Stuyfssportverhalen

Wat het meeste aansprak? Haar strijd tegen de toenmalige bobo’s van de KNSB, die haar te oud vonden. Sindsdien was ze voor Stuyfssportverhalen, van jong af een gloeiende hekel aan bobo’s, jurymannetjes, scheidsrechters, cheffies en ander soort enge baasspelers, een heldin. Atje Keulen-Deelstra dus. Het  meldpunt tegen ‘Leeftijdsdiscriminatie’ moest nog uitgevonden worden, en in 1970 waren sportende meiden hooguit programmavulling. Schaatsende moeders op leeftijd waren niet alleen  hoogst verdacht, maar golden bij het klootjesvolkmoraal ook nog als ontaarde moeders.
Atje had daar  lak aan, gooide haar Friese kont tegen de krib en flikte het evengoed. Hoe het met haar sportcarrière is verlopen weten nu wel. En voor de onwetende: na haar dertigste jaar drie keer wereldkampioen, evenzoveel keer de beste van Europa, Olympische medailles, en vier keer Nederlands kampioen.
Al die rennende, fietsende, schaatsende en andere sportieve moeders anno nu zijn dan ook schatplichtig aan haar. Atje, feministe zonder dat te beseffen, was voor hen de wegbereider. Als eerbetoon aan die stoere Friezin geen foto in zo’n oubollig schaatspak met idem dito mutsje maar heel gewoontjes als mammie,  een heel aantrekkelijke, charmante en leuke vrouw.  Atje Keulen-Deelstra is afgelopen vrijdag naar de Schaatshemel vertrokken waar het Grote Rayonhoofd  altijd garant staat voor prachtig, vers gedweild ijs.