Stuyfssportverhalen

Tour de France 1910. De allereerste etappe met finish in Roubaix.  En daar ging hij toe slaan. Charles Crupelandt, geboren en getogen in Roubaix, en wist niet beter dan dat een weg bestond uit kinderkopjes. Trainde dagelijks over die tering kasseiweggetjes, waar hij zijn toekomstige ‘kinderbijslag’ sluipenderwijs aan gort reed. Crupelandt, zesdejaars prof met een erelijst zo dik als een anorexiapatiëntje. Stond slechts twee keer na afloop van een koers met bloemen te zwaaien. Maar de winter van 1909 werd orde op zaken gesteld. Geen wijntje noch Trijntje. Ascetisch en hard ging er getraind worden. In storm, regen, hagel en sneeuw over die lege sinistere hellepaden.  Charles had dat er graag voor over. Het alternatief was veel erger want de linnenfabrieken van Roubaix. 
Charles, bijgenaamd De Stier van het Noorden hield woord en won. Een Touretappe winnen, aardig voor de statistieken. Maar wil je als Roubiaxian tot je laatste snik onsterfelijk zijn dan moet er iets anders gebeuren. Parijs-Roubaix winnen bijvoorbeeld.  Charles kende de publicitaire waarde van P-R, wist dat de kranten daar dagen lang van vol stonden. Besefte heel goed wat dat te weeg bracht en dacht met huivering aan de hysterische  toestanden aan de finish waar het leger de mensenmassa onder controle hield.
Voor Crupelandt, groot geworden  met het begrip ‘kassei’, zal het een schandvlek zijn als dié klassieker, niet op zijn erelijst stond. De Stier flikte het kunstje. Liefst twee keer. In 1912 dokkerde Charles over zijn geliefde stenen naar eeuwige roem. Twee jaar later ging hij op herhaling. Met een erelijst waarop vier gewonnen Touretappes, én winst in klassiekers als Parijs-Roubaix en Parijs-Tours, brak de Eerste Wereldoorlog los. Charles Crupelandt vocht mee, toonde heldenmoed. Met een Croix de Guerre één van de hoogste onderscheidingen verliet de voormalige kasseienvreter de loopgraven.
Zijn leven krijgt dan een wending waar dramaschrijvers een patent op hebben. Crupelandt, wordt namelijk een tragisch figuur, een soort Job op de mestvaalt. De voormalige kasseienstamper gaat zich  met obscure zaakjes bezig houden, wordt betrapt, verguisd en geschorst door de wielerbond. Er volgt een treurig leven vol kommer en kwel waar de diagnose ‘diabetes’ nog bij kon.  Blind, geamputeerd aan beide benen en straatarm sterft de vroegere wielerheld in een tehuis voor daklozen. Lang na zijn dood krijgt Roubaix’ aller beroemdste wielrenner eindelijk de eer die hij bij zijn leven niet kreeg. De allerlaatste kasseistrook in Parijs-Roubaix is naar hem vernoemd. Charles Crupelandt werd negenenzeventig  jaar.
Bron: Vie au Grand Air jaargangen 1909 t/m 1916. Wikipedia