Een leven zonder uitdaging? Als een geranium in de vensterbank. Saai, grijs, dor en stoffig. Maar niet buiten de gemeentegrens van Parijs. Met aan de horizon de contouren van de Eifeltoren sta je midden in de hel van de Eerste Wereldoorlog. Aan het Westfront worden kogels en granaten teruggekopt. Of anders kan je rennen met een gifgaswolk op de hielen. Het Frans-Duitse oorlogsfront, spanning verzekerd. En de gelukkigen, ontsnapt aan de loopgraven, krijgen hun portie adrenaline wel op de Parijse Winterbaan. Dé plek waar nekharen worden getest op hardheid. En kippenvel tot in je oksel staat. De Winterbaan fungeerde dan ook als hét sportieve horrorpaleis van de Lichtstad. Renners, of beter gezegd stayers, worden met enge regelmaat horizontaal naar buiten gedragen. Dat de morbide teller van de dood inmiddels op vijf staat, was ter waarschuwing. Op de Winterbaan is het leven van een stayer niet meer waard dan de toegangsprijs op de affiches. Dan is het 25 februari 1917. De kanonnen aan het front staan roodgloeiend, maar het thuisvolk maakt zich op voor de ‘Prix des Nations’, een stayerskoers over één uur. Op een supersnelle baan waar koersen achter zware motoren eigenlijk een legitieme zelfmoordpoging is. Renners, niet helemaal van de pot gerukt, konden dan ook alleen maar gelokt worden met een zak vol franken. 
Zoals de Amerikaan Walthour, de Zwitser Süter, de Italiaan Colombatto en lokale favoriet Parent. Een kwartet dat als katalysator de uitverkochte Winterbaan van de broodnodige sensatie gaat voorzien. Wat dat laatste betreft worden de supporters niet teleurgesteld.
In de zesentwintigste kilometer schudt het publiek in hun tuig. Paniek golft over tribunes. Adem stokt massaal in kelen. Het voorwiel van Süter breekt namelijk. Garantie op een hemelvaart. De achteropkomende zware motor van Colombatto kachelt vol over de Zwitser heen. Gangmaker Girard met renner Colombatto, testen met negentig kilometer de kwaliteiten van hun valhelmen. En dan moet de grote helse finale nog beginnen. Want, terwijl het trio bloedend over het hout stuitert en één van de motoren in de hens vliegt, komen Walthour en Parent aangeraasd. Maar dat ging nét niet door. Gangmaker Lauthier glipt met zijn renner, de oude Parent, langs het inferno. Door de nooduitgang weet ook Bobby Walthour te ontsnappen.
De koers wordt afgeschoten. Mannen van de medische dienst dragen geroutineerd de bewusteloze en aan zijn hoofd zwaargewonde Süter weg. De aanwezige brandwacht blust het vuur. Het publiek huivert fijn na. Bobo’s van de wedstrijdjury steken nog maar even een bolknak op, en aan het Westfront gaat de slachting door. En Süter? Die kon het tenminste allemaal aan zijn kleinkinderen navertellen.
Foto 1: Het Winterpaleis in Parijs. Foto 2: Links gangmaker Lauthier. Foto 3: George Parent met gangmaker Naso.
Bron: Revue der Sporten jaargang 1917.
Geef een reactie