Rugnummers afhalen en omkleden was in café Laponder, Ilpendam, en gekoerst werd in de polders rondom het dorp. Het was voorjaar 1965 als ik mijn vuurdoop als wielrenner kreeg. Bloednerveus, niet precies wetende hoe alles in elkaar stak, werd ik opgevangen door een oudere renner: wat mijn allereerste kennismaking met Bertus Raats was. Sindsdien zijn we elkaar niet uit het oog verloren.
We zaten niet alleen, meer dan veertig jaar, in dezelfde club, woonden decennialang op een steenworp van elkaar en hadden dezelfde passies als wielrennen en schrijven maar waren ook gefascineerd door het fenomeen fietsen achter motoren. Als, inmiddels gepensioneerde gangmaker, kon Bertus daar smeuïg over vertellen. Dat waren verhalen over intriges, hoe het spel gespeeld moest worden, domme gangmakers, complotten en verkochte koersen.
Voor mijn nieuwe, nog uit te geven boek met wielerverhalen, had ik daar twee maanden geleden dankbaar gebruik van gemaakt, door Bertus te interviewen over zijn belevenissen als gangmaker tijdens Bordeaux-Parijs. Het werd een prachtig verhaal van bijna tweeduizend woorden waarvan een klein uittreksel op dit blog staat.
Er waren ook hoog oplopende conflicten tussen ons. Als ik, als toenmalig redacteur van het clubblad van Ulysses weer eens meende om een ‘fout’ iemand aan de schandpaal te moeten nagelen,werd dat door Bertus niet in dank afgenomen. Na tijden elkaar niet te willen zien werd het weer bijgelegd.
In de fietsenzaak van Ger Hermans, hier in de Watergraafsmeer, zagen we elkaar wekelijks, dronken een bak koffie en kletsen wat bij.
Raats, freelance sportjournalist bij de Telegraaf, haalde ook de geschiedenis van het Amsterdamse wielrennen boven water en beschreef dat in een serie boeken dat bij iedere liefhebber in de boekenkast behoort te staan.
Vorige week mailde Bertus nog dat hij, voor een door mij te schrijven verhaal, nog wat informatie had die hij deze week zou opsturen. Dat kan helaas niet meer. Afgelopen weekend stierf Bertus Raats in het harnas, om maar een vreselijk cliché te gebruiken. Tijdens zijn andere passie, het organiseren van rally’s voor oldtimers, kwam zijn auto in botsing met een bestelbus. Bertus Raats werd 72 jaar.
Foto: Hilco Koke
