelt hij. Rafik Haratjunan stond als amateur meer dan negentig keer in de ring. Won vijfenzeventig keer. Als prof wordt het zijn achtste partij. 
Rafik Haratjunan, Armeense roots, en wonend in Den Bosch, was gewaarschuwd. Evengoed kreeg de Bosschenaar tijdens het gevecht acht tellen rust. Maar wist zijn tegenstander ook pijn te bezorgen. Over aanmoedigingen geen klagen.
In de geschiedenis van Carré heeft het gebouw niet zo staan te schudden van opwinding als bij de laatste twee ronden van het gevecht. Rafik, snel, goed verdedigend, vecht en knokt zich letterlijk naar de wereldtitel. De orkaan van geluid dat het ontploffende publiek daar bij maakte deed in het centrum van Amsterdam de dakpannen los trillen. Voor Rafik Haratjunan de nieuwe wereldkampioen kwam een jongensdroom uit. Ergens in de hemel zat zijn allergrootste supporter goedkeurend te knikken. Rafik Haratjunan droeg zijn wereldtitel dan ook op aan zijn acht jaar geleden overleden vader.
Foto 1: ‘Je moet er toch niet aan denken dat hij mis slaat’. Foto 2: Rechts Zacky Deriouch. Foto 2: Mandemaker met Rafik Haratjunan.
Foto’s Hilco Koke. Speciaal woord van dank aan perschef Marina Witte.
Recente reacties
Jan (van WAAIERS) op Ingestraald Stayer Guillermo Tim… op Stayerslegende overleden Gerard ( Jerry) Some… op Geef ze een hand en je bent je… Renzo op De Medicijnman Jan Quax op KNWU geeft niet thuis
