Noem het een jubileum, want vandaag, precies vijfentwintig jaar geleden reed Evert van Benthem zijn allerlaatste marathon. Gehouden op het Uitgeestermeer, waar de vlaggen strak stonden, met pronte, roodwangige meiden achter de koek-en-zopie, en een bontpeloton schaatsers dat langs gleed. Anton Pieck, zal begrijpend knikken. Zo’n schaatsmarathon, waar we niet genoeg van krijgen, en waar afgelopen week naar gesnakt werd.
Het Uitgeestermeer, als decor van de ultieme finale van Van Benthem, waar hij voor het laatst zijn wedstrijdschaatsen afdeed. Een historisch feit, dat nu, collectief door alles en iedereen is vergeten. Wat te vergeven is. Alhoewel… iedere, zich zelf respecterende schaatsliefhebber, dient dat wél te weten. De man heeft namelijk de status van ijsheilige. En nee, wij gaan op deze blog niet de lacune opvullen met Van Benthem’s prestaties. Daar is genoeg over gepubliceerd.
Van Benthem, na zijn emigratie langzaam uit het beeld van de media weg gezakt. Tijdens de laatste schaatskoorts, géén interviews met de tweevoudige voormalige winnaar, met die eeuwige, lullige vraag, of ‘de tocht der tochten’, wel of niet door gaat. Geen Evert op de televisie. Wél Erben Wennemars! Godsamme, Erben, tikkeltje overspannen indruk, geobsedeerd, en neuzelend, bij ieder praatprogramma. Hoeveel kan een mens verdragen…?
Maar het voorjaar komt er aan. De winter is bijna voorbij. Van Erben zijn wij voorlopig verlost, wat een opluchting is. Op naar het volgende marathonseizoen, met nieuwe kansen voor die arme, schlemielige marathonschaatsers, die door een oekaze van ene Van Dissel, afgelopen winter niet aan de bak kwamen.
Of ik zelf nog aan Evert denk? Ja natuurlijk! Iedere ochtend aan het ontbijt, als ik mijn bammetjes besmeer met pindakaas van Calvé…
